// A Touch Of Earth

// II - d a k o t a

° • ○ d a k o t a  ○ • °

Ik laat de dampende waterdruppels over mijn huid glijden, terwijl mijn vochtige vingers door mijn klitterige haar gaan.

Ik adem diep in en sluit dan mijn ogen, terwijl naar het getik van de druppels luister.

Het geeft mij een ontspannen gevoel na de laatste dagen.

Ik open mijn ogen en sla mijn armen over mijn lichaam heen, terwijl ik het zout proef van het water op mijn vochtige lippen.

Een ongemerkte spanning trekt door mijn lichaam heen, als het water koud wordt.

De meeste bewoners van Arctica zouden de kraan stopzetten op dit ogenblik.

Ik doe het niet.

Mijn rode huid tintelt tegen mijn lichaam aan, terwijl ik mijn gezicht op hef en mijn ogen dichtknijp tegen het ijskoude water.

Met mijn vingers wrijf ik over mijn gezicht, waarna ik de kraan uitzet.

Ik ga het ijskoude water missen.

In Arcticus zou er altijd warm water zijn en is er geen tijdlimiet aan verbonden.

Ik slik, terwijl ik een donkere handdoek over mijn trillende lichaam heen sla.

Ik open de donkere cabine en stap het badkamer compartiment binnen.

Het is donker, ondanks de donkerblauwe gloed van de tl-buis, onze enige overigens.

Met mijn voeten schuifel ik voorzichtig over de metalen vloer heen, terwijl mijn vingers stevig de ruwe stof van de handdoek omklemmen.

Als ik bij de spiegel ben, kan ik zwak mijn gelaatstrekken ontdekken in het zwakke schijnsel van de tl-buis.

Ik laat de handdoek op de grond vallen en pak voorzichtig de oude badjas van mijn moeder.

De nauwe, ruwe stof omsluit mijn lichaam en met mijn vingers knoop ik het lint van de badjas strak om mijn lichaam heen.

Langzaam loop ik naar de metalen deur toe, waarna ik hem open.

Ik kom uit in het slaapkamer compartiment van Aurora en van mijzelf.

Mijn handen ontklemmen de metalen buis van het gammele stapelbed, waarna ik buk.

Tegen de metalen muur zit Aurora achter haar pod, terwijl ze mij uitdagend aankijkt.

Ik beantwoord haar blik met een geruststellende glimlach en recht mijn rug.

Ik vang de impulsen op van haar geïrriteerde zucht.

Ik bijt op mijn lippen.

Aurora is veranderd.

Mijn kleine Aurora, voor wie ik 's avonds liedjes zong, die ik elke donkere ochtend en duistere avond zorgvuldig haar kostbare lange, blonde haar borstelde, omdat Aurora daar geen aandacht aan besteedde, kan mij niet meer zien staan, bewegen of zelfs ademen.