ชานเมืองกรุงโซล เวลา 19.05
ช่วงฤดูหนาวมีลมพัดเย็นอ่อนๆมาปะทะเข้ากับใบหน้านิ่งเงียบของชายหนุ่มร่างเล็ก ทำเอาเจ้าตัวยกมือขึ้นมาแนบกับหน้าแล้วกอดอกแถมยังไม่ได้ใส่เสื้อหนามากนักมีเพียงเสื้อแขนยาวแล้วก็โค้ชตัวบางๆเท่านั้นเอง
สองเท้าสองขาสั้นเดินไปตามทางเดินเท้า เดินไปอย่างไร้ซึ่งจุดหมาย สมองขาวโพลนหลักจากที่ได้ยินเรื่องที่ไม่ควรได้ยินมาจากครอบครัวของตัวเอง
เวลา 17.46 น. ของวันเดียวกัน
“พ่อคะ เราจะทำไงดีเราไม่มีเงินส่งลูกเรียนแล้วนะ” เสียงความเศร้าโศกของผู้เป็นมารดาเอ่ยกับสามีอยู่ในครัวสองคนหากหญิงสาวกับชายหนุ่มมองทะลุกำแพงสีขาวนวลได้คงจะเย็นลูกชายยืนฟังด้วยสีหน้าราวจะร้องไห้เช่นกัน
“พ่อว่าเราไปกู้ยืมเพื่อนพ่อดีมั้ย มันน่าจะช่วยได้” ผู้เป็นพ่อเอ่ยด้วยเสียงแหบพร่าตามวัย
“จะดีหรอคะ”
“อื้ม ดีสิ มันคิดดอกเบี้ยไม่แพงหรอก ป่ะๆแม่ก็ขึ้นห้องได้ละเดี๋ยวพ่อเก็บตรงนี้เอง พ่อกลัวลูกจะสงสัยยิ่งมันเป็นคนคิดมากอีก”หลังจากที่พ่อพูดเสร็จลูกชายที่แอบฟังเงียบๆรีบขึ้นห้องไป
เขาสงสัยมานานแล้วเหมือนกันว่าต้องมีเรื่องอะไรที่เกี่ยวกับเขาแน่นอน ซึ่งมันเป็นเรื่องที่เขาไม่ควรรู้แม้ต่อน้อย...เพราะเขาเป็นคิดมาอย่าที่พ่อพูดไว้จริงๆ เรื่องบางเรื่องเขาคิดจนไม่เป็นอันทำอะไรในวันนั้นไปเลย
แล้วเขาจะหาเงินยังไงดี อยู่มอปลายปีสุดท้ายแล้ว…
…
หากตอนนี้สมองคิดได้แล้วว่าเวลาเขาฟังเพลงมันจะช่วยให้เขาคลายความคิดมากได้เยอะพอควร คิดได้แบบนั้นสองมือก็รีบควานหาโทรศัพท์กับหูฟังที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงทั้งสองข้างขึ้นมาเปิดฟังเพลงที่เขาชอบมากๆ
