Aralık ayının soğuk ve karanlık günlerinden biriydi bugün.Geçirdiğim son bir haftaya bakarsam sanırım şu an boşluktayım hayatıma ara verdim.Okuluma gitmiyorum.Tabi herkesin olanlardan haberi var ama beni gördüklerinde meraklı gözlerle bana bakıp sonra da beni soru yağmuruna tutacaklarından o kadar emindim ki...doğrusu bununla ne zaman yüzleşeceğime karar vermiş değilim.Bana kalırsa sonsuza dek boşlukta olmalıyım çünkü kendimi eksik hissediyorum.Tıpkı 8 yaşımdayken babamın bizi terketmesi gibi.Ama o daha farlıydı,küçüktüm ve pek fazla şey anlamamıştım.Ayrıca o ne kadar uzakta da olsa hayatta...
Son zamanlar açıkçası kendimden korkmaya başladım.Ne olmuştu bana böyle.Artık hayatta bir amacım yoktu.Bakışlarım anlamsızdı.Ruhsuz gibiydim.Hayatım altüst olmuştu.Böyle olacağım aklımın ucundan bile geçmezdi.17 yaşındayım.Hayatımın en güzel dönemindeyim.Eğlenmem gerek.Hayatı yaşamam gerek.Ama şu halime bakın.
Henüz yeni kalktığım yatağıma uzandım.Yine düşünüyordum durmadan.Artık hayatım bundan ibaret olmuştu.
Ben düşüncelerimle boğuşurken kapı çalmış olmalı ki annemin kapıyı açtığını gördüm.Kapıdakinin kim olduğunu göremiyordum ama konuşulanları çok net duyuyordum.Bu yüzden kapıdakinin david olduğunu anlamıştım.Bu hafta çok sık duyduğum seslerdendi.
david:merhaba bayan waters ben sarah için gelmiştim.Biliyorsunuz eğer ben dışarı çıkarmassam pek çıkacağı yok gibi.
annem:tabiki ah david her şey için teşekkürler bize çok yardım ettin.ben gidip saraha geldiğini söyliyim.
david:onun yerine acilen haırlanmasını ona bir süpriim olduğunu söylermisiniz?
annem:peki tamam öyle olsun.
Ahh david yine neyin peşinde ne sürprizi bu nerden çıktı?Sürprizlere bayılırım ama şu an bunun için bile hiç halim yok.Ama bu odada ölmemek için tabi ki davidle gidicektim.
Annem bana tam söylicekken "duydum" dedim.ve hazırlanmaya başladım.Hazırlanmadan kastım ilk bulduğum kazağımı ve kotumu giymekti.Doğal olarak kısa sürmüştü tabi.
Sanırım bu da kapıda bekleyen davidin yüz ifadesini açıklıyordu.David birden 'bu kadar kısa sürede hazırlanıp mükemmel görünebilen sarah!!!'diyerek alkışlamaya başladı.Ben de güldüm ve sonra arabasına binip yola çıktık.
ben:lütfen artık nereye gittiğimizi söyler misin?
david:sence böyle bir şey yapar mıyım ben?
ben:bir de gözlerimi bağlasaydın.
david:ahh nasıl unutmuşum olamaz
Sonrada tıpkı bir bebek gibi ağlama numarası yaptı.Ben de koluna yavaşça vurdum.Yol boyunca tamamen böyleydik tabi herzamanki gibi bugün de bir çocukluk anısını anlatmayı unutmadı.Düşünüyorum da David biraz tuhaf biri yani aslında iyi anlamda tuhaf.Birkaç gün önce birbirimizden habersizdik,tanışmıyoduk.
Ama şimdi ise beni çok iyi anlıyor yani herhalde daha önce onun başına da böyle bir şey gelmiş olmalı ki bu konuda bu kadar hassas.
Sonunda davidin uzun çocukluk anısı bitmişti.O sonu gelmeyen yol da öyle.
Buna inanamıyordum.Buraya gelmiş olamazdık.
Ben: şaka yapıyorsun öyle değil mi?
David:öyle bi halim mi var?
Ben:ah lütfen soruya soruyla karşılık vermeyi kes
David:emredersiniz majesteleri.
Ben:herneyse sen ciddi misin?yani lunaparka geldik.
David:evet gayet ciddiyim eee çocuklar gibi eğlenmeye hazır mısın??
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Oda Servisi
ActionSadece bir oda servisi neyi değiştirebilir ki? Belki açlık durumunu ya da diğer istekleri. Peki bi kızın hayatını değiştirebilir mi?
