aruz

yaklaşma!!!

Onları cenaze arabasında gördüm.Onları neredeyse bir haftadır  doğru dürüst görmemiştim ve şuan onlar gelmeden uyuduğum için kendimden nefret ediyordum.Ben öyleydim.uykusuzluğa dayanamayıp erkenden uyuyan, cikolata ,pizza ve hamburgere kesinlikle hayır diyemeyen ,bi oturuşta üst üste dört dondurma yiyen,biraz şımarık,biraz deli,özel bi polis lisesinde okuyon,16 yaşında bi kızdım.adım mı? Adım ESLEM GÜRBÜZ. Annem ve babama son kez sarılmak için insanlara aldırış etmeden,kalabalığın arasından kosup cenaze arabasına atladım.  Tabutlarına sımsıkı sarılıp deli gibi çığlıklar ile ağladım.onlar gidemezdi.ölmemeleri  gerekiyordu onların.ama oldu, öldüler yapabileceğim hiçbirseyim yoktu hiçbirseyim. Emniyetteki tören için götürülmeleri gerekiyordu.Beni almaya gelen birkaç kisiye bağırarak kendimden uzaklaştırmıştım.Onları bırakmayı hiç istemiyordum.kimse beni sakinleştiremediğinde ise yanıma yaklaşan bi siyah gördüm.o siyahtı.O karanlıktı ama gözümü kamaştıran bi karanlık.Gözümün kapandığını, görüş alanımın azaldığını farkettim.Son hatırladığım ise o bana sarılmışken benim ona söylediğim o ilk kelimemizdi yaklaşma!!!!