It's a T for me.

Tijd

Zonnestraal

7 minuten. 7 minuten duurde het normaal om tot aan het station te stappen. Deze keer waren dit er dubbel zoveel. De hele nacht had ik geen oog dicht gedaan. Ik had alle uren voorbij zien komen op mijn klok. Tot ik er zelf lastig van werd. Misschien had ik dan toch wel een uurtje geslapen? Een kleine powernap zoals ze het noemen...
Waarom is er plots zoveel volk in het station? Hallo, ik probeer mijn trein te halen, ja?!

Te laat.
Voor de zoveelste keer te laat.
Alsof mijn hele leven afhing van tijd.
"Tijd brengt raad" "Geef me tijd" "Op tijd naar bed" "Tijd heelt alle wonden"
Elke keer opnieuw hoorde ik dit woord passeren. Het was in mijn geheugen gegrift en het zou er nooit meer uit verdwijnen. Aan wat had ik dit toch verdiend...?
Ik stapte dan maar naar het perron waar de volgende, latere trein zou toekomen. Deze keer geen Bazart op de achtergrond, maar wel Ché. Hoe de lyrics van zijn zelfgeschreven rapnummers aansloten op de gebeurtenissen in mijn leven, dat leek niet eens meer menselijk.

* Wacht je in Aalst op me? Ik neem de latere trein.

Van zodra ik het bericht naar Sofie verzonden had, stapte ik de trein op. Hoe een treinrit van 5 minuten plots een treinrit van 30 minuten leek, dat valt niet te beschrijven. Ik keek naar buiten en voelde me even zoals Ché. Even kon ik doen alsof ik in mijn eigen videoclip aan het zingen was en mijn pijn kon weggeven aan anderen. Maar helaas, ik ben geen zanger en mijn trein zat er ook niet echt op te wachten dat ik even een videoclip ging maken.

"Oei, wat scheelt er? Zo droevig kijken?", vroeg Sofie toen ik net de trappen van het perron afstapte.
'Het onverwachte verwachte is werkelijkheid geworden. Het is gedaan met 13.'
Ik voelde de tranen opkomen maar probeerde mezelf onder controle te houden. Niet hier, niet nu, T. Probeer je sterk te houden. Zoals het hoort. Zoals alle... wel ja, alle personen.
Sofie staarde me aan. Marthe ook. Beiden wisten ze niet wat zeggen.
'Dat is oké hoor, ik weet ook niet wat te zeggen', grapte ik en ik stak mijn oortjes weer in. Even afzonderen van de wereld kan geen kwaad. Geloof me.

Op school aangekomen, liep ik onmiddellijk naar onze tafel. Ik plofte me neer en staarde voor me uit. Toen gebeurde het. Ik kon me niet meer bedwingen. Mijn tranen vloeiden eruit zoals je een waterval in de Ardennen kan bezichtigen. Wel, ik voelde me ook gewoon die waterval, want zoals gewoonlijk bekeek iedereen me.

"Kom hé, je hoofd niet laten hangen", troostte Lien me.
'Ik snap er niets van, het leek allemaal zo goed te gaan tussen ons. Dit komt echt uit een dode hoek, Lien, dat kan niet anders, écht.'
Ze keek me aan met een droevig gezicht en bevestigde wat ik zei door te knikken. Ik hoorde Jasmine op de achtergrond zeggen dat ze niet wou kijken omdat ze dan zelf zou wenen. Ik voelde iedereen naar me staren. Ik wou gewoon alleen zijn. Of nee, niet alleen. Alleen met twee. Alleen met 13. Ik wou haar vertellen dat ik niet geslapen had, dat ik de hele nacht aan haar moest denken. Ik wou haar zeggen dat ik iemand in het station tegen het lijf was gelopen, die dezelfde parfum had als haar. Ik wou haar zeggen dat ik zo graag mijn toekomst met haar wou delen, samen met onze hond en twee kindjes. Maar niets van dat alles kón ik zeggen. Ze was er niet. Ze was er niet meer. En zelf al was ze er geweest, ik kon niets zeggen. Mijn mond kleefde toe alsof iemand er lijm had tussen gespoten deze nacht. Zelfs al werd de lijm er af gedaan, er kwam niet eens klank uit mijn mond. Mijn hoofd was één grote warboel, ik wist gewoon niet meer waar ik heen moest met mijn gedachten.

"Ik heb je sms nu pas gelezen op de parking, sorry. Kom eens hier..."
Sterre kwam op me af gestapt. Terwijl ik mijn waterval rustig liet stromen, omhelsde ik haar.
'Ik snap het niet', jammerde ik.
Straks kreeg ik nog medelijden met mezelf... Dit was niet wie ik normaal was. Dit was niet wie ik hoorde te zijn. Ik nam mijn spullen en samen met de andere studenten stapte ik naar ons lokaal. Sterre bleef dicht bij me en vroeg me om mijn verhaal te vertellen...