★Chapter 9★

91 5 0
                                    


JB's POV

“Yah Yoon BoMi!”

BoMi toleh belakang pandang aku.

“EunWoo tu nampak baik la.”

“KAN? Saya memang layak ada kawan macam dia. Dia baik, handsome, comel, perfect sangat!” BoMi dah mula sengih sorang-sorang.

“Kamu suka dia kan?”

“Eh oppa ni... Bukanlah.”

“Yoon BoMi. Oppa dah lama sangat kenal kamulah. Tell me. You like him right? Am I wrong? Oppa awak ni always right lah, ini Yoon JaeBum!”

“Ish...erm....entahlah oppa.”

“Entah? Maknanya kamu suka dia. Memang pelik kamu suka orang waktu baru first day kerja dengan kamu, tapi ini dah kira bagus ni! Chukkahae BoMi!”

Aku genggam tangan dia, goncang kuat-kuat. Cara aku cakap pun dah serupa rap. Finally BoMi aku ni ada dah sikap keperempuanan normal macam gadis lain, ada menaruh perasaan kat lelaki! Wah... Daebak!

“Ye oppa saya suka EunWoo. Puas hati? Jangan bagitau orang lain kalau tak....saya takkan masak bulan ni!”

Eh ahjumma ni main ugut-ugut pula! Tapi BoMi takkan masak? Andwae! Ni tak boleh jadi. BoMi tak pernah lagi masak sendiri sejak kitorang sampai Seoul ni. Asyik pesan, pesan, pesan je makanan.

“Arasseo arasseo ahjumma mari cepat balik, TaeHyung JiSung dah lama tunggu nak makan makanan cef yang comel ni....oppa pun lapar!”

“Ish yelah.”

Skip

BoMi's POV

Dah lebih kurang seminggu aku dengan adik-beradik dah tinggal kat Seoul ni. Semuanya kira okay lah...adik-adik aku sekolah okay, abang aku kerja elok, kerja aku pun elok, dapatlah belanja tinggal sini tanpa eomma. JinYoung pun setia je jadi kawan aku, adalah juga kawan dari takde. Cha EunWoo tu pula baik sangat dengan aku, selalu pergi mana-mana dengan aku, tolong aku, buat hati aku yang berdegup normal ni jadi berdegup kencang. Mana aku tak suka dia?

“Banyaknya! Nuna nak buat apa banyak-banyak sandwich ni? Mari saya tolong bawakan.”

JinYoung entah dari mana muncul tiba-tiba membebel kat aku yang tengah bawa banyak sandwich kat tangan. Macam biasalah, hari-hari belikan makanan untuk eonni Momo dengan kawan-kawan dia.

“Annyeong JinYoung-ah. It's okay lah nuna bawa sendiri. Ya, ni semua nuna punya.”

JinYoung pandang aku pelik.

“Nuna tipu. Sepanjang saya kenal nuna, nuna memang bukan jenis yang makan makanan rendah kalori macam ni. Nuna suka makan makanan macam hamburger, ayam, tak pun nasi berlauk. Nuna tak boleh tipu saya ya. Saya ni kan pandai.”

“Eh merepek lah awak ni JinYoung. Sudahlah pergi kantin dulu, carikan meja makan nanti nuna sampai ya?”

“Arasseo.”

JinYoung dah pergi kantin. Baik aku cepat nanti eonni-eonni harimau tu mengamuk pula.

JinYoung's POV

Nuna BoMi dah bergerak. Aku rasa ada yang tak kena dengan nuna ni. Takkanlah nuna anti-diet yang aku kenal ni nak makan sandwich sebanyak tu?

Aku tadi sebenarnya buat-buat ke kantin je. Aku ikut nuna senyap-senyap. Aku rasa curious sangat nak tau apa nuna BoMi ni buat.

Nuna menuju ke pondok bacaan paling hujung. Kenapa nuna nak ke sana sedangkan sebelum ni dia memang makan dengan aku? Nuna ni ada rahsia dengan aku ni...

Sebelum ni pun aku ada perasan dia buat homework banyak sangat, padahal minggu ni abang aku yang sekelas dengan nuna BoMi kata ada kerja berkumpulan je. Waktu keluar rehat pun selalu nuna lambat. Hari ni? Baru aku nampak dia bawa banyak sandwich. Kenapa ya? Takkan ini kerja senior-senior tu?

