It's a T for me.

Wat een dag.

Die woensdag waren we normaal twee maanden samen. Dat zouden twee kaarsjes geweest zijn, maar helaas, die stonden er niet.
De dagen vlogen voorbij. Of nee, ze vlogen niet, ze gingen. Niet te snel, maar ook niet te traag. Op school kreeg ik de steun van anderen, maar al snel merkten ze dat die steun verminderde, want ik werd steeds beter. Ik voelde me plots sterker, alsof ik de hele wereld aankon. Niet overdrijven, T. Misschien enkel België. Ik zag dingen die ik niet wou zien. Eigenlijk wou ik ze wel zien, want ik zocht er zelf naar. Ik bekeek verhalen op snapchat, op instagram,.. Ik zag overal hoe 13 zich amuseerde alsof er niets aan de hand was. En dat deed pijn, immens veel pijn.
Maar tijd heelt alle wonden, is het niet?

Ik kon het niet geloven wat er gebeurde. We waren nog geen week verder en ik zag dingen die ik niet wou zien. Ik vroeg me af of ze er ooit bij stil stond hoe mijn hart brak als ik zoiets zag of las. Ik vroeg me af of iemand ooit rekening met me hield. Waarom was ik diegene die zich altijd in de plaats van de andere zette, om mezelf zo in te houden? Waarom deden anderen dat niet voor mij? Ik had er echt genoeg van. Het deed pijn, het brak mijn hart. Als ik nu mijn hart aan iemand anders zou moeten geven, konden ze even een vuilblik bij de hand houden. Uit zovele stukjes bestond het momenteel, niet te geloven.

Ik trok me op aan de mooie momenten, maar dat hield me niet tegen om overdag te dagdromen en 's nachts te piekeren. Mijn achtergrond van mijn gsm toonde een prachtige glimlach. Hoe graag ik ook zou willen zeggen dat het de mijne was, helaas, het was 13 haar glimlach. Telkens ik die foto zag, kreeg ik nog meer motivatie om positief in het leven te staan. Als zij dit kon, kon ik dat ook, toch? Ik dacht aan al onze mooie momenten samen. Hoe we naar de film gingen, te laat binnenkwamen (want 'oh nee stel je voor dat we vijf minuten te laat zijn en dan moeten we die zaal binnen en alle mensen passeren en stel je voor dat er dan iemand op onze stoel zit en die hem moet verzetten en....) en ze na nog geen vijf minuten de doos popcorn op de grond liet vallen. Of hoe we stiekem gin dronken op haar kamer, om onze maand samen te 'vieren'. Toen ik daaraan dacht, moest ik lachen. Spijtig genoeg, veranderde mijn humeur snel. Ik dacht aan hoe we op netflix een film keken. Na twee minuten waren we al niet meer aan het luisteren naar wat de hoofdpersonages  aan het doen waren, maar hadden we enkel nog oog voor elkaar. Letterlijk. Hoe we in elkaars ogen keken, daaraan kon ik echt merken dat we verliefd waren. Ik kreeg het onmiddellijk warm als ik die helder blauwe ogen van haar zag. En dan die bijpassende glimlach er nog bij, waw. Ik dacht aan hoe ze in mijn haren wreef en ik constant mijn hoofd op haar schouders legde en vroeg om 'meer' wanneer ze gestopt was. Ik dacht aan haar warme handen op mijn zij en hoe ze ze in mijn nek durfde leggen wanneer we kusten. Ik dacht aan hoe ik haar miste. Hoe ik het miste om in het leven te staan met een prachtig meisje naast mijn zijde. Ik dacht aan hoe ik miste dat we niet meer discussieerden over een afwasmachine of een kuisvrouw. Ik dacht aan hoe ik ging moeten missen dat onze hond later 'Prittie' zou heten en er twee kleine monsters zouden rondlopen die verdacht veel op ons leken. Alles werd plots wazig voor mijn gezicht. Ik wreef mijn handen in mijn haar en nam mijn hoofd vast.
'Verdomme, ik zie u zo graag!', schreeuwde ik, waarna ik mijn vuist stevig op de muur sloeg.
Ik wou helemaal niet kwijt wat we hadden, ik wou een toekomst met haar. Mijn tranen vloeiden over mijn wangen. Ik kan het niet meer aan. Mijn leven is een hoopje en het enige wat me levende hield, was zij. Ik kan dit niet, ik wil dit niet. Ik dacht aan eerdere situaties zoals deze, met andere meisjes, maar geen enkele was vergelijkbaar. Ik was nog nooit zo gelukkig geweest in de afgelopen maanden. Ik had mezelf nog nooit zo snel bloot gelegd als bij haar. Zij was eentje uit de duizend, en ik heb ze laten gaan. Allemaal mijn eigen dikke schuld. Ik moest weer zo nodig negatief doen. Je hebt het weer maar eens verpest, T, eikel. De kussens onder mij verdwenen, ik weende van angst, van pijn, van woede. Het ging niet meer. Ik trok aan mijn haren en sloeg op mijn hoofd. De paniek kwam op me af en nam mijn lichaam over. Ik hyperventileerde en kroop in een hoekje.
'Ik. Wil. Hier. Niet. Meer. Zijn.', snikte ik in verschillende keren terwijl ik hapte naar adem.

