Time's POV
Binilisan na namin ang pagtakbo..
Nararamdaman ko pa ang hininga ni Velvet mula sa balikat ko dahil yakap ko siya.
.
.
.
.
"Time, diba malayo bahay niyo dito? Baka di na umabot, baka mapagod tayo kakatakbo, baka-----"
.
.
.
"Nandito na tayo."
.
.
.
Huminto ako sa tapat ng gate namin..
Napatingin lang sakin si Chim.
.
Oo, nagsinungaling ako dati nung sabihin kong malayo ang bahay namin dito.
.
Ang totoo eh isang kanto lang ang pagitan ng bahay namin ni Velvet.