★Chapter 43★

44 6 5
                                    

Jin’s POV

Dengan perginya NamJoon ke tandas sebentar tadi, kini tinggal aku dengan BoMi je berdua di laluan ni.

“BoMi mianhae... Saya tak dapat tahan diri saya. Saya dah gila agaknya...”

“G-gwaenchanha... Mungkin awak marahkan saya sebab tak boleh nak balas cinta awak...haish apalah yang saya mengarut ni.”

Aku pandang BoMi betul-betul.

Ni memang terang lagi bersuluh salah aku.

Aku memang teruk.

“Jin... Janganlah risau! Anggap tadi tu tak ada apa-apa... Lupakan je. Err... Saya masuk dulu.”

BoMi masuk balik ke dalam bilik karaoke kami.

Aku teringat balik apa yang aku dah buat tadi.

“Argh! Kim SeokJin kenapa dengan kau ni...”

Aku hantuk kepala aku berkali-kali kat dinding.

Perlahan jelah, nanti kuat-kuat, ada pula yang keluar nanti.

“Fuh... Okay bertenang. Lupakan benda ni, macam BoMi kata anggap benda ni tak pernah pun terjadi. Fuhh... mari masuk.”

Skip

JinYoung’s POV

“Em patut ke saya mula buat permohonan nak buka kes balik sekarang?”

Aku tanya dua budak yang tengah seronok makan satu bucket besar aiskrim yang aku belikan kat Baskin Robbins tadi.

Kitorang sekarang kat taman halaman rumah aku.

“Bukalah! Saya nak pembunuh sebenar eomma kita ditangkap secepat mungkin! WonWoo hyung kena keluar dari situ...”

“SanHa, jangan bertindak melulu. Bukti masih tak cukup, silap-silap nanti memang tak boleh buka lansung dah kes.”

Ada betulnya juga cakap JiSung.

Ah mudahnya bila ada si bijak kat sini.

“Baiklah, kita kumpulkan bukti yang cukup dulu. Kalau boleh sampai dah dapat kenal pasti siapa pembunuh sebenar, baru saya minta untuk buka balik kes.”

“Yelah~ Oh ya bila nuna saya nak balik Seoul? Saya nak jumpa nuna Mimi saya!”

“Yah, SanHa. Cakap betul-betul sikit. Nuna saya punya sorang je, dia cuma kakak korang berdua, tapi dia saya punya kesayangan sorang je.”

“Yelah, JinYoung hyung~” JiSung dengan SanHa jawab serentak, lepas tu gelak.

Hey it’s not funny at all.

Nuna aku punya sorang je.

Skip

JB’s POV

“BoMi dah tau?”

WonWoo angguk.

“Dah, hyung. Dia bukan main gembira lagi padahal hampir hari-hari jumpa, tapi macam orang asing je dulu hahah. Hyung pun tau kan waktu kecil kami berdua rapat. Tak sangka dia ingat lagi yang saya sukakan lagu jenis macam mana...”

Eleh dia pun nampak gembira gila.

Em baguslah dah bertemu juga akhirnya kami semua.

“Sebenarnya hyung memang ingat awak, WonWoo-ah. Abang mana yang lupa adik sendiri kan?”

Mata dia terbeliak. Apa salah ke aku cakap?

“Hyung ingat yang hyung ada heh 5 orang adik, hyung yang sulung. Awak yang kedua, kemudian JiSung yang terakhir haa kita sama ibu. BoMi, TaeHyung, SanHa haa mereka sama ibu. Hyung memang ingat korang berdua, tak pernah lupa lansung-”

𝐈𝐍𝐍𝐎𝐂𝐄𝐍𝐓 || 𝐩𝐚𝐫𝐤 𝐣𝐢𝐧𝐲𝐨𝐮𝐧𝐠Where stories live. Discover now