Breaking the 7B's rule [slow update]

Chapter 4

AUTHOR'S NOTE:

SORRY PO. SORRY PO DAHIL NGAYON LAMANG PO AKONG NAG-UPDATE NG CHAPTER. YOU KNOW!

BAKASYON-BAKASYON ANG PEG KO. AT 'SAKA BITTER PO AKO MASYADO NGAYON. NAPILITAN LANG PO AKONG MAG-UPDATE KASI BAKA MAYROON DING NAG-AABANG NG BAWAT CHAPTER (KAHIT IMAGINATION KO LANG PWEDE NA. HAHAHAHA.) DESPERADA NA RIN KASI AKONG MAY MAG-COMMENT DITO!

MAS MAI-INSPIRE AKONG MAG-UPDATE MGA CHUBIIESS KUNG MAY MAG-COMMENT DITO! PARA SA 'KIN AY ISANG HIMALA NA ANG MAY MAG-COMMENT DITO.

AT KUNG NABOBORING KA NANG MAG-BASA NG AN KO! EH 'DI, I DON'T CARE! HAHAHA CHOOSS LANG! OH SIGE NA MAGBASA KA NA! NYETA. KILIGIN KAYO HA! PAG DI KAYO KIKILIGIN EH DI, I DON'T CARE! HAHAHAHA. "PABIDA KA EH NO!"

____

Chapter 4

Ginugulo mo ang isip ko

Ezer

I bit my lip because of the anticipation of me finally going home. This is torture, really. Pero ito naman talaga ang nais ko simula nang lisanin ko ang Pinas ng labag sa kalooban ko, to comeback very soon. But then, things got down without us noticing. Ang daming komplikasyon.

Things were planned but fate and time  couldn't just cooperate. Sometimes things wouldn't go according to plan. There are tons of circumstances and possibilities.

Natigil lang ang mga negatibo kong iniisip nang tanungin ako ng aking pinsan.

"'Couz? You done?"

Tumango ako at tipid na ngumiti.

"Kanina pa. Halika na. There's no way we'll delay this flight."

She raised an eyebrow to me. Humalakhak ako roon.

"Who told you we'll delaying our flight? Wala naman, ah? Atat ka, you're being obvious, ha!"

Kinurot ko lang ang kaniyang pisngi at lumabas na mula sa unit. I'm going to miss this building. Ang kapaligiran, mga tao at ang sariwang hangin. Aalis ako rito at may babalikan naman. It won't be tough. Dahil makikita kong muli siya. Bigla ay nangiti ako sa naalala.

Pinasadahan ko ng tingin ang matayog na gusaling naging silungan ko rito sa Korea. My whole high school life and experience were spent here. Too many memories I'm going to treasure.

Out of a sudden, I remembered the moment we did our farewell with each other. Nangiti ako noong naalalang mga bata pa lang kami noon. So innocent. Nakakakaba lang habang naiisip ko ang posibleng maging reaksyon niya sa oras na makita niya ako. At ang kaalamang nakabalik na ako.

I just hope she'll understand why I needed to leave. But I won't blame her if she doesn't.

Because coming here is sudden and unexpected. An emergency, naging kumplikado kasi ang kalusugan ng aming Abbeojji. At sa tingin ng kaniyang mga anak, ang mga apo niya ang kaniyang stress reliever. Accompanying him here is his treatment. Not literally, but the joy we can give to him. We're his nurse, and I'm glad I took care of our Abbeojji. Because he's totally okay... not until he passed away.

May ngiti sa mga labi niya noong kunin siya sa amin. He's happy but we aren't. But we needed to. So we did.

The ride going to the Airport is less an hour. Kaya maaga kaming nakarating roon. Hindi nawala sa akin ang kaba hanggang sa maupo kami sa loob ng eroplano. The moment that the airplane elevated, pinagmasdan ko ang ulap sa bintana. I really hope she'll understand. And God knows how I have missed her...

Nagising ako dahil sa pagyugyug sa 'kin ni Shina.

"Ezer, wake up. Narito na tayo." nagising ako sa marahang pagyugyog sa akin ni Shina.