Alles veranderd

My problem

Eva P.O.V.

In hoor vaag een stem. Die herken ik uit duizenden : Louis. Gelukkig is hij het, ik zou er niet aan willen denken dat iemand anders me zo zou vinden. "Eva ? Eva, wordt wakker !" Ik open zachtjes mijn ogen. "Dat duurde langer dan normaal ! Gaat alles wel goed ?" "Ja Louis, alles is goed. Ik ben blij dat jij me vond en niet iemand anders." "Ze komen het niet te weten Eva." Ik hoop het...

Louis P.O.V.

Eva wordt nog altijd niet wakker. Dat duurt zo lang ! Dit kan geen goed teken zijn. "Eva ? Eva, wordt wakker !" ze open rustig haar ogen. Eindelijk ! "Dat duurde langer dan normaal ! Gaat alles wel goed ?" "Ja Louis, alles is goed. Ik ben blij dat jij me vond en niemand anders." Ze is doodsbang dat iemand het te weten komt. Eva heeft een vorm van epilepsie. In België heeft ze eens een aanval gehad als iedereen het zag. De arrogante jongens hebben er foto's van getrokken en haar voor schud gezet voor heel de school. Heel de school werd beïnvloed door die paar jongens die dan de populairste jongens van de school bleken te zijn. Maar hier gaat dat niet gebeuren. "Ze komen het niet te weten Eva." Ze gaat rechtstaan en op haar bed zitten. "Hoe komt het eigenlijk dat je een aanval kreeg ? Je pakt je pillen toch elke dag." "Ik snap het ook niet, ik denk een beetje door al de stress en de drukte." Ik ga naast haar zitten en trek haar in een knuffel. Na eventjes zo gezeten te hebben voel ik iets bibberen tegen mijn been. we schrikken allebei op. "Ow ja, hier is je vest terug." Ik pak hem aan en kijk in de zak. Het was een berichtje van Lucas : Waar ben je ? De wacht is hier ! Shit, ik moet door. Als de wacht ziet dat ik niet op mijn kamer ben, doen ze me wat. We moeten verplicht in onze kamer zijn om 22.00 uur en het is 5 voor 10. Ik heb nog eventjes dus. Ik stuur snel terug : Ik kom eraan, hou ze nog eventjes bezig ! We hebben afgesproken dan we elkaar altijd zouden helpen bij een noodgeval en dit is al direct mijn eerste noodgeval. " Ik moet door, de wacht is er ! Ik geef Eva snel een kusje op haar voorhoofd en ren snel naar mijn kamer. Op de gang kom ik Emily nog tegen. Ik loop bijna tegen haar aan. Ik zie ze nog raar naar me kijken, maar loop toch snel door. Als ik op mijn kamer kom, staat de wacht ietjes verder al in de gang. Ik sluip maar binnen en zie Lucas al in zijn bed liggen. "Dankje." hijg ik. Ik heb echt snel gelopen al zeg ik het zelf. "Graag gedaan. Ik dacht dat je maar eventjes weg bleef om je telefoon te halen. Dat duurde wel heel lang." "Eva voelde zich niet zo goed dus heb ik haar nog eventjes geholpen." "Jongens, kan het wat stiller ? Het is al laat." De wacht. We lachen nog even naar elkaar en gaan dan in bed liggen. Normaal duurt het altijd even voor ik in slaap val, maar deze keer val ik direct in slaap. 

Eva P.O.V. 

Louis loopt snel mijn kamer uit. Hij zei iets met de wacht. Ik ga maar mijn pyjama aandoen. Het is tenslotte al 22 uur en morgen is het weer een drukke dag. Als ik me aan het omkleden ben, hoor ik de deur opengaan. Waarschijnlijk Emily. "Eva ?" Ja dus. "Ik ben hier !" roep ik terug. "Ah, hier ben je. Ik heb je wel 100 sms'jes gestuurd. Waar zat je ? En waarom zag ik Louis net onze kamer uitrennen ? Is er iets wat ik nog niet weet ?" "Ik voelde me niet zo goed dus is hij even met me meegelopen." "En waarom antwoorde je niet om m'n sms'jes ?" "Ik heb ze niet horen binnenkomen, sorry." Ik heb me ondertussen aangekleed en loop naar mijn bed. Ik wil erin gaan liggen als ik iemand mijn pols voel pakken. "Als er iets is zeg je het me hé ?" zegt Emily bezorgt.  "Ja hoor, er is niets" Zou ik het haar vertellen ? Wat als ik het vertel en ze me daarna raar gaat aankijken. Ik heb net een vriendin, ik wil het niet gaan verpesten met mijn stomme probleem. Ik ga het haar ooit wel eens zeggen. Maar nu niet, nu ben ik te moe. Ik kruip in bed en voor ik het weet val ik in een diepe slaap.