// A Touch Of Earth

// I - a u r o r a

° •  ○  a u r o r a ○ •  °

Vleugels.

Ik voel de wind zacht langs mijn gezicht glijden, strelend zelfs.

Ik voel de ongekende vrijheden, die niet zullen worden bestraft wegens ketterij.

Ik voel mezelf een vogel.

En dan voel ik haar zachte, tengere hand de mijne stevig vastpakken.

Abrupt open ik mijn ogen, terwijl ik de overweldigende kleuren zie aan het hemelgewelf.

Het doet elke keer weer pijn aan mijn ogen, als men zes dagen niks meer kent dan de opslokkende duisternis.

Ik voel haar waarschuwende en bezorgde blik in mijn gezicht branden.

Dakota.

Ik laat mijn tong langs mijn gebarsten lippen gaan, terwijl ik mezelf automatisch omdraai.

Ze schud voorzichtig haar hoofd, waarna ze snel een blik werpt op predikant Paine.

Ik volg haar koele, kalme ogen en staar met mijn verbitterde blik naar zijn geheven, gerimpelde handen.

Ik vang de impulsen op van zijn betekenisvolle woorden, maar mijn hersenen accepteren die impulsen allang niet meer.

Ik ga verzitten en probeer aandachtig naar predikant Paine te luisteren, maar het is uitputtend.

Dakota legt haar hand bezorgd op mijn bovenbeen, terwijl ze nauwlettend elke beweging van zijn zware stembanden volgt.

Ik slaak binnensmonds een zucht uit en laat mijn blik over de ruimte gaan.

Vermoeide en gehavende gezichten staren rechtstreeks naar hun uitzichtloze en eentonige toekomst, meer dan deze verlossende en beloftevolle woorden zullen ze immers niet kennen.

Vervolgens kijk ik naar Dakota, die met haar gebarsten lippen zacht de opdreunende woorden van predikant Paine na fluistert.

Ik laat mijn ruwe vingertoppen over elkaar heen glijden, terwijl ik aan Dakota denk.

Ik weet dat ik teleurgesteld in haar ben, ze is immers het toonbeeld van perfectie richting Arcticus.

Ik weet ook dat ik haar sierlijke perfectie in mijn bloed zou moeten hebben.

Maar dat heb ik niet en daarom voel ik volslagen afkeer tegenover Dakota.

Ze is een puur en onschuldig schepsel.

En prachtig.

Ik bijt op mijn lippen, terwijl ik mijn gezichtsveld naar Dakota toe wendt.

Haar scherpe, ivoorkleurige jukbeenderen steken een sterk contrast af met haar donkere haren in het zilverenkleurige schijnsel van de tl-buizen in de kerk.

Haar koele ogen observeren nauwlettend elke handbeweging van predikant Paine.

Ik zucht en sla mijn armen verveeld over elkaar heen.