[Άνοιξη]
Συλλογιόμουν, πόσο εύκολα πια γύρω μου τα πράγματα μου φέρνουν στον νου, αναμνήσεις, ανθρώπους.
Είδα λοιπόν στον δρόμο μια αμυγδαλιά, πάντα με συγκινούσαν, αλλά εκείνη μου φάνηκε πολύ ιδιαίτερη.
Είχε λιγοστά άνθη, όμορφα, αθώα.
Πόσο την λυπήθηκα. Τα κλαδιά της πήγαιναν κόντρα στον άνεμο, και ο κορμός της στολισμένος από τα πεσμένα πέταλα, ελπίδες που σκόρπισαν χωρίς προοπτική να επιστρέψουν, να νιώσουν, να ανασάνουν.
Σαν τις αμυγδαλιές και συ λοιπόν άνθιζες στα χέρια όσων σου υπόσχονταν τον ήλιο.
Σαν αυτές πίστευες πάντα στις καλύτερες προθέσεις των ανθρώπων όσο βαθιά και αν έπρεπε να ψάξεις για να τις βρεις.
Έπειθες τον ευατό σου πως οι υποσχέσεις που σου δίνουν θα εκπληρωθούν, άνθιζες για έναν ήλιο και ήλπιζες πως θα τον είχες.
Και ήσουν τόσο όμορφη, τόσο απροστάτευτη. Αλλά ταυτόχρονα τόσο αποφασισμένη να υποστείς την πραγματικότητα.
Την επιπολαιότητα των επιλογών σου.
Τις συνέπειες του να ελπίζεις, να εμπιστεύεσαι.
Οι ελπίδες σου τόσες όσα και τα άνθη.
Κάποιες έπεφταν, και όσες άντεχαν φούντωναν και σου ψιθύριζαν πως όλα θα φτιάξουν.
Ότι ακόμα υπάρχει τρόπος, κάτι καλό.
Πως οι ψυχές των ανθρώπων, ακόμη και αυτών που σε εγκατέλειψαν στα δύσκολα θα επιστρέψουν για σένα, ότι κάποια στιγμή θα σου δώσουνε τον ήλιο.
Μέχρι τότε, ο κορμός σου ίσως ξεγυμνωθεί, τα άνθη σου ίσως όλα αλλάξουν χρώμα, τα κλαδιά σου αποδυναμωθούν.
Άνθιζες στα χέρια όσων σου υπόσχονταν αιώνια άνοιξη, όσων σου απαγόρευαν να φανταστείς να μαραίνεσαι.Και τώρα ο μήνας τέλειωσε, και κανείς δεν ξαφνίαζεται σαν αντικρύσει αμυγδαλιά, ανθισμένη ή όχι.
Τώρα ο καιρός σου πέρασε, και όλοι το προσπερνούν γιατί νιώθουν πως δεν τους επηρεάζει.
Στέκομαι κάτω από την τελευταία, την μόνη που απέμεινε.
Και το μόνο που μπορώ να σκεφτώ είναι το πώς χάνονται και αλλάζουν άνθρωποι σαν και σένα, πόσο κρίμα που ο καιρός τους περνάει τόσο γρήγορα, που η καταστροφή τους είναι τόσο προσιτή, που ο θύτης ποτέ δεν διστάζει, που ο ήλιος είναι αδύνατον να μοιραστεί σε όσους τον προσμένουν, σε όσους τον αξίζουν.Πόσο άδικο που η αγαπημένη εποχή όλων είναι το καλοκαίρι.
Τετάρτη 05/04, 10:36
YOU ARE READING
Βιβλία Που Ποτέ Δεν Θα Γράψω
PoetryΣκέψεις διάσπαρτες χωρίς σκοπό. Σκέψεις που ίσως διατυπωμένες ηρεμήσουν την ψυχή και το είναι μου. Σκέψεις που δεν θα γίνουν τα βιβλία που ονειρεύομαι. Άνθρωποι που δεν αναταποκρίνονται σε αυτό που πίστευα για εκείνους Επαγγελματίας στην υπερανάλυση...