// A Touch Of Earth

// IV - d a k o t a - 1

° • ○ d a k o t a ○ • °

d e e l  1  v a n  IV

Het paleis Arcticus heeft iets magisch.

Wanneer ik de balustrade van de rijkelijke versierde wenteltrap vastpak met bevende vingers, moet ik plotseling denken aan de vrije zondagen die ik met Aurora doorbracht bij deze grote, metalen wenteltrap die naar het paleis van Arcticus leid.

Ik voel dat Erica haar vingers in mijn klamme vingers verstrengeld.

Het werkt rustgevend op mijn lichaam dat omgeven is van de zenuwen.

Aan het einde van de trap worden Erica en ik opgewacht door twee schildwachten van de Veneration die een breed, gouden toegangshek flankeren.

Boven op de gouden toegangshek zit het wapen van Arcticus: een gelakte donkerblauwe cirkel doorkruist met zilveren en gouden sterren.

Automatisch zet ik een stap naar voren en omvatten mijn klamme handen de gouden smeedijzeren tralies.

Ze zijn in de vorm van rozen gebogen en gekruld.

Ik staar naar de brede laan omgeven door allerlei tropische planten en bloemen die aan het einde om een ronde fontein loopt, naar de ingang.

Het is dicht bij het paleis van Arcticus warmer en vochtiger dan het gedeelte van Arctica.

Het ruikt er naar vochtige aarde, waarin mijn herinneringen terug gaan naar de plantage kassen van Productie.

Echter is de vertrouwde geur vermengt met verschillende zoete geuren van exotische, geurende bloemen.

Het is overweldigend en misschien begin ik nu eindelijk Aurora 's woorden te begrijpen, maar op een andere manier:

'' Ze willen niet dat wij meer verwachten dan dit duistere, sobere leven met maar één reden van ons bestaan: overleven. ''

En ze heeft gelijk.

Als ik naar de felle kleuren staar en de rijkelijke versierde details die het paleis Arcticus vormen voel ik de vlinders van de zenuwen een warm gevoel in mijn kloppende borstkas verspreiden.

Alle felle kleuren hebben iets opwindends dat de wereld die ik ken in wel duizend kleuren tot leven komt; alsof ik nooit heb geleefd en verschillende details ook daadwerkelijk heb gevoeld tot vandaag de dag.

Ik zou willen wensen dat ik Aurora deze prachtige kleuren die ook werkelijk leven, kon laten zien.

En dan ze niet telkens naar het sobere kleurenpalet in het hemelgewelf van de kerk hoeft te staren, maar dat ze deze kleuren ook daadwerkelijk kan aanraken, ademen en proeven door alle vezels van haar lichaam.

Plotseling voel ik de smeedijzeren tralies trillen en gaat de rijkelijke versierde poort open.

Erica neemt afscheid van de twee schildwachten, die ze hoogstwaarschijnlijk kent en grijpt mijn hand vast.

'' Erica, '' fluister ik zacht in haar stralende gezicht.

'' Het is allemaal overweldigend. ''