Alles veranderd

the present

Louis P.O.V.

"W-wij mogen naar Engeland !" stamelt Eva ongelovig. "Jaaa." mijn moeder is zo blij, ze heeft zelfs tranen in haar ogen. Eva vliegt haar moeder in de armen en ik volg haar voorbeeld. Nadat we onze moeders zowat dood geknuffelt hebben, vliegen we elkaar in de armen. Ze is aan het huilen van blijdschap. "Our dream comes true." fluisterd ze in mijn oor. Met die woorden krijg ik ook tranen in mijn ogen. "Ik denk dat ze er blij mee zijn." zegt haar vader lachend. We komen langzaam bij en lachend laten we elkaar los. We bekijken de papieren nog eens goed. Het staat er gewoon op, zwart op wit. Ik kan het nog steeds niet geloven. We mogen gewoon onze middelbare studies afmaken in Engeland. Dit is waar we altijd al van gedroomt hebben. Tom zou zo blij voor me zijn geweest. Ik mis hem. Hij was een slimme kerel.  Hij wou dit ook super graag. Ik ben blij dat ik met Eva heb leren kennen anders had ik dit nooit met iemend kunnen delen. Toen we klein waren, ongeveer 6-7 jaar, leerden we over bruiloften en liefde. Ik heb het altijd al bizar gevonden. Wat moeten 6-jarige dan al over trouwen weten ? Dusja, we speelden het met z'n allen na. Iedereen kreeg een rol. Marie en Lode waren bruid en bruidegom. Eva en ik waren de broer en zus van Marie. Wij zaten aan de ene kant van het gangpad en de 'familie' van Lode aan de andere kant. Ze is altijd al als een zusje voor mij geweest sinds de 'bruiloft'. En nu gaan we samen naar Engeland ! Eva is met haar schattige fonkelende oogjes de brief nauwkeurig aan het lezen. Ik zie dat ze het moeilijk heeft. Ze is niet echt geweldig in Engels, maar toch wou ze altijd naar Engeland. Je leert het het beste als je er mee geconfronteerd wordt. Dus ik moet daar gewoon gaan wonen zegt ze altijd. Ik ga naar haar toe en zeg: "Lukt het ?" Ik zie opluchting in haar ogen. "Nee, wil je het vertalen ?" Ik glimlach en begin te lezen. "Gaat dat wel lukken daar als je dat nog niet eens kan lezen ?" vraagt haar vader. Ze kijkt teleurstellend naar beneden. Dat is nu het domste wat je kan zeggen tegen haar op dit moment. Ze kan heel opgewonden raken over dingen en als je dan maar iets, al is het maar klein verkeerd zegt, kan dat haar hele moed veranderen. "We gaan heel de grote vakantie goed studeren en dan moet dat zeker goed komen !" zeg ik uiteindelijk. Ze kijkt op en glimlacht breed. Dat zie ik graag, haar mooie glimlach. "Tijd voor taart !" zegt haar moeder. We gaan op de hoek van de tafel zitten en de taart wordt op tafel gezet. "Het komt allemaal goed, meid." zeg ik en leg mijn arm om haar heen. "En wat als ik hen niet kan verstaan en.. en.." "Sst, het komt allemaal goed. Je kan het wel, maar je durft het niet te spreken en daar gan we aan werken." ze glimlacht en ik geef haar een kusje op haar hoofd. Ze gaat dat daat kei goed doen, ik voel het.

Eva P.O.V.

Ik ga naar Engeland ! Ik kan het niet geloven. Ik viel mijn moeder in de armen en voel mijn ogen waterig worden. Ik zie dat Louis het ook niet kan geloven. We geven elkaar een dikke knuffel. Als we eindelijk loslaten door een grap van mijn vader, zie ik dat hij ook aan het huilen is. Ik begin gretig de brief te lezen, maar het lukt me niet. Ik versta de helft niet. Ik kan het niet. Ik kan niet naar Engeland. Ik kan geen Engels, hoe moet ik dat dan gaan doen. Als ik ze niet versta haal ik slechte punten en dan moet ik terug naar België. Nee, dat wil ik niet ! Ik wil mijn school daar afmaken ! Louis komt naar me toegelopen en ziet me klungelen. "Lukt het ?" zegt hij met een glimlach. Nee, tuurlijk lukt het niet. Wat moet ik nu doen. "Nee, wil je het vertalen ?" zeg ik. "Gaat dat wel lukken als je dat nog niet eens kan lezen?" Mijn vader moet het er zoals altijd nog eens goed inwrijven. Hij is er altijd al tegen geweest. Louis ziet dat ik teleurgesteld ben en neemt het voor me op.

Hij wil me heel de grote vakantie helpen met mijn Engels. Dat is super lief van hem ! Hij is altijd al goed in Engels geweest. Ik ben daar zo jaloers op. Nu heb ik terug een beetje hoop. De taart wordt op tafel gezet en we gaan zitten. "Het komt allemaal goed, meid." zeg Louis lief. "En wat als ik hen niet kan verstaan en.. en.." Ik wil nog verder praten maar hij onderbreekt me. "Sst, het komt allemaal goed. Je kan het wel, maar je durft het niet te spreken en daar gan we aan werken." Ik glimlach opgelucht en hij geef me een kusje met zijn zachte lippen op mijn hoofd. Hij is er altijd al voor me geweest en weet me altijd op te vrolijken. Bij hem voel ik me veilig en kan ik volledig mezelf zijn. De meisjes in mijn klas denken dat hij mijn vriendje is omdat we zo close zijn. Louis zegt dan dat ik me er niets van moet aantrekken, dat ze gewoon jaloers zijn. Maar waarom ? Waarom zijn ze jaloers ? Het is nu niet dat ze in de rij staan om met mij om te gaan hé, integendeel. Ze lopen van me weg. Ze zullen wel jaloers zijn omdat ik wel bevriend ben met Louis en zij niet. Ik zou daar ook heel jaloers om worden als ik hun was. Hij is geweldig !