It's a T for me.

(Tourné) generale repetitie

Niets vermoedend over wat er daarna zou gebeuren...

Laten we zeggen dat mijn gezondheid achteruit ging. Net nu ik zo goed op weg was om gelukkig te worden. Maar ach ja, het leven is met vallen en opstaan en ik val blijkbaar een beetje meer dan ik zelf zou denken. Zware inspanningen kunnen mij het leven kosten, om dan nog maar te zwijgen over de eindeloze kramp die ik in al mijn spieren voel...

"T, gaat het wel lukken vandaag?"

Ik keek mijn moeder aan. Wat dacht ze nou zelf? Het was dansshow, dat gebeurt maar één keer per jaar, dus waarom zou ik dit in godsnaam laten voorbij gaan? Vanavond was het generale repetitie in het cultureel centrum in Lebbeke. Tourné generale klinkt beter in mijn oren. Niets is leuker dan een hele dag zweten en zwoegen in een snikhete zaal onder tropische temperaturen!

'Ja, het lukt wel, geen zorgen.', zei ik.

Gepakt en gezakt met gitaar, sportzak en veel drank vertrok ik samen met mijn broer richting Lebbeke. In de auto werden we vergezeld door de beats van Regi. Ik kreeg al zo'n vermoeden dat dit een zeer lange dag kon worden... Na 40 minuten rijden, kwamen we aan op onze bestemming. Recht voor de deur werd ik afgeleverd, als een postpakketje. Nu moest ik mijn gitaar zo subtiel mogelijk zien binnen te krijgen, want dat was nu eenmaal 'a part of the surprise'. Langs een nooduitgang in de opsmukruimtes glipte ik naar boven. Mijn spullen dropte ik in de ruimte achter het podium. Hier zou ik de komende twee dagen doorbrengen. 

"Ah, toch nog!", Lotte kwam me al tegemoet gelopen. Ze lachte en liep verder naar het podium. Ook Patje, Fauve, Brownie en Yuno waren er al. Ik werd op slag blij toen ik besefte dat dit weer twee bijzonder mooie dagen zouden worden! Enkel spijtig dat jij ontbrak...

"Ah hier zie, Brownie!"
'Hey! Ben je er klaar voor?'
"Altijd hé! Heb je je spullen mee? Ik heb de teksten afgedrukt."
'Ja mijn gitaar staat al boven bij de rest van mijn spullen. Als ze iets vraagt, ga ik zeggen dat ik rechtstreeks van de gitaarles kwam. Slim hé?!'

Ze knikte en lachte. De ruimte achter het podium was de kleedkamer voor de 'Key Dancers'. Zij die veel dansen deden en zich dus snel moesten omkleden, verbleven in deze ruimte. Ze bestond uit twee delen: een ruimte beneden en eentje boven. Ik zat zoals elk jaar in de ruimte boven, samen met nog enkele jongere dansers. Best wel oké. Patje en Fauve zaten naast me op een stoel. Plots kwam Kyenta naar boven. 

"Hé, T, gedet of gedet niet hé!" Ze lachte met haar eigen mopje terwijl ik haar verstomd aankeek. Dit beloofde twee vermoeiende dagen te worden. Ik moet wel toegeven dat ik vaak moest lachen met haar stomme opmerkingen of lompe momenten, dus moest zij ooit een film maken, geef ik er al mijn geld aan en zet ik mij op de eerste rij! Maar voor films had ik geen tijd, helaas. De dag na de laatste show begonnen mijn examens al. Tussendoor probeerde ik wat te leren, maar ik moet er geen tekening bij maken dat dit echt ver onmogelijk is. De uren gingen niet zo snel voorbij. We wachtten en wachtten tot ze ons eindelijk zouden roepen om met de show te beginnen. Hier zit ik dan te wachten op mijn tourné generale... Dit duurde zeker 2 uur. Van 14 uur zaten we al te wachten en om 16 uur kwam er eindelijk het verlossende bericht.

"Keydancers, we gaan starten met de generale. We doen de show van het begin tot het einde. Vergeet jullie plaatsen niet, kleren tijdig aandoen, en heeeel veel succes! Geef er een lap op, ik reken op jullie!"

De zaal werd donker en de muziek sprong aan. Voor de openingsdans kwamen we uit het publiek. Ik liep achter Kyra, wachtende op wat meer licht, want ik zag letterlijk geen steek. De spanning steeg, het was muisstil. De muziek overheerste en nam me mee naar een nieuwe wereld, de wereld van dans. We liepen recht op ons doel af, tussen de stoelen, langs de tribune. Traag, slepende voeten, strakke houdingen en scherpe gezichtsuitdrukkingen. Trapjes op, trapjes af. Op het podium, kriskras door elkaar. Plakkende handen en harten die klopten. Stop. Strak voor je uit kijken tot die ene beginnoot de aanleiding gaf voor een  magnifiek vloeiende overgang van danspas naar danspas. De show was begonnen! Ik danste alles uit mijn lijf, zonder er bij na te denken, maar misschien had ik dat beter wel gedaan. Pijn overal. Letterlijk. Niet opgeven, T, je kan het. Je bent zover al gekomen, even doorbijten. De pijn is maar tijdelijk, T. 

De uren vlogen plots voorbij als een sneltrein die rakelings langs de zijlijn passeerde. Van opening naar contemporary, naar dance4you, paasstage, showcase en hiphop. Alles verliep vlot.  Ik maakte geen enkele fout. Tussen de pauzes door, speelde ik wat gitaar om de sfeer er in te brengen. De kinderen zongen allemaal luidkeels mee. Justin Bieber, Ed Sheeran en John Legend waren de meest geliefde artiesten ooit. De lyrics werden verslonden door de zalige tienerstemmen. Dat dansers ook konden zingen en plezier maken, was nog maar eens bewezen.

Wanneer we elke dans van het begin tot het einde gedanst en gecorrigeerd hadden, was het eindelijk tijd om naar huis te gaan. De klok sloeg 23 uur, of ja, de iPhone toonde 23:00. Ik stuurde een sms naar mama dat ze mocht vertrekken. Moe maar voldaan stapte ik met al mijn spullen naar het podium. Daar stonden enkele dansers en ouders van dansers te praten met elkaar. Ik besloot om mijn gitaar nog eens boven te halen nadat Brownie hier op aangedrongen had. 

"For all the times that you rain on my parade, and all the clubs you get in using my name. You think you've broke my heart, oh girl, for goodness sake. You think I'm crying on the floor, well I ain't..."

Brownie, Kyenta, Siebe, Jinte en Lise zongen de tekst van Justin Bieber vlot mee. Het was een knalfeest. Ook wanneer een vader mijn gitaar overnam en enkele noten tokkelde op de gitaar, was er nog de volle aandacht. We zetten de tocht verder en gingen met een stuk of 5 overblijvers naar een bankje op de parking. Nog steeds niet te moe om te zingen. Na zo'n half uur kwam mijn mama toe. De eerste dag zat er alweer op en nu was het nog niet eens voor echt. Wat zouden de volgende twee dagen brengen?

"En, niet te moe?", vroeg mijn moeder al plagend.
'Nee, niet echt, maar die kramp in mijn been is niet te verdragen. Ik hoop dat het overgaat tegen morgen.'
"Als we thuis komen, leg je er ijs op hé, T. Als de dokter dat  zegt, moet je dat ook doen."
'Ja, dat was ik al van plan. En morgen licht ik het Rode Kruis in, want stel je voor dat ik daar plots iets krijg, ze moeten voorbereid zijn.'

Moeder keek me bezorgd aan. Ach ja, ik kon maar beter het zekere voor het onzeker nemen hé... Komt wel goed, T. Zoals altijd. Een uur later waren we thuis. Ik liep onmiddellijk naar boven om mijn spullen uit mijn sporttas te halen en me vervolgens te douchen. In de douche bedacht ik me een bijpassende quote. Ik maakte me klaar om te gaan slapen en slenterde  naar mijn slaapkamer. Mijn boeken lagen overal in het rond geslingerd. Zo een typisch examensfeertje, vind je niet? Het stoorde me zelf enorm, maar ja, het kon niet anders momenteel. Ik grabbelde mijn schrift en schreef er het volgende in:

"Leef je dag alsof het je laatste is. Zo kun je nooit spijt hebben over wat je niet gedaan hebt, ook al zul je dan geen spijt meer kunnen tonen."

Ik sloot het schrift en gooide het naast mijn bed. Met de dekens tot over mijn oren getrokken, keek ik nog een laatste keer naar mijn Facebookmeldingen. Die bleken verdacht kalm te zijn voor een dag als deze.  Morgen sta je op en mag je leren, jipie. Maar 's avonds knal je het dak er af, sowieso! Ik glimlachte en sloot mijn ogen.

Het beloofde een avontuurlijk weekendje te worden...