Life Of A FAT UGLY GIRL (COMPLETED)

Life 17

Dedicated to: jnicoleescalante thank you sa support! Ayan na po yung ud^_^

Otor's POV

Nasa labas ng operating room si Staz kasama ang magulang ni Mae. Umiiyak si Celina habang nakasandal siya sa balikat ni Jonathan. Pilit niyang pinapatahan ang kanyang asawa, ngunit ayaw pa rin nitong tumigil sa pag iyak. Habang si Staz naman ay nakatulala sa pintuan at umaasa na lalabas ang doktor dun at sasabihing

"Ayos na si Mae. Everything is ok."

Dahil kagabi pa nasa loob ng operating room si Mae. At kahit ni isang nurse o doktor man ay walang lumalabas at magbigay ng balita tungkol sa kalagayan ni Mae.

Nandon si Mae, nakahiga at tatlo tatlong doktor ang nag aasikaso sa kanya. Nakakaloko ang heart beat niya, dahil may time na bibilis ito, babagal o di kaya ay hihinto ng ilang segundo at babalik ulit. Sabi ng mga doktor ay pilit lumalaban si Mae. Kaya kahit papaano ay may chance na mabuhay siya.

Habang busy ang tatlong doktor at ibang nurse sa pagtulong para gumaling si Mae, ay may isang nurse sa sulok na busying may kausap sa telepono.

"Madam, konting chance na lang ang ibubuhay niya."

"Good! Pero gusto ko ay mawalan na siya ng hininga. I want her to die!!"

"Ma-madam di ko po magagawa. Tsaka all doctors are doing their best to survive Mae." madadama mo sa nurse na ito ang sobrang kaba at takot.

"Shit!! Ok ok... Don't worry, walang mangyayari sa family mo. Basta wala lang makakaalam na may nilagay ka sa pagkain niya kanina. Do you understand!?" nagbabantang sambit naman ni Vienna.

"Yes Madam. I'll understand all."

Pagkatapos non ay inend na ni Vienna ang tawag. Kahit di na niya kausap si Vienna ay sobra parin ang kabang nararamdaman niya. Lalo na ang takot, takot na baka pag uwi niya mamaya sa bahay nila ay patay na ang pamilya niya. Wala na siyang madadatnang buhay. Dahil sa kakaisip niya ay bigla na lang siyang natumba sa pagkakatayo dahil sa sigaw ng isang doktor.

"YES!! We saved her. She's fine now! We have to tell this to Mr. and Mrs. Santillan. But she have to stay here, so thar we can monitor her."

Pagkatapos non ay parang nakahinga siya ng maluwag. Naalala niya yung ginawa niyang krimen. Oo krimen, dahil don ay muntik muntikan na niyang mapatay si Mae.

Flashback:

"Mina, put this drugs to her food. And be sure that no one will see you, when you do it. Got it?"

"Yes Madam."

Pagkatapos non ay umalis nako sa condo unit niya. I'm Mina Bracamonte, 20 years old. May kaya ang pamilya namin, pero minsan naghihirap kami. Nakilala ko si Madam Vienna. Nagkabungguan kami sa harap ng ospital na gusto kong pasukan, pero di ko magawa dahil kapos kami at kailangan kong humanap ng trabaho na may sweldo kahit saglit pa lang ako nagtatrabaho. Tas ayun, nataon din na kailangan niya ng magtatrabaho sa kanya. Binigyan niya ko ng pera at ipinasok na rin niya ko sa St. Stephen Hospital. Tas yung trabaho pala na yun ay pumatay ng isang tao, at kapatid niya pa. At the first I think twice, kung tatanggapin ko pa. Pero tinakot niya ko, kung di ako papayag papatayin niya ang pamilya ko. Kaya agad agad na kong pumayag. Mahal na mahal ko ang pamilya ko, kaya kahit alam kong sa taas ay nasasaktan Sya sa mga ginagawa kong to. At sana'y mapatawad Nya ko sa mga pinaggagagawa ko.

Hanggang sa dumating yun araw nato, umorder ako ng pagkain na ibibigay sa kanya. Pagkatapos non ay nagpunta ko storage room at dun ko nilagay yung drugs na binigay ni Madam. Ang epekto nito ay bigla bigla na lang bibilis ang tibok ng puso mo at pagkatapos non ay unti unti itong babagal hanggang sa di na tumibok ang puso mo. And you'll die. Pero kung lalaban ka at pipilitin mo ang puso mo na mabuhay ka, pero bihira lang ang nakakaligtas sa drugs nato.

Pagkatapos kong gawin yun ay dali dali nakong nagpunta sa room niya. Nasakto namang wala yung mama niya.

"Ms. Mae here's your food. And after you eat take your medicine."

"Thank you po Ms.Nurse, wow! Spaghetti my favorite😄" masaya niyang sabi at pagkaabot ko sa kanya ay dali dali niya itong kinain. Di mo mahahalatang may kakaibang nakalagay don, dahil kakulay ito ng cheese. Pagkatapos non ay nagpaalam nako sa kanya.

"Bye Ms. Mae, enjoy your food."

At paglabas ko dun ay tumulo ang luha ko. Sheteng yan! God forgive me for doing bad things to an innocent girl. I'm doing this for the sake of my family. I'm sorry God for doing this.

End of flashback...

Nandito pa rin ako sa gilid at umiiyak. Feeling ko gusto ko na lang patayin yung sarili ko kesa sa pamilya ko. Mas ok nang ako ang mahirapan kesa sila.

Bigla na lang may yumugyog ng balikat ko. At itinayo niya ko.

"What hapenned to you Mina? Why are you crying?

"No-nothing doc. Tears of joy po. Dahil nakasurvive po si Mae dahil sa inyo."

"Hahaha.... Thank you. Let's go outside so that you can meet Mr. and Mrs. Santillan."

Wala nakong nagawa kundi ay sumunod kay doc, at paglabas namin ay sinalubong kami ng magulang ni Mae at ng binatang lalake na may ngiti sa labi. Napangiti na lang din ako. Pinasalamatan nila kaming lahat at nagbigay din sila ng makakain namin.

I think this is the last time that I will smile.

Tinext ko si Madam.

"Madam, ako na lang ang patayin niyo kung sakaling may plano kayong idamay ang pamilya ko. Handa akong mamatay. Thank you for everything Madam Vienna"

Sent.