It's a T for me.

Alleen

Hoe houd ik het hier in godsnaam uit? Heb je je al ooit zo gevoeld zoals ik? Heb je ooit al het gevoel gehad dat je teveel was, maar niet weg kon, omdat je de rest niet zomaar wou achterlaten? Dat was precies hoe ik me voelde. Niet dat ik er niets aan wou veranderen, integendeel. Ik wou niets liever dan gelukkig zijn. Maar zo simpel was dat niet, geloof me maar.

Ondertussen waren we al enkele weken verder. Ik stapte uit mijn bed en keek naar mijn gsm. Mijn meldingen blokkeerden heel mijn gsm, maar dat was niets nieuws. Ik scrolde over mijn startpagina op Swarm, een app waarop je je kan inchecken en je vrienden dus kunnen zien waar je bent. Ik kon dus ook zien waar 13 was, spijtig genoeg. Dat was niet oké, maar ook niet slecht. Het deed me niet echt iets toen ik zag dat ze bij Em zat en dat voelde wel goed. Ik kon voor mezelf besluiten dat ik er vrede mee had, eindelijk.
Mijn moeder was beneden al aan het stofzuigen, want ja, zij mocht wel veel kabaal maken als wij sliepen, maar als wij dat deden wanneer zij sliep, was het huis te klein. Figuurlijk dan, want ons huis was het grootste in de straat en ik was er best fier op. De trap kraakte onder mijn voeten. Ik rook de heerlijke geur van koffiekoeken al.

"Schat, An komt vanavond hé! We gaan samen spaghetti eten"
'Mama, je bent ziek.'
"Ja ik heb het haar ook gezegd, maar ze vond het niet zo erg"

Ik bekeek haar betwijfelend. An was de dochter van onze buurvrouw én goeie vriendin van mijn moeder. Het was altijd wel gezellig in huis als ze langskwam. Vroeger, toen ik ongeveer tien jaar oud was, keek ik erg naar haar op. Ik wou telkens opnieuw op haar schoot zitten en ik hield ervan als ze lachte. Net alsof ze een grote zus was voor mij. Nu is dat anders. Ik was al te oud om op haar schoot te gaan zitten, maar lachen konden we als de besten.
Terwijl ik de stofzuiger hoorde zoemen, hoorde ik het geluid van gekuch erboven komen. Ik snapte niet echt hoe mijn moeder dat volhield zonder medicijnen. Ze was nog maar net terug van Italië en ze was al ziek...

Ik besloot om na het ontbijt wat te werken voor school. Het was tenslotte de voorlaatste dag van de vakantie. Zondag moest ik bij mijn meter gaan, om Pasen te vieren, dus van werken voor school zou er al niet veel in huis komen. Kleuteronderwijs viel niet te onderschatten.
Komaan, T, de laatste loodjes wegen het zwaarst, maar zijn het beste!
Ik raapte al mijn moed bijeen en stortte me in de stapel boeken die naar me lagen te lachen. Hoe sneller ik doorwerkte, hoe sneller ik tijd kon maken om leukere dingen te doen. En die had ik nodig! Helaas, de concentratie was ver te zoeken...

"T, ik ga vlug naar de winkel. Moet ik iets meebrengen voor je?", mama stapte mijn kamer binnen.
'Nee, het is oké...'
"Scheelt er iets? Je kijkt zo droevig?"
'Nee hoor, er is niets, gewoon beetje moe'

Ze keek me bedenkelijk aan. Er was ook niet echt iets... Of misschien wel... Als ik maar kon zeggen wat er in mijn hoofd omging. Mama stapte mijn kamer uit. Ik hoorde haar de trap afstappen. De zesde trede maakte een krakend geluid, zoals deze altijd deed. De deur sloeg dicht en ik hoorde de auto starten. Je dwaalt af, T. Hup, hup, aan het werk!

De middag ging snel voorbij. Ik werd nog enkele keren gestoord door papa die mijn kamer kwam stofzuigen en dweilen, maar het was een productieve dag op vlak van schoolwerk! Gelukkig maar. Na al die inspanningen was het eindelijk tijd voor ontspanning.

Anastacia kwam langs om een dansje in te oefenen. Tijdens de vakantie was er geen dansles in de dansschool, dus moest ik wel een alternatief zoeken om mijn uren ontspanning door te brengen. Anastacia was dus mijn alternatief.

Aan het einde van de straat hoorde ik: "Bonjouuuuurrr"
Ik antwoordde met een overdreven Franse 'bonjour' en schoot in de lach.
'Deze girl', zei ik, waarna ik Anastacia een knuffel gaf en haar naar binnen leidde.
Lijden deden we ook, vooral tijdens het dansen. We oefenden een dansje dat we al eens gemaakt hadden, maar we kenden het niet echt meer. Ze besloot dan maar om mij een ander dansje te leren op het liedje 'Party', van Chris Brown. Niet slecht, al zeg ik het zelf. Om zeven uur hoorde ik de bel gaan.

'Dat zal An zijn, de buurvrouw haar dochter. Ze komt spaghetti eten.'
"Ooooh", keek Anastacia verbaasd.
'We zullen het nog een keer doen, maar dan ga ik je wel moeten buiten laten, vrees ik', zei ik.
Ze knikte en zette het lied opnieuw op.
Komaan, T, doe je best. Je kunt dit. Amuseer je.
Ik zag An in de weerspiegeling van het raam. Ze keek erg enthousiast en zwaaide even. Daarna liet ik Anastacia buiten. Ik sloot de deur achter haar en zuchtte. Geen zware zucht, eerder een zucht van 'yes-dat-hebben-we-weer-goed-gedaan'. De deur van de veranda ging open en ik hoorde An tot in de garage.

'Hallo, hallo. Kom jij ons eten opeten?', grapte ik.
"Ah je weet het dan toch! Er is niets meer over voor jou hoor", reageerde An.

Het beloofde een gezellige avond te worden. Na het eten deden mama en papa samen de afwas, terwijl mijn broer, An en ik in de zetel zaten en verhalen vertelden. An vertelde over verre reizen. Man, ik was jaloers. Ik wil ook op reis met een vriend of vriendin. Maar nee, ik moet weer met mijn ouders. Voor het eerst in dagen had ik weer een warm gevoel diep vanbinnen. Ik voelde de sfeer en de gezelligheid van iemand nieuw in huis. Ik wou dat dat elke dag zo kon zijn, maar helaas...

Van zodra ik mijn bed in kroop, na die lange avond, voelde ik me terug eenzaam. Zoveel naastenliefde,  zoveel familie en vrienden, zoveel mensen op de planeet,...maar toch voelde ik me eenzaam. En weet je waarom? Omdat jij me aanvulde. Omdat jij mijn tweede helft was en ik zonder jou terug alleen was. Niet dat ik ongelukkig was, maar ook niet echt gelukkig. Jij was mijn geluk.

Er ging niet veel in mijn hoofd om, ik kon niet nadenken. Of misschien toch wel?

Als ik maar kon zeggen wat er in mijn hoofd zat...