It's a T for me.

Shape of you

Het voelde goed om de schoolpoort van onze oude school binnen te stappen. Geloof het, of niet.
We kwamen al snel enkele bekende gezichten tegen. Ik plaatste mijn fiets in het fietsenrek en zocht de anderen op. Na zo'n tientallen minuten besloten we om naar binnen te gaan. We zochten een plaats uit en installeerden ons. De muziek was al goed aan het draaien, maar veel mensen waren er nog niet aan het zingen. Ik nam het initiatief om een drankkaart te gaan kopen. Eigenlijk wou ik dit gewoon doen omdat een van mijn goeie vriendinnen aan de kassa zat.

'Ik zal eens gaan luisteren hoeveel een drankkaart kost', zei ik tegen de rest.

Ik stapte naar de kassa en werd al snel omhelst door Paulien.

"T-tjeeeee!"
Dat enthousiasme was er eentje om niet snel te vergeten.
'Paulaaaaa!'
Ik was zo blij dat ik haar zag, niet normaal. Ik besloot om een drankkaart van €15 te kopen, want dan kregen we zelfs nog een euro gratis aan drank. Niet dat het veel uitmaakte, want de inkom kostte ons ook al een euro, maar €15 was precies genoeg voor de hoeveelheid aan drank dat we zouden kopen deze avond.

'Wat willen jullie drinken?'
"Voor mij een spuitwater alstublieft.", reageerde Justine.
"Ik wil een kriek", zei Anastacia.
'Wat wil jij?', vroeg ik aan de vriendin van Justine.
"Een kriek, graag."
Ik trok naar de toog.
'Twee krieken, een spuitwater en een pint alstublieft'
Tijdens het bestellen van de drank, zag ik plots iemand lopen die me maar al te bekend voorkwam. Een stukje verleden. Ja, ik kon haar van op afstand al herkennen. Die lach alleen al. Maar deze keer lachte ze niet, ze zat daar maar. Ik probeerde mijn blik naar ergens anders te richten, maar dat lukte niet goed. Zou ik dag gaan zeggen? Nee, kom, laat dat maar, T. Dat is misschien niet echt een goed idee nadat ze jou heeft horen wenen zondag.
Ik nam mijn drankjes aan en liep terug naar onze tafel. Tijdens het uitdelen, zag ik plots dat ik vol glitters hing. Shit. Heel de tafel lag vol met glitterstof. Ik was natuurlijk zo slim geweest om mijn pet op tafel te leggen. Toen kreeg ik plots het idee om Anastacia een beetje mooier te maken. Ik nam glitters op mijn wijsvinger en wreef deze op haar oogleden. Ze lachte en riep dat ik moest stoppen, maar dat deed ik niet. Ik gaf haar nog een mooie finishing touch op haar voorhoofd.

'Prach-tig!', riep ik.
"Ik heb echt zin om te zingen!", zei Justine.
'Ik heb zin om te dansen', zei ik.
"Kom, gaan we ons rechtzetten?"
Nog voor we allemaal iets konden reageren, stonden we al recht. Daar stonden we dan. Drank in de hand, klank uit de mond en voeten aan het dansen op de grond. We waren er klaar voor, dat was zeker!

Na een paar liedjes, besloten we dat het tijd was om zelf ook eens iets te zingen. Anastacia en ik waren er al om bekend dat we de hele dag door konden zingen. We kozen voor 'Shape of you', om samen met enkele zesdejaars te brengen. Langs de ene kant was ik blij om op het podium te staan, maar langs de andere kant kon de tekst van het lied maar één gedachte bij me oproepen: 13.

De hele avond zongen we nog liedjes en even leek ik alles te vergeten. Tot plots...
'Oh hey, jij hier!'
Ik keek haar aan en zag dat zij al iets meer gedronken had dan mij.
Ze kwam me een kus geven en zei hallo.
'Wat ga je doen?'
"Ik ga hier eens een liedje zingen, met een vriendin."
Ik lachte. 'Jij?', vroeg ik met een glimp van verbazing in mijn stem.
"Ja toch wel! Snap je, ik heb al gedronken dus dat gaat beter gaan, hé"
'Ja ik snap het. Succes girl!', reageerde ik, terwijl ik terugging naar mijn vriendinnen.
'Moet je nu wat weten? Die girl gaat zingen, maak dat mee!'
De rest keek op. Ze moesten lachen en bekeken me alsof ik iets super raars gezegd had. Ik schonk er geen aandacht aan en zette me neer op de grond, klaar om vast te leggen wat de girl ging doen met haar leven. Eigenlijk was ik best blij dat we na lange tijd elkaar niet zomaar voorbij gestapt waren alsof we elkaar niet kenden. Soms is een korte babbel al genoeg.

De avond vloog voorbij en ik was best tevreden. Deze avonden had ik gemist. Eigenlijk klonk dit ook veel beter als een standaard vrijdagavond, dan elke week in de kou te staan op het voetbalplein. Ik zag mensen terug die ik al een tijdje niet gezien had. Ik viel terug in mijn oude gewoontes van drank en feesten. Misschien was dat wat ik al die tijd gemist had? De sfeer zat de hele avond goed, tot ik plots een melding kreeg...

