Geldi yanıma. Bir çuval yalnızlığıda getirdi gelirken. Aramızda başka hayatlar vardı. Yerimden kıpırdasam ona dokunacak gibiydim. Dokunmadım. Tutmadım ellerinden. Zamanda zaten bu anı fırsat bilmiş akıp gidiyordu. Gülümsedi birden. Hiçbir şey olmamış gibi devam ettik konuşmaya. Sanırım çekiniyordu benden. Sanki mutluluğa aç kalmıştı. Biraz da geçmiş unutmak istermiş gibi..
Yıldızları saymaya epey geç kalmıştık. Diğer insanlara güneş çoktan doğmuştu. Zaten güneş bana hiç gölgesini bile göstermiyordu.
Onu Biraz ileride görmem kendime olan güvenimi kaybetmeme en büyük sebepti. Her şeyden önce güven önemli der çoğu insanımız. Bence öncesinde sevgi gelmeli. Saygı gelmeli. Çünkü güvenecek birini ararken sevdiğimizi kaybedebiliyoruz.
sonrasında düşündüm biraz.
Düşündüklerimi anlatsam, anlattıklarım bizi bitirir diye korktum. Susmaya devam etsem, sustukça eksiliyordum. Kuşkularım çatlak bir bardaktaki su gibi sızıyordu yavaş yavaş. Bazı sorularla yoruyordum beynimi. Neden geldi? Neden bendeki yeri hep aynıydı? Halbuki o olmadan da devam edebiliyordum yaşamıma. Bahara sarılır gibi sarılmak istedim ona. Gururum el vermedi. Ama yine de iyiydim düne göre. Kollarımda olmasa da kalbimde atıyordu mutluluk. Oysa cevabı bilmeyenimiz yoktu. Her şeyde aşk var. Hayat umutlardan ve hayal gücünden ibaret bir yer gibi görünebilir. Mesela kendimden bilirim. Bir kara kalemim var yanımda bir de hayal gücüm.
İçindeyim fark edemiyorsun,
Sessizliğinin dilinde,
Huzurunun bedenindeyim,
Acı bir seslenişin ardındayım,
Kalbim yaralanmış sevdiğim,
Seni yazamıyorum.
Hayalini bile kuramıyorum,
Uzaklaşma sevdiğim,
Bıraktığın yerdeyim..