Ik werd wakker en staarde naar het plafond. Mijn nek deed pijn, mijn ogen stonden dik. Hoe lang ik daar gezeten had, wist ik niet meer. Wat ik wel wist, is dat ik vandaag maar een halve dag school had. Na school zouden we iets gaan drinken met enkele meisjes van de klas. Vooruitzichten dus! De dag vloog voorbij. Hoe kon het ook anders als deze maar twee lesblokken duurde?

"Gaan wij nu straks op café?", kwam Sofie me tegemoet.
'Ja, is goed voor mij!', zei ik. 'Ga jij niet mee, Zita?'
Zita glimlachte.
"Wel, ik wou dat eigenlijk vragen... Ik zou namelijk nog ergens in de buurt moeten zijn, maar ik moet zo lang wachten... Dus ik wou vragen of ik mee mocht."
'Geen enkel probleem voor mij hoor'

Uiteindelijk strandden we bij mij thuis. Ik wou namelijk mijn nieuwe bankkaart ophalen en gaan activeren. Dit liep uit en na twee uur besloten we dan uiteindelijk om iets te gaan drinken. Op de weg naar daar, zou ik mijn bankkaart gaan activeren in de bank. Terwijl Zita om een broodje ging, stapten Sofie en ik de bank binnen. Ik keek in mijn rugzak.

'Ja lap, Sofie,  we hebben een probleem...'
Sofie keek me met grote ogen aan.
"En dat is?"
'Ehm... Ik ben die nieuwe bankkaart thuis vergeten.'
Ze draaide met haar ogen.
"T, dat meen je niet hé, kieken!"

Gelukkig konden we er om lachen en stapten we samen met Zita naar het café. Op vrijdagavond was er bier te verkrijgen aan €1, dus ik kon niet missen. We babbelden gezellig bij, aten nootjes en dronken er op los. Zita moest al snel door naar haar afspraakje. Sofie en ik bleven nog wat langer. Toen mijn gsm aangaf dat het 16:00u was, schrok ik.

'Oh nee, shit.'
"Wat scheelt er?", vroeg Sofie verbaasd.
'Helemaal vergeten! Ik had om vier uur een afspraak met de psychologe.'
"Oh nee, wat nu?"
'Ja geen idee, gewoon een nieuwe maken zeker? Ik zal straks eens bellen'

Sofie keek me aan met haar 'dat-kan-enkel-jij-voorhebben'-gezicht. Ik moest erom lachen. Het bier had ondertussen mijn hersencellen al opgegeten, dacht ik. Om zeven uur had ik ook een afspraak, met mijn twee beste vriendinnen. Het was lang geleden dat ik Justine en Anastacia nog gezien had. Ik keek er zo naar uit! De vraag was enkel: 'Wat doe ik in tussentijd?', want naar huis kon ik niet, aangezien ze dachten dat ik bij de psychologe zat. Sofie vroeg me of ik niemand kon bereiken om bij te gaan, want zij moest namelijk zelf ook weg. Ik besloot om Sam even een berichtje te sturen.

- Sam, ben je thuis?
* Ja! Jill is hier ook!
- Kan ik even langskomen?
* Sgoed, wel maar max halfuur.
- Geen probleem, kan gewoon niet naar huis maar leg straks wel uit!
* Oei? Oké!
- Onderweg!

Ik nam afscheid van Sofie en zette me op mijn fiets. Gelukkig woonde Sam niet zo ver. Samen met Jill speelde ik gitaar. Wel, eigenlijk niet echt... Ik wou de snaren stemmen, maar wegens ouderdom sprong de eerste snaar al kapot voor ik iets gespeeld had. Ik bleef ongeveer een uur daar, waarna ik doorreed naar mijn beste vriend. Zijn naam begon ook met een 'T', hoe toevallig. Tibe en ik kenden elkaar nog niet zó lang, maar lang genoeg om te weten dat we elkaar wat nodig hadden. Tibe woonde aan de achterkant van het station, dus daar bleef ik wachten tot als Justine en Anastacia toekwamen met de trein. Ik vertelde over 13 aan Tibe, en over hoe ik bleef volhouden dat er iets achter zat. Hij gaf me gelijk. Iedereen gaf me gelijk...
Na twintig minuten kreeg ik een sms van Justine.

* Ik ben er bijna!

Na veel gepraat en gezever, verliet ik Tibe zijn huis. Ik was op nog geen minuut van het station, maar Tibe zijn mama zorgde ervoor dat mijn tocht naar het station toch zeker acht minuten duurde.

"Hoe komt dat je zo laat  bent? 'Ik vertrek nu' stuurde je tien minuten geleden!"
Ik gaf Justine een knuffel. Wat was ik blij om haar terug te zien!
'Ja sorry, Tibe zijn mama hield me wat tegen...'
Ze lachte. Anastacia kwam in de verte aangelopen. We zwaaiden naar haar, maar ze reageerde niet. Ze liep gewoon verder, of ja, dichter.
'En, klaar voor vanavond?', vroeg ik.
"Ja echt wel! Ik heb er echt zin in", zei Justine enthousiast.
"Hello, hello!", riep Anastacia toen ze op een meter van ons stond.
'Ciao girl!', zei ik, terwijl ik haar omhelsde.
"Oké, gaan we naar het frituur?", vroeg Justine.
We knikten en stapten met zen allen naar het frituur.

Honger had ik niet echt. Ik at al een hele week niets...
Na de frietjes stapten we door naar onze oude school. De school waar we met zen allen afgestudeerd waren. Dé school. Het beloofde na lange tijd nog eens de avond van ons leven te worden. Gewoon lekker gezellig samen.

'Op naar de karaoke!', riep ik enthousiast.