Oda Servisi

6. bölüm 'Tamamen sil'

"David inanmıyorum bu sensin!"

David'i gördüğüm an anında boynuna sarılmıştım.Böyle bi şeyin değil gerçekte rüyamda bile olacağını hayal edemezdim çünkü bundan bi kaç saniye önce öleceğime tamamen inanmıştım.

"Sarah neler oluyor? Sen de kimsin?"

"Bi önemi yok david hemen burdan çıkmalıyız. sonra anlatırım"

David'i kolundan çekiştirerek çıkarttım bu biraz zor oldu çünkü sürekli arkada duran jeremye bakıyordu sanki bir şey anlatmaya çalışıyordu.Mimiklerini kullanarak ona bi şey mi söylüyordu acaba.

Dışarı çıkana kadar bekledim ve David'in arabasına doğru yürürken artık dayanamadım.

"Jeremyle tanışıyo musunuz?"

"Nerden çıktı bu şimdi?"

"Az önce..Yani sanki tanıyor gibiydin ya da bana öyle geldi"

Biraz durdu ve düşündü.Sonra derin nefes alarak söze başladı.

"Onu hayatımda ilk defa görüyorum Sarah.Gerçekten"

"Peki.Bence hiç de tanımamalısın zaten.Çok korkunç biri beni kandırdı ve sen tam zamanında gelmeseydin kim bilir bana neler yapacaktı"

"Ama geldim ve artık iyiyiz"

"Bu arada geleceğinden haberim yoktu."

"Bu gün ilk günündü ve ben de nasıl geçti diye merak etmiştim."

"David gerçekten çok teşekkür ederim sen benim hayatımı kurtardın"

Bundan sonra bir kaç saat içinde David'e ettiğim teşekkürlerin sayısı eminim sayılamayacak kadar fazladır.Ama David her seferinde o kadar mütevazi davranıyor ki sanki çok normal bi şey yapmış gibi.Nasıl bu kadar mükemmel olmayı başarıyor anlamıyorum.

Bugünün yorgunluğunu üzerimden atmak için kanepede uzanırken David elinde iki kahve fincanıyla içeri girdi.Sanırım ona çok fazla yük olmaya başlamıştım ama tüm bunları kendi isteğiyle yapıyordu yani bazen o kadar abartıyor ki içimden " David yeter artık ben iyiyim" demek geliyor.

"Sarah seni iyi misin?"

"Evet hem de çok iyiyim."

"Öyleyse bu kadar derin düşünülecek ne var?"

"Bilmiyorum düşünüyorum seni,beni,bizi ve yaşadıklarımızı.Sence de bunlar biraz fazla değil mi?"

"Ne demek istiyorsun?"

"Jeremyden şüpheleniyorum."

"Ne yani tüm bunları emm in ölümünü onun planladığını mı düşünüyorsun?"

Sinirden gülmeye başladı sonra bu kahkaya döndü.

"David bu..bu kadar komik olan ne?"

"Sen delirmiş olmalısın o aptal tüm bunları nasıl yapabilir?"

"Bi..bilmiyorum belki de adamları vardır."

"O emm in eski sevgilisi değil miydi?"

"Bugün onu sevmediğini itiraf etti."

Odayı bir süreliğine bir sessizlik kapladı.Sanki birbirini tanımayan iki insan olduk birkaç dakika boyunca.

Bu sessizliğe dayanamadım

"David belki de haklısındır bence bu gün için bu kadar şey yeterli"

Elinde duran kahvesinden bir yudum aldı.

"Evet unutmalıyız"

Tekrar o sessizlik geri gelmişti ama bu sefer ki farklıydı.Gözlerimin içine bakıyordu.Ben de onunkilere.Bal rengi gözlerine sonsuza kadar bakabilirdim.Gözlerine bakıp içinden geçenleri okuyabiliyordum tamamen iyilik doluydu içi.Sanki küçükken bile hiç yalan söylememiş gibi.Elimde olmadan gittikçe ona doğru yaklaşıyordum.O da aynı şekilde bana.Bir süre sonra dudaklarımız buluştu.Ta ki annemin merdivenden inerken ayak seslerini duyana kadar.