It's a T for me.

Deel '13'

De dansshow vloog voorbij. Ik dacht geen moment aan de pijn in mijn benen of de zweetdruppels op mijn voorhoofd. De perfecte uitlaatklep voor al mijn miserie, dat was het. Moe maar voldaan, keerde ik terug huiswaarts. Mijn mama kon maar niet zwijgen over het spektakel in de show, ze bleef er de hele autorit over praten, en ik zeg het je: die duurde zo'n 3 kwartier...

Thuis aangekomen, besefte ik dat ik nog een examen voor te bereiden had. De klok sloeg zes uur 's avonds wanneer ik mijn bord vol kroketten en kip legde. Dat wordt een flinke buis morgen, T. Mijn ouders praatten de hele tijd door, maar veel begreep ik er niet van. Ik luisterde ook niet echt, in gedachten was ik bij het gesprek met 13. Ze had me tijdens de show gestuurd. Nu niet direct een leuk gespreksonderwerp, maar ze vroeg me of ik iets van Em, haar ex (of ja, haar lief ondertussen), gehoord had. Waarom zou ik nu in godsnaam praten met Em? Alsof heel deze situatie al niet moeilijk genoeg was... Na een heel gesprek, had ze wel gezegd dat ze er graag was bij geweest, op mijn dansshow. Ik baalde dat ze er uiteindelijk niet was, want hoe graag ik dat met haar zou gedeeld hebben, viel niet te beschrijven.

"T, eet eens verder. We hebben niet de hele avond de tijd en jij zou beter gaan studeren."
Ik schrok. Ik was weeral aan het dromen aan de tafel, niets nieuws dus. De kroketten op mijn bord leken zich eindeloos te vermenigvuldigen terwijl er een knoop in mijn maag gevormd werd. Ik heb totaal geen zin meer om te leren. Dat was het enige wat ik dacht. ik ging van tafel en liep rechtstreeks naar boven. Hoe leerde je het hele semester in één avond? We zouden vlug ondervinden of dat werkte...
De bladeren op mijn bed stapelden zich op. Ik leek op een containerpark te zitten. Dat beloofde een goed vuurtje te worden bij de rituele verbranding na de examens... Door die vooruitzichten kreeg ik de moed om mijn cursus van wereldoriëntatie toch al eens te 'bekijken'. Van al dat studeren werd ik nog meer moe, dus besloot ik om 22 uur om te stoppen en een beetje te freestylen op mijn examen. Dat beloofd, T.

Hier en nu

(De periode rond de examens leek mij niet echt interessant, dus hier sleur ik jullie liever niet mee in. Update: 2 herexamens op heel mijn academiejaar. 'Chill' dus. + het is ondertussen al eind juni)

"Wat gaan jullie dan doen? ", vroeg Shani.
Shani was een meisje dat ik twee jaar geleden leerde kennen op het speelplein. Ik was met haar meegegaan naar haar eindejaarsbal, als haar 'date' weliswaar.
'Ik weet het niet. Ik ging eigenlijk gewoon naar daar om iets aan haar broertje te geven, maar nu gaan we van 's middags al afspreken. Ik hoop dat het niet te raar wordt', antwoordde ik.
"Dus je gaat donderdag bij 13?"
'Ja, na het speelplein.'
Shani keek me aan. "Laat me weten hoe het was, oké?"
'Doe ik'

Voor ik het wist, verdween ze weer van tafel. Dat was nu al de hele avond dat ik haar overal zag lopen, behalve bij mij. Van je date moet je het hebben, niet waar? Gelukkig kende ik daar nog mensen en kon ik bij iedereen terecht om een praatje te slaan. Tenslotte was het Shani haar avond, niet die van mij, maar ze amuseerde zich en dat was het belangrijkste. Aan tafel werd er, naast gegeten, ook gelachen en gezongen. Het was een toffe bende om mee samen te zitten. Ik voelde mij er best wel op mijn gemak. De avond vloog voorbij. Het werd al snel nacht en de beesten werden losgelaten. De vraag was enkel 'Waar is mijn date nu?'. De hele nacht ging ze haar eigen weg, maar dat hield mij niet tegen om ook mijn eigen weg te gaan. Gelukkig maar. Misschien was dat niet echt de beste keuze, want ik koos ervoor om naar 13 te sturen. Wat alcohol met een mens doet... En eigenlijk mocht ik niet eens drinken, oeps. Je leeft maar één keer hé, T. Geniet ervan. En dat deed ik ook.

Om 6uur 's morgens strompelde ik toe aan mijn garagepoort. De tocht naar mijn huis heeft ook een hele historie. Van een verdwenen taxi, naar een random taxi die we niet moesten betalen, naar te voet naar huis gaan. Ik had het allemaal gezien deze ochtend. Als een half dood beest kroop ik mijn bed in. Lang lag ik niet wakker, de vermoeidheid nam het over.

De dagen daarna waren redelijk druk. Afspreken met vrienden, examens inkijken, speelplein, nog meer afspreken, nog meer speelplein,... Mijn week vloog voorbij alsof ik in een sneltrein zat, maar dan wel eentje zonder precieze bestemming. Zondag had ik een date met mijn familie, jaarlijkse gewoonte. Mijn vader verjaarde, dus vierden we feest. Het is te zeggen, we gingen 50km gaan wandelen, waarna we gezellig gingen gaan eten in dat ene restaurant op de hoek waar we nu eenmaal elk jaar naartoe gingen. Veel nieuws was er niet aan, maar het bij elkaar zijn, overtrof alles. Dit jaar was het wat grootser, omdat mijn meter de 80 bereikt had. Ik werd aangesteld als fotograaf en samen met mijn twee kleine nichtjes amuseerde ik me te pletter. Neem dat niet té letterlijk, ik leef nog. Mijn meter zag er best gelukkig uit, met al de mensen om haar heen. Mijn vader gooide zichzelf in verschillende gesprekken, mijn moeder zat maar gewoon mee te luisteren. Broer en ik keken verdwaasd naar iedereen en begonnen spontaan te lachen wanneer er een grapje verteld werd door onze nonkel. Het leek allemaal zo fijn, zo leuk. De uren vlogen voorbij en ik werd steeds meer moe. Ik besefte plots dat ik de volgende ochtend al om 8 uur op het speelplein moest zijn en besloot om me even verder van de groep te zetten om een dutje te doen. Maar wie spreekt er nu over dutjes wanneer er nog twee nichten zijn die aandacht willen? Ach, voor die paar keer dat ik ze dan zie opeen jaar, speel ik maar al te graag een spelletje met hen... Of je laat je gewoon masseren door de kleinste, en geeft de grootste je camera om enkele foto's te nemen. Iedereen blij dus...

Tijdens het speelplein sukkelde ik zo hard met mijn been, dat ik om 12 uur 's nachts nog naar de dokter gegaan ben. Overdag had ik helse pijn, 's nachts werd dit enkel nog erger. Als je denkt dat ik een overdrijver ben, dan heb je het deze keer toch serieus mis.

"Zolang er geen foto's gemaakt zijn, kan ik niets besluiten. We moeten eerst de oorzaak weten van je pijn, want uitwendig valt er niets te zien", zei de dokter.
"Dat snap ik, dokter.", antwoordde mama.
Ik keek haar betwijfelend aan. We stapten naar buiten en zeiden niets. De hele autorit niet. Thuis aangekomen vertelde mama wat hij allemaal verteld had. Nog steeds geen nieuws dus. Mijn mama deed precies alsof ik ging sterven en ik snapte niet waarom.
"Je mama denkt aan verschillende dingen, T. Het kan zoveel zijn, een ontsteking of een kiste, maar het kan ook botkanker zijn, dat bedoelt ze.", zei mijn vader nors.
Ik schrok even en vertrok meteen richting mijn kamer. Ik stuurde een bericht naar enkele vrienden, om te zeggen dat we nog steeds niet wisten wat het was. Tegen Anastacia vertelde ik ook dat het eventueel botkanker kon zijn. Er rolde een traan langs mijn wang en viel zachtjes op mijn kussen. Je bent nog te jong hiervoor, T. Dat zal het wel niet zijn... Zeg nooit nooit, is het niet? Ik viel rustig in slaap, met mijn gsm op mijn buik, wachtende op een sms die niet zou komen.