It's a T for me.

Voor lifetime

"I'd like to say I'm ok, but I'm not.
I try, but I fall, close my mind, turn it off,
but I can't be sober
I cannot sleep.
You've got your peace now.
What about me?"

- Michael Schulte

"Machteloos. Zo voel ik me. Ik keek elke keer opnieuw naar hoe gelukkig iedereen om me heen was. Elke keer opnieuw brak mijn hart. Volgens mij had ik niet eens meer een hart, of toch geen volledig. En dan telkens opnieuw die glimlach die me in tranen achterliet. Telkens opnieuw die woorden die ik maar al te graag zelf wou horen. Telkens opnieuw brak het me. Niemand kon me helpen, ook al stond iedereen klaar om me op te vangen indien dit nodig was. Ik stond er alleen voor, zoals altijd. Omdat ik gewoon geen hulp wou. Over hulp gesproken, de hulp die ik in het ziekenhuis kreeg, was niet genoeg. Mijn tovenares was niet meer alles wat ik nodig had. Ik voelde mezelf weer achteruit gaan.
Als zelfs ik het al voel, hoe zag zij het dan? Hoe zag de buitenwereld het dan?
Ik had niemand nodig, nee, enkel haar. Maar zij was er niet. Niet meer. Ze zou niet meer terug komen. Dat was duidelijk.
Ik wou dat ik nog eens bij haar kon zijn. Dat ik kon zeggen hoe graag ik haar zag. Haar warme handen in mijn haar voelen woelen, waarna ze langs mijn gezicht naar mijn nek gleden. Dat wou ik. Ik wou haar lippen nog een laatste keer de mijne voelen kussen. Ik wou haar vasthouden alsof de wereld zou vergaan en dat mijn laatste keer was dat ze zo dicht tegen me zou liggen. Mijn wereld was helaas al vergaan. Zij was mijn wereld, hoe belachelijk dit ook mag klinken uit de mond van een achttienjarige tiener. Ik had werkelijk alles aan haar gegeven, waardoor ik nu mezelf ook kwijt ben.
Ik kan het niet meer. Ik heb de moed niet meer om bij iemand anders liefde te gaan zoeken. Zoeken helpt niet, geloof me. "Liefde komt uit onverwachte hoekjes", dat is wat ze zeggen. Wel, zij was een onverwacht hoekje. Ik wil haar terug. Ik wil, ik wil, ik wil. Zij wil niet. Zij wil Em...

Los daarvan was mijn hoofd nog steeds een boeltje. Niet enkel het verlies van iemand die ik graag zag, speelde een rol, maar ook het verlies van mezelf.
Hoe kan je iemand anders graag zien als je jezelf niet eens graag ziet?
Goeie vraag. Toch gebeurde het, maar dit even terzijde.
Ik zag mezelf niet graag en waarschijnlijk zal ik dat ook nooit doen. Misschien later, als ik volwassen ben, kinderen heb en een goede job.

Maar dan... Dan is het te laat.

Dan heb ik zoveel tijd verspeeld en heb ik kansen laten liggen. Dan heb ik mensen verloren en weggestoten. Dan is er geen tijd meer.
Waarom wordt iemand geboren in het 'verkeerde' lichaam?
Waarom noemen we dit het 'verkeerde' lichaam?
Waarom kun je niet gewoon blij zijn met wie je bent en blij zijn met je manier van leven?
Ben ik dan echt zo ondankbaar als ik zelf denk?
Mijn hoofd hangt aan mijn lichaam en laten we zeggen dat ze beiden hun eigen weg gaan, ook al klinkt dat wat raar...

Grappig dat mensen nog steeds zeggen dat ik in 'een fase' zit. Dat ik niet echt het andere geslacht wil, maar gewoon even door de fase ga van een lastige puber die eens 'iets anders' wil proberen.
Als je mij ooit komt opzoeken om dit in mijn gezicht te wrijven: blijf maar mooi thuis, dank u.

Nu zit ik hier nog steeds hé.
Gebroken omdat ik het meisje van mijn dromen verloor.
Gebroken omdat ik mezelf al zoveel jaren kwijt ben.
Gebroken omdat het leven in mijn ogen plots geen zin meer heeft.
Telkens opnieuw die blikken die me vragen of ik aandacht zoek.
Telkens opnieuw die blikken die me vragen of ik aan zelfmoord denk.
Telkens opnieuw die blikken die me vragen of ik mijn armen even wil tonen.
Niemand die weet dat ik door 'deze fase' al doorheen ben.
Niemand die vraagt of het niet gewoon mentaal is.
Niemand die vraagt of ik me fysiek in orde voel.
Aandacht?  Nee, die zoek ik niet. Aandacht staat niet in mijn woordenboek. Misschien wil ik gewoon een van de achttienjarige pubers zijn die dúrft schrijven over wat hij voelt.
(En die nu ook voor het eerst 'hij' schreef)
Misschien wil ik gewoon iemand vinden die zich herkent in mijn levensverhaal, voor het te laat is. Iemand die het duwtje in mijn rug kan zijn en me aanzet om te doen wat ik al lang zou moeten gedaan hebben. Heel het proces starten. Helemaal mezelf worden.