“Eh itu, itu...” Aku tergamam.

“Itu senior-senior yang buat nuna BoMi menangis hari tu! Apa yang diorang nak lagi? Baik aku tengok.”

Betullah tekaan aku. Aku memarahi senior-senior tu dari jauh dalam nada suara paling rendah. Susah pula nanti kalau aku nampak macam histeria tak tentu pasal!

“Yah! Igeo aniya! Berapa kali saya nak cakap baru awak beli yang betul? Kami takkan bayar untuk sandwich ni. This is not our taste! We only eat fresh sandwich with vegetables and whatsoever tu! Sandwich tuna? What? Take it yalkss!”

Suara nuna Momo menjerit gedik pada nuna BoMi. Hish geramnya aku!

Semua nuna tu dah berdiri keliling nuna BoMi aku. Secara serentak, diorang campakkan sandwich tuna tu ke arah nuba BoMi dan dituangnya air Coke atas kepala nuna BoMi.

“Nuna!”

“Mianhae eonni! Janji tak buat lagi.”

Muka nuna BoMi dah mula nampak nak nangis. Poor nuna. Nuna senior tu memang kejam!

“Sudahlah girls. Saya dah takde mood nak makan. Let us diet more for today so this evening until late night.....we can shopping!”

“YEAY.” Nuna-nuna gedik tu jawab serentak, tergelak besar tak tahu malu!

Lepas nuna-nuna senior tu pergi, aku terus mendapatkan nuna BoMi.

“Nuna!”

“Eh JinYoung-ah! Kenapa awak kat sini? Kan nuna suruh tunggu kat kantin.”

Nuna BoMi mengelap air mata dia, cuba buat-buat takde apa-apa jadi. Even nuna dah lap bagai, hidung dia still merah macam badut, kesan menangis tu.

“Nuna! Kenapa ni? Kenapa senior-senior tu buat nuna macam ni teruk? Saya dah tak boleh biarkan lagi! Ini kes berat, nuna...”

Muka nuna BoMi sedih. Dia sambung balik menangis. Teresak-esak betul!

“Nuna janganlah macam ni. Saya kan ada, saya dah janji sentiasa berada bersama nuna, bantu nuna.”

Aku nak peluk dan tenangkan nuna BoMi. Tapi aku sikit teragak-agak lah. Last-last aku lurut-lurut juga bahu nuna dan peluk dia.

“Nuna nangislah puas-puas. Saya sentiasa ada untuk nuna. Saya, Park JinYoung berjanji akan sentiasa di sisi nuna!”

“Gomawoyo JinYoung-ah. Awak memang baik. Nasib baik saya dapat kawan macam awak ni.”

Lepas hampir 3 minit nuna menangis kat bahu aku, nuna dah mula bertenang. Dia seka air matanya dan senyum ke arah aku.

“Marilah ke kantin. Harini saya belanja, nuna makanlah apa nuna nak.”

“Wah jinjja?! Yeay gajja!”

Terus melompat nuna BoMi bila aku seru pasal makanan. Ya, bila nuna BoMi dengan makanan dia always laju!

“Nuna nak apa?”

“Rasa nak aiskrim lah. Nuna tak lapar pula.”

La? Punya excited tapi last-last aiskrim je?

“Let me buy it for you!”

Lepas 5 minit, aku berikan nuna aiskrim yang aku beli tadi.

“Vanilla!”

“Nah aiskrimnya.”

Aku menghulurkan aiskrim tu untuk nuna.

“Eh macam mana awak tau ni favourite aiskrim saya, JinYoung?”

“Saya agak je. Saya pun memang suka vanilla.”

Sebenarnya aku tau pun sebab nampak nuna BoMi makan aiskrim vanilla dengan Cha EunWoo kat taman haritu.

Baru kitorang sedar. Dah habis masa rehat! Aiskrim baru beli, macam mana nak habiskan? Takkan nak buang?

Apa lagi, kitorang berdua terus bangun, makan aiskrim laju-laju. Ngilunya yang amat! Habis mulut segala comot. Ah tak kesahlah asalkan tak lambat, nanti kena berdiri kat depan kelas!

𝐈𝐍𝐍𝐎𝐂𝐄𝐍𝐓 || 𝐩𝐚𝐫𝐤 𝐣𝐢𝐧𝐲𝐨𝐮𝐧𝐠Where stories live. Discover now