[Σαράντα και κάτι]
Πολύ λυπάμαι
Όχι για εκείνα που δεν θα καταφέρω να πω
Αλλά γιαυτά που θέλω απεγνωσμένα να πω
Αλλά δεν μπορώ
Πολύ λυπάμαι
Για εκείνα τα σαράντα τέσσερα πληγωμένα ατέλειωτα κείμενα
Που δεν έλαβαν την τελεία που τους αναλογούσε
Το τέλος που τους έπρεπε
Όπως ο έρωτας μας
Παραγκωνισμένος
Πεταμένος και μισός
Ατέλευτος και δυστυχισμένος
Μια αχτίδα ελπίδας
Είναι το αίσθημα
Πως μάλλον προτιμώ να βάλω σαράντα τέσσερις τελείες
Παρά μια
Παρά να δώσω τέλος στον έρωτα μας
Εξάλλου ποια η διαφορά
Ας τελειοποιηθεί τουλάχιστον στο χαρτί
Αυτή η φτηνή απομίμηση
Που παλιά την πουλούσαν για αγάπη
Και έτσι ίσως στο χαρτί
Πάψουν πια τα μάτια σου πόνο να θυμίζουν
Και η απουσία σου να βαραίνει όλο και περισσότερο
Την καρέκλα απέναντι μου
Οι αρμοί να φαγώνονται από την ησυχία που κάποτε μας ένωνε
Τρίτη 05/12/17, 00:12
CZYTASZ
Βιβλία Που Ποτέ Δεν Θα Γράψω
PoezjaΣκέψεις διάσπαρτες χωρίς σκοπό. Σκέψεις που ίσως διατυπωμένες ηρεμήσουν την ψυχή και το είναι μου. Σκέψεις που δεν θα γίνουν τα βιβλία που ονειρεύομαι. Άνθρωποι που δεν αναταποκρίνονται σε αυτό που πίστευα για εκείνους Επαγγελματίας στην υπερανάλυση...