* Je hebt een bericht van Em op instagram.*
Ik klikte het open.
"Als je problemen hebt, kun je het ook gewoon zeggen. Je hoeft daarvoor uw vriendinnen niet op mij af te sturen ;)"
Ik versteende. Waarom stuurde zij mij in godsnaam een bericht en wat had dit precies te betekenen? Denk na, T. Wat is dit plots?
Em was de ex-vriendin van 13. Ze had me al eerder gestuurd toen ik nog samen was met 13, maar wat ze nu plots zei, begreep ik niet goed. Ik hield mijn gsm voor Anastacia haar gezicht.
'Lees', beval ik haar.
Ze begon te lezen. Haar gezichtsuitdrukking zei al genoeg.
"Wat is dat nu weer?!", vroeg ze met een licht geïrriteerde stem.
Ik kon niet echt antwoorden, want ik vroeg me hetzelfde af.
Vriendinnen... T, wat heb je gedaan? Denk na. Welke vriendinnen? Wat bedoelde ze, T?
Ik reageerde op haar bericht.

- Ik weet van niets en heb ook geen probleem.
* Is goed. Als je problemen hebt, zeg het zelf maar dan.
- Zal ik doen ;)

Toen ik dat verstuurde, begon ik na te denken. Wat ze bedoelde, was me niet duidelijk... Of toch? Ik wist enkel dat zij en 13 iets té goed overeen kwamen de laatste tijd. Dat deed wel pijn om naar te kijken, maar ik vertrouwde 13. Het leek me niets voor haar om... Of misschien wel?
Shit, Sam!
Ik stond op en liep naar de andere tafel, waar Sam en Jill  met enkele schoolvrienden zaten.
'Sam, heb jij Em gevolgd op instagram?'
Ze lachte en zei vrolijk "Ja! Daarstraks!"
Ik kon er niet echt mee lachen.
'Dat was echt het stomste wat je kon doen, Sam. Ik doe al die weken al mijn best om alles van hen te negeren. Nu vertel ik je iets en ga je enkele uren daarna haar al gaan volgen op instagram. Zij ziet ook wel dat je bevriend bent met mij hé?! Hoe stom kon je zijn. Dat lijkt precies alsof ik jou op haar afstuur om alles te controleren.'
"Het is al goed hoor, ik zal haar straks wel ontvolgen, rustig"
Hoe graag ik Sam ook had, soms kon ze dingen doen die ze niet hoefde te doen. Ik wist dat dit niet haar bedoeling was, maar het kwam ongelegen. Mijn avond was niet verpest, maar ik had toch een wrang gevoel. Moest Em mij nu echt sturen? Was dat nu echt nodig, net nu ik een goeie avond had? Ik zong nog mijn laatste liedje en besloot dat het tijd was om naar huis te gaan. Veel keuze had ik niet echt, want mijn ouders besloten nog altijd om welk uur ik 'stipt' thuis moest zijn. Een minuut te laat, was een minuut minder lang geleefd. Dat moest ik maar al te serieus nemen, zeker nu ik sinds kort verlost was van mijn drie maanden huisarrest.

Ik nam mijn fiets. Het was al donker. Ik reed de speelplaats over en nam de kortste weg naar huis. Waarom, T? Waarom nam je de weg naar huis nog?  Kan je niet gewoon de kortste weg naar de hel nemen? Waarom doe je nog moeite, T? Je hoort hier niet, ga weg.

The shape of you. Your shape. Hoe hard ik die 'shape' miste, het viel niet met woorden te beschrijven. Als je maar eens wist hoeveel ik aan je dacht. Hoe vaak je in mijn gedachten voorbij kwam, alsof je er nooit uit ging. Als je maar eens wist hoeveel tranen ik gelaten had bij je verlies. Alsof je dood was. Alsof je plots niet meer bestond en van de kaart geveegd was. Hoe jouw 'shape' de mijne aanvulde alsof we voor elkaar gemaakt waren. Maar je dacht daar niet aan. Je had het goed. Jij was tevreden met wie je rondom jou had. Jij was tevreden met wie je was en van wie je hield. En dat was niet van mij. Niet meer. Hoe graag ik ook wou horen dat je zou terugkomen, ik probeerde mezelf elke dag opnieuw wijs te maken dat dat niet zou gebeuren. Ik was niet goed genoeg. Ik kon jou niet geven wat je van me verwachtte. Jij kon mij niet geven wat ik van jou verwachtte. Ik verwachtte niets. Enkel dat jij terugkwam, dat verwachtte ik. Ik ben niets zonder je. Ik ben een hoopje. Een zielig, klein hoopje, wachtende op een of andere weldoener die mij het juiste lichaam en de juiste gedachten zou geven. Misschien ook wel de juiste naam, want wie wil er nu 'T' heten? Hoe jouw 'shape' mij gelukkig maakte. Hoe ze tussen mijn handen paste. Hoe ik mijn eigen 'shape' niet eens wou zien, maar hoe jij me dan toch weer zekerheid gaf. Niet met woorden, maar met daden. Dat was wat jou sierde, 13. Zo weinig zelfvertrouwen, zo naïef. Maar dat was wat jou 13 maakte, en oh God, ik zou moorden plegen om dat terug in mijn armen te kunnen sluiten.

Alleen waren mijn armen al gesloten en lag er een beer tussen...
Ik keek naar de klok en viel met een diepe zucht in slaap.
Laat deze nachtmerrie zo snel mogelijk stoppen, T.