★Chapter 19★

56 5 0
                                    

BoMi’s POV

*Flashback*

“Ani BoMi-ssi. Awak jangan maafkan saya, ya, memang salah saya semua ni jadi pada awak. Saya betul-betul harap awak benci saya sorang je, tolonglah bukan kawan-kawan saya. Awak boleh patahkan tangan saya, tendang saya, lukakan saya tapi tolonglah bukan kawan-kawan saya! Nae dongsaeng, JinYoung, tolonglah jangan benci dia lagi, maafkanlah dia. Saya tau mesti awak marah sebab dia tipu awak tentang siapa diri dia, tapi dia cuma nak berkawan dengan awak, nak tolong awak itu je. Dia lansung takde niat nak sakitkan hati awak. Tolonglah maafkan dia ya? Selama 18 tahun saya hidup, saya tak pernah nampak JinYoung sedih sampai macam tu sekali. Dia sangat risaukan awak.” Air mata Jin mula mengalir.

*End flashback*

Arghh eotteokhae~!”

TaeHyung gelakkan aku.

“Aigoo nuna~Kenapa pula ni? Tak sabar nak keluar ke apa?”

“Tae.”

“Yes can I help you?”

“Panggilkan Jin. Nuna nak jumpa dia.”

“A-ah o-okay.”

Dalam keadaan mulut ternganga dia angguk juga. Aigoo saeng. Panggil jelah Jin. Nuna dah tak boleh tunggu lama lagi dah.

Skip

“Annyeong BoMi-ssi. Neon eottae?”

“Saya dah makin sihat. Gomapda Jin sebab sanggup datang walaupun saya marah awak haritu. Mianhae.”

“Saya faham perasaan awak lah. Oh ya kenapa awak panggil saya ya?”

Aku sengaja tak bagi TaeHyung, JiSung dengan hyung ada waktu
aku nak cakap dengan Jin. Nanti kacau je.

“Jin...”

Entah kenapa, aku menangis. Aku rasa bersalah sangat pada dia dengan JinYoung.

“BoMi. Kenapa ni. Ceritalah... Ni mesti pasal JinYoung kan?”

Dia pegang erat tangan aku. Aku hanya mampu buat air terjun je sekarang ni.

“Saya minta maaf ya sebab selama ni saya tak pernah layan awak baik-baik. Saya selalu abaikan awak. Saya rasa bersalah sangat. Mian...”

“Gwaenchanha. Saya tak kesah. Saya tau mesti awak marah. Kalau saya pun mesti saya dah buat perancangan nak bunuh senior-senior perempuan yang gedik tu. Heheheh tapi awak tak perlu risau lagi, mereka dah pindah pun.”

“Memang tak perlu pun risau. School period saya dah habis sebab saya tak sedarkan diri. Tak dapat saya habis study hm.”

“Apa-apa awak perlukan, cakap je. Kalau awak nak masuk mana-mana universiti pun saya boleh uruskan. Saya sedia jadi Robocar Poli awak!”

Robocar Poli? Aigoo SeokJin-ah, so childish! Eh tapi Poli comel sebenarnya.

“Thankyou Jin.”

Jin senyum lebar. Sebelum ni, aku nak bercakap dengan dia pun takut sebab senior-senior tu, tapi sekarang dah tak lagi.

“Sebenarnya saya nak minta tolong awak... Ya memang pasal JinYoung pun.”

“Ya?”

“Dia sihat tak? Dia cukup makan tak? Mesti dia marahkan saya kan? Saya nak jumpa dia sangat-sangat, saya rindu dia! Tapi mesti dia tak nak jumpa saya lagi.”

Jin cubit pipi aku.

“Geokjeonghajima. JinYoung sihat je, cuma dia tak berselera nak makan sebab risaukan awak sangat. Dia tak pernah marahkan awak. Dia selalu kata kat saya yang dia salah, dia pun rindu awak sangat-sangat. Saya faham mesti korang berdua sedih sangat sebab korang berdua ni kan rapat. Saya akan pujuk dia untuk jumpa awak. Awak pun tau kan dia jenis yang macam mana? Dia baik hati tapi mudah terluka, sama macam awak. Sudahlah jangan risau lagi!”

𝐈𝐍𝐍𝐎𝐂𝐄𝐍𝐓 || 𝐩𝐚𝐫𝐤 𝐣𝐢𝐧𝐲𝐨𝐮𝐧𝐠Where stories live. Discover now