[396]
365 μέρες μετά, και ακόμη όλα μένουν ανείπωτα. 365 μέρες μετά που συνεχίζω να θυμάμαι.
Εσύ θυμάσαι τότε που μου είχες πει πως θυμάσαι μόνο όσα είναι σημαντικά για σένα;
Θυμάσαι που κάναμε μετά και οι δυο πως ξαφνικά είχαμε εδώ και καιρό ξεχάσει πως ήτανε τότε που γνωριστήκαμε;
Θυμάσαι που δήθεν δεν θυμόσουν τι φορούσα την τελευταία φορά που με είδες;
Λίγες μέρες μετά τις 365, στις 396 ίσως και δεν θέλω να θυμάμαι.
Ένα κάποιο καθόλου αμελητέο σύνολο λεπτών μετά και ανυπομονώ ήδη να περάσουν οι 334 που απέμειναν ώστε να γελάσω.
Δυνατά
Και με όλη μου την ψυχή
Στο υπόσχομαι
Μου το χρωστάω
Νιώθω τέτοιο θρίαμβο που φοβάμαι μήπως πίσω από τον λόφο που ανεβαίνω υπάρχει απότομος γκρεμός.
Θα ρισκάρω.
Για όσο μου το επιτρεψω/επιτρέψεις/επιτρέψει η ζωή θα χαίρομαι την απελευθέρωση.
Για αυτό το ασήμαντο μικρό και αδιάφορο ή αξιοσημείωτο μεγάλο και ελπιδοφόρο σύνολο στιγμών θα φοράω αυτά που φορούσα τότε που κατέστρεψα το σύμπαν (θυμάσαι;) όσο μπροστά μου θα σχηματίζω ένα καινούργιο στο οποίο θα κυριαρχούν τα δικά μου μάτια και θα λείπουν τα δικά σου.
Αναπάντεχο;
Ολοκληρώθηκε στις 01:46 [10/08]
YOU ARE READING
Βιβλία Που Ποτέ Δεν Θα Γράψω
PoetryΣκέψεις διάσπαρτες χωρίς σκοπό. Σκέψεις που ίσως διατυπωμένες ηρεμήσουν την ψυχή και το είναι μου. Σκέψεις που δεν θα γίνουν τα βιβλία που ονειρεύομαι. Άνθρωποι που δεν αναταποκρίνονται σε αυτό που πίστευα για εκείνους Επαγγελματίας στην υπερανάλυση...
