Acı bir yolculuktu bizimkisi. . ses yok. soluk yok. arka koltukta babam duymasın diye ağlayan ben vardım. yanımda kardeşlerim. bi insan hem çocuk gibi kırılgan hemde anne gibi güçlü olabilir miydi? oluyormuş. .
Babannemin ölümü. .
dilim varmıyor söylemeye. gözlerimden akan yaş ekrani ıslatiyor. zor. . .cook zor. . .
kendi içimde verdiğim mücadeleyi yenemezken bir kaç saat sonra soğuk duvarları seyredeceğimi bilmek cook zor. .
arabadan inince çocukluğum geçecek gözlerimin önünden. . ahşap merdivenlerden çıkıp babanne ben geldim diye çığlık atısımm. ve son basamaktan sonra şevkatle sarılan bi kucak. kuzum. . kokulumm diye kulağımda uygulayaçak o ses. .
sonra bi ürperti , bi ağıt belki. . .
hazır değilim. hazır olmaya kendimi hazırlamaya niyetlide değilim.
yolculuk hâlâ sessiz. . arka koltukta güçlü durmaya çalışan ben. . ve şu an olmayan babaannemm. . kendi içimde yenildiğimm mücadelemm beni sürüklerken , güçlü olmak zor. . basın sağolsun dediklerinde sağ olmayacağını bilmek daha zor. .
ŞİMDİ OKUDUĞUN
KAHVE KOKULU DÜŞLER:)
PoesieHani insan çoğu kez kaçıp kurtulmak ister ya bulunduğu ortamdan, kimselerin onu anlamadığını düşünür. Düşünceleri önce kendini sonra da tüm yaşamını ele geçirircesine meydan okur zamana. . . Herkezin olduğu gibi benim de böyle düşüncelerle dolu bi...