"It's a T for me.", maar misschien ook wel een 'T' voor jou. Zo niet, is het misschien koffie.
Ik ben het zat. Zat om telkens op te staan met het gevoel van verlies. Ik denk dat ik niet de enige ben die dit voelt. Verlies van familie, verlies van vrienden, verlies van grote liefdes, verlies van... jezelf. Het leven is niet voor iedereen weggelegd. Het is niet voor iedereen toegankelijk. Hoezo zouden wij er dan niet samen voor kunnen zorgen dat iedereen er juist wél bijhoort? Waarom moet iedereen elke keer opnieuw achter elkaars rug praten? Waarom altijd die commentaar dat iemand aandacht zoekt, terwijl die persoon misschien gewoon een laatste schreeuw om hulp laat horen? In godsnaam, waarom zijn we zo wreed?

En waarom leef ik niet in het juiste lichaam verdomme?!"

Ik gooide mijn pen naar de andere kant van de kamer. De punt brak en de inkt spatte op de grond. Ik zag rood, de tranen liepen van mijn wangen. Mijn handen trilden, ik hield ze voor mijn gezicht en keek er naar. Tranen drupten op mijn schrift. De inkt verdween in de grote plassen en vloeide open. Het boeide me niet. Ik staarde voor me uit. Al snikkend raapte ik mijn pen van de grond. De kracht om recht te staan, vond ik niet meer, dus plofte ik neer op de grond. Ik legde me op mijn zij en kromp ineen. 

'Oh, ik ben het echt kotsbeu', fluisterde ik al snikkend tegen mezelf.

Veel klank kwam er niet meer uit mijn mond. Mijn lichaam was op. Mijn hoofd was op. Ik was op. Doodop. Ik kon het niet meer. Ik voelde mijn levensvreugde en ziel zomaar uit mijn lichaam verdwijnen. Ik zag ze voorbij vliegen alsof het twee geesten waren die uit een vaas kwamen wanneer je er over wreef. Misschien had ik zo'n vaas wel nodig, om enkele wensen te doen. Misschien hielp dat wel. Maar sprookjes bestaan niet en wensen komen toch niet uit, zo bleek. Genoeg '00:00'-wensen gedaan, nooit uitgekomen. Ik was niet gemaakt voor het leven. Ik was gemaakt met een doel: mensen blij maken en zien lachen. Nu pas kwam ik tot inzicht dat ik mensen niet kon blij maken als ik zelf een hoopje was. Mensen die lachten, deden mij pijn, want ik kon niet zoals hen zijn. Ik was weer zo'n moeilijk geval. Hoe graag ik ook 'normaal' wou zijn, ik bleek mezelf enkel in de weg te lopen. Ik staarde naar mijn laptop, die plots het liedje 'River of tears' afspeelde in Spotify. Plots zag ik haar gezichtje weer voor me. De river of tears werd werkelijkheid. Ik miste haar zo hard. Verdomme, T, ze is het niet waard. Stop met jezelf zo te laten gaan! Hoe meer ik dit door mijn hoofd liet gaan, hoe bozer ik werd op mezelf. VERDOMME HOE STOM KON IK ZIJN OM HAAR TE LATEN GAAN! Het werd er niet beter op.

Ik stapte met veel woede naar mijn bureau en pakte mijn schrift. Ik griste een nieuwe pen uit de doos, waarna ik tegen mezelf zei: 'Nog één zin, dan is het af'. Uiteindelijk werden het er meerdere. De woorden dansten over het papier, mijn tranen vulden de lege plaatsen op het papier op. De punt op het einde van de zin maakte het af. Ik knikte tevreden, liet de pen vallen en liep met woede, frustratie, onwetendheid, machteloosheid en veel verdriet de deur uit. Naar waar? Geen idee, maar het was genoeg geweest. Ik had er genoeg van, genoeg van mezelf. Het moest gedaan zijn. Ik kon het al lang niet meer aan, maar dit was de druppel. Letterlijk én figuurlijk.

".... En waarom leef ik niet in het juiste lichaam verdomme?!

Het spijt me zo, voor alles wat ik deed. Mijn levensvreugde heb ik bij je achtergelaten, mijn levensmoed heb ik al lang niet meer. Ik neem niemand iets kwalijk, enkel mezelf. Maar oh God, jij, jij was alles voor mij. Ik vergeef mezelf nooit dat ik dat niet eerder zag en je zomaar liet gaan. Je verdient mij niet. Ik verdien mezelf niet. Ik zie je graag, voor lifetime.

Hoe jij als eerste zei dat wij voor lifetime waren,
hoe ik als laatste achterbleef met gevoelens die voor lifetime zouden zijn."