It's a T for me.

Leven of dood?

"Wanneer het leven plots aan een zijden draadje hangt, moet jij diegene durven zijn die de touwtjes in handen neemt en er volledig voor gaat. Het hoeft allemaal niet zo ingewikkeld te zijn."

Zo gezegd, zo gedaan. Op een dag besef je wat je allemaal fout deed in het leven. Je beseft dat je de verkeerde mensen aan de zijlijn liet staan, terwijl de mensen die het slecht met je meenden, zomaar op het middenveld liepen. Wat dan als je plots voor de keuze van leven of dood komt te staan? En nu niet in de vorm van het fysieke, maar wat als je plots een keuze moet maken die zal beslissen hoe jouw toekomst eruit ziet..? Wat doe je dan in godsnaam?

Je denkt, tot het niet meer gaat. Je breekt je hoofd, letterlijk en figuurlijk. Misschien is dat net wat de mens zo mooi maakt. We maken allemaal zulke mooie, maar moeilijke beslissingen. Zonder het te beseffen, wegen we alles eerst af voor we een keuze maken. We houden rekening met de gevoelens van mensen uit onze omgeving, maar willen onze eigen emoties niet zomaar aan de kant schuiven. Ons ego komt naar boven, onze kennis leidt ons verder. Maar hoe maak je nu eigenlijk een 'juiste' keuze? Want voor jezelf kan die juist zijn, terwijl die voor de ander helemaal onverwacht en verkeerd is. Hoe ga je verder met je leven zonder al te veel mensen te kwetsen?

Ik weet het ook niet. Wat ik wel weet, is dat ik het zekere voor het onzekere nam. Het kón op een dag gedaan zijn met leven. Ik kon niet zomaar iedereen laten gaan zonder een woordje uitleg. Ik nam Sterre, Sofie en Zita in vertrouwen om uit te leggen wat er met me aan het gebeuren was. Ik was helemaal geen opgever en dat wisten zij ook wel, maar ik zag de schrik en onwetendheid in hun ogen. Laat het los, T.

Ik besloot voor mezelf dat het gedaan moest zijn. Ik stuurde een berichtje naar een vriendin waar ik eigenlijk al een tijdje niets meer van hoorde, om verschillende redenen.
'Heb je even tijd? Ik wil eens praten.'
Wonder boven wonder reageerde ze vrij tot zeer snel, met een positief antwoord.
"Haha, waw, zo serieus, ik krijg al schrik... Zeg maar!"
Mijn lach viel niet in te houden, ik had er een goed gevoel bij.
Ik legde haar uit dat er veel gebeurd was in het verleden, maar dat ik mijzelf nooit zou kunnen vergeven als ik er nooit iets aan zou veranderen. Ik vertelde haar dat ik onze band miste, maar echt oprecht miste, en dat ik die maar al te graag terug zou hebben. Gewoon de 'hey, ben je thuis?'-band, waarna je na deze vraag een 'ja' krijgt en onmiddellijk op je fiets springt om naar haar huis te rijden. Zo iets, ja. En God, ik had nooit zien aankomen dat ze dit zou zeggen, maar dat deed ze wel..: "Ik wil super graag opnieuw beginnen en liefst binnenkort al als het kan." Zo van die woorden die voor het leven in mijn geheugen gegrift staan, ken je het? Ik sloot het gesprek met een goed gevoel en een warm hart. Hoelang mijn hart het nog zou uithouden, wist ik niet, maar ik had alleszins weer één persoon terug in mijn leven en hoopte dat er nog meerdere zouden volgen...

Als je denkt dat dat het enige is wat mensen kunnen doen, heb je het fout. Maar weet je hoe goed het voelt om een ruzie bij te leggen? Om iemand die je oprecht graag ziet, dit ook te laten weten? Om iemand die je mist even te bellen? Om iemand die je het leven zuur maakte, uit je leven te zetten? En van dat laatste zijn er heel wat die dit waarschijnlijk niet durven, maar geloof me, het lucht op. Je kan weer verder. Verder met mensen die wél om je geven en je willen helpen.

Ik vroeg me als kind vaak af waar we naartoe zouden gaan als we sterven. Nooit kreeg ik er een duidelijk antwoord op en vrij vaak lag ik 's nachts te wenen in bed omdat ik bang was om te sterven. Nu sta ik oog in oog met de dood en toch doet het me niets. Waarom? Ik leerde mezelf dat sterven iets was dat moest en zou gebeuren. Iets waarbij je niet kon ontsnappen, tenzij je door het oog van de naald kroop. Sterven moest iets moois zijn in mijn ogen. Iets waarbij je alles achter je kon laten, op een goede, rustige manier. Ik leerde er mee omgaan en was niet langer bang voor wat er zou komen. In plaats daarvan, kreeg ik meer schrik voor alles wat hier in het leven gebeurde. Ik besloot voor mezelf dat ik hier maar één doel had: mensen blij maken. Wanneer dit volbracht was, was het mijn tijd om te gaan. Met andere woorden: als ik mezelf niet meer kon blij maken door anderen gelukkig te zien, kon ik maar beter voor de dood kiezen. Meerdere keren bedacht ik me dit, maar gelukkig bleef ik met beide voeten op de grond, in plaats van ze te laten stijgen naar de blauwe hemel.
Waar ik naartoe wil gaan, is het feit dat ik dit vroeger altijd bedacht en erover sprak, maar het moment dat je er dan door verschillende redenen echt voor staat, ben je er helemaal niet klaar voor. Je wilt mensen verwittigen, je wilt mensen terug in je leven. Je wilt je duizend keer opnieuw verontschuldigen voor gebeurtenissen uit het verleden, uit spijt dat de andere dit als enige van jou gaat herinneren.

Zo laat je mensen achter je, die je niet wil achterlaten. Maar geloof me, 13 zal toch altijd mijn geluksgetal blijven. Hoe graag  ik haar ook zie, vertrouwen krijg je niet meteen terug. Maar hoeveel tijd hebben we nog? En wat als alles sneller voorbij is dan je zelf denkt? Wat als je tijd verspeelt aan de verkeerde mensen en de andere gewoon niet meer ziet staan door je fixatie op één persoon? Wat als ik nu anders denk dan over zoveel jaar? Zoveel vragen waarop ik het antwoord niet weet, en als ik het dan uiteindelijk gevonden heb, zal het al te laat zijn. Gemis vreet mijn hart op. Hoe hard ik zoek naar oplossingen, hoe hard ik alles terug wil. De nachten zijn lang, ik slaap niet vast. De dagen zijn nog langer, ik pieker. Toenadering zoeken, is niet meteen het makkelijkste wat er bestaat. Gesprekken aangaan, gaat moeizaam. Maar ik geloof erin. Op een dag staan we sterk, samen. Op een dag sta ik sterk met iedereen die ik bewust in mijn leven heb gehouden.
"Je kunt niet iedereen te vriend houden, T...", is wat mijn moeder zei.
Maar ik geloofde haar nooit. Ik kon dat wel. Ik was anders. Het moest en het zou!
Spijtig genoeg moet ik haar na zoveel jaar eindelijk gelijk geven.

We zijn nu zoveel maanden verder en ik kan je nog steeds niet loslaten. Het positieve aan heel deze situatie is dat ik zelf weer het leven heb opgenomen. Enkel spijtig dat het leven zelf mij weer afstoot... Mijn 00:00 wensen veranderen elke dag. Ik weet niet of ik voor jou moet wensen, of voor mezelf. Daarbij, ze komen toch niet uit. Al ben ik er wel oké mee dat ik ook met jou eindelijk weer praat. Soms moet je de kleine dingen als positieve polen aantrekken en bijhouden, want later kunnen ze alleen in je voordeel spelen. Blijven de moed in houden, op alle vlak, meer kan je niet doen...

"Die nachtmerrie in mijn hoofd speelt zich elke moment van de dag weer af, dat het bijna een droom begint te worden."