★Chapter 37★

57 5 0
                                    

WonWoo’s POV

Dah pukul? 9 pagi.

Aku dah mandi.

Aku nak sarapan. Perut lapar gila ni.

“Budak!”

Aku pandang lelaki berotot yang panggil aku tu. Even dia panggil ‘budak’, aku dah tau budaknya tu aku sebab yang lain semua dah berusia yang share bilik penjara dengan aku.

Aku panggil dia MyungHa hyung.

“Y-Ya?”

Dia hulurkan aku semangkuk nasi. Siap berlauk lagi.

“Makan ni! Nanti kamu lapar. Jangan senyap je boleh tak? Kami bukannya nak makan kamu pun. Makan banyak-banyak, eo?”

Dalam kekerasan dan kebengisan suara dan muka hyung ni, dia still ambil berat tentang aku selama 4 bulan ni.

Yang lain semua memang tak pernah kesahkan aku. MyungHa hyung je yang nampak aku kat sini.

MyungHa hyung pandang sekeliling, dia tengok kawan-kawan dia semuanya elok berborak. Terus dia datang kat aku yang ya, dari dulu always duduk kat penjuru.

“Macam mana? Kamu still tak ingat apa-apa?”

Aku perasan yang dia dah cuba lembutkan sikit suara keras simen dia tu setiap kali bercakap dengan aku.

Aku menggeleng. “Saya tak ingat apa-apa. Cuma saya entah kenapa kerap teringat adik perempuan saya tu. Saya betul-betul nak cari dia, saya rindukan dia...”

Tengah makanlah hyung ni ajak borak pula. Dahlah borak pasal kes aku.

“Tapi betul ke kamu yang bunuh?”

“TAK BUKAN SAYA! Eh, entahlah saya tak ingat...”

MyungHa hyung pegang bahu aku.

Terasa beban sungguh ya dengan lengan berotot dia tu.

“Apa nama kamu? WooWoo kan? Janganlah patah semangat. Terima pertolongan peguam tu, dia kawan kamu sendiri. Percaya jelah dia.”

“Memang saya dah terima, tapi saya takut pertolongan yang mereka hulurkan tu sia-sia kalau memang betul saya pembunuhnya...”

Bila hyung ni suapkan nasi ke mulut dia, muka dia pergh macam tengah kunyah manusia!

Ok aku seram. Aku kena hadap hyung ni forever sebab abang ni pun hukuman penjara seumur hidup macam aku.

“Dah tu kalau kamu tak nak macam tu, cepat-cepatlah ingat! Sudahlah, cepat makan. Kejap lagi ada kerja.”

Pesanan penuh prihatin tu pun aku still terketar-ketar.

Abang ni baik, memang baik! Tapi aura kejahatan kegarangan kebengisan dia tak pernah hilang.

Hyung pergi ke kawan-kawan dia dan biarkan aku makan keseorangan.

Aku gumpal-gumpal nasi. Harini makan nasi yang dibalut telur goreng.

Good!

Aku teringat something!

Makanan nilah Puan Yoon bagi aku malam tu!

*Flashback*

“Makanlah, jangan malu-malu.”

Rumah ni sunyi bila kitorang berdua je, tak macam kitorang datang ramai-ramai dulu.

“Sedap tak?”

Aku mengangguk. Aigoo aku bukanlah pandai bermesra. Awkward actually.

“Kenapa SanHa t-tak ikut sekali?”

𝐈𝐍𝐍𝐎𝐂𝐄𝐍𝐓 || 𝐩𝐚𝐫𝐤 𝐣𝐢𝐧𝐲𝐨𝐮𝐧𝐠Where stories live. Discover now