It's a T for me.

Me, myself and T

'Waarom ben ik hier eigenlijk nog?', dat was de vraag die zich in mijn hoofd nestelde.
Ik stond op en besloot om mijn kleren aan te trekken. Hoe kon ik nu in godsnaam zo naïef zijn? Mijn moeder was beneden al aan het roepen dat ik me moest haasten.

"Schiet eens op, straks ben je je trein kwijt!"
'Alsof dat me iets kan schelen...', mompelde ik, maar nog voor ik mijn woorden kon terugnemen, zag ik haar boze blik.
Ik stapte naar buiten met mijn ontbijt in de hand. Tja, het leven van een student is nu eenmaal niet te onderschatten. Met Bazart op de achtergrond stapte ik naar het station. Gelukkig was dat niet zo ver van mijn huis. 7 minuten om precies te zijn, en zelfs dan nóg moest ik vaak een sprintje trekken om mijn trein te halen. 7 minuten van mijn leven die zomaar voorbij gingen.
"Wie we daar hebben!", hoorde ik door mijn muziek heen.
Het was Laura, een meisje waarmee ik een paar jaar geleden in de klas zat.
"Oh, hallo, lang geleden...", stotterde ik. Ik wist niet echt wat ik tegen haar moest zeggen. Het was tenslotte al zo lang geleden dat ik haar zag. Het verwonderde mij dat ze me nog kende, want ja, ik was namelijk erg, ehm,... veranderd.
"Hoe gaat het meid?"
Dat woord. Ik stond perplex alsof er net iemand ijskoud water over me had gegooid. Deze rilling, deze angst, die zweetdruppels. Ik zei niets, ik blokkeerde helemaal.
"Gaat alles wel oké met jou?", ze keek me verbaasd aan.
'Ehm, gaat wel. Geen probleem', stotterde ik opnieuw.
"Zo zo, ga jij binnenkort naar de reünie?"
Nu lieten mijn hersenen mij even in de steek. Reünie? Ben ik dit nu helemaal vergeten? Of nee, waarschijnlijk was ik weer niet uitgenodigd, zoals wel vaker gebeurde...
'Laura, het spijt me, ik weet niet waar je het over hebt. Ik ga mijn trein nog missen, zie je later!'

Op het perron stonden mijn vrienden al te wachten. Dat ik de laatste was, was niets nieuws voor hen.
"Ze is daar eindelijk!", riep Sofie al spottend.
En weer kreeg ik die rilling. Waarom kon ik nu niet gewoon eens uitleggen wat er vanbinnen in mij zat? Nee, ik moest mijn woorden altijd opnieuw inslikken, zodat er voor niemand een probleem zou zijn. Maakte dit mij nu echt gelukkig? Doen wat anderen verwachten? Ik kon mezelf wel haten voor alles wat ik verzweeg, maar de meesten hebben gelijk: de wereld is verpest. Je kunt helemaal jezelf niet zijn met al deze vooroordelen en negativiteit rondom jou. Om dan nog maar te zwijgen over de mensen met twee gezichten die jou al hun vertrouwen geven. Verpest dus.

Op school aangekomen, zette ik me meteen aan de tafel waar mijn klasgroep zat.
"Oei girl, jij ziet er precies wat moe uit?"
Al die blikken worden plots op mij gericht.
'Slecht geslapen', zei ik, alsof er niets anders aan de hand was.
"Troubles in paradise?", vroeg Sterre
Sterre is één van mijn beste vriendinnen op school. Ik ben heel blij dat ik haar leerde kennen dit academiejaar, want bij haar kan ik altijd terecht. De laatste tijd zelfs een beetje 'té' veel. Zij is één van de weinige die goeie raad geeft wanneer je het nodig hebt, of je eens op je plaats zet als je begint te dromen. En zo zijn er meerdere nodig.
'Ja, ze doet redelijk droog tegen mij. Ik word er echt lastig van', zei ik met een krak in mijn stem.
Sterre komt naast me zitten en kijkt me aan.
"Ik merk dat het minder gaat de laatste tijd, maar laat je hoofd niet zo hangen. Praat er met haar over, dat is het beste wat je nu kan doen..."

Hoe kan ik haar dit nu vertellen? Als ze dat weet, ziet ze me zeker niet meer staan... En ik zie haar echt zó graag, niet normaal. Nee, ik kan dit niet. Ik mag dit niet.

Ik kan toch moeilijk....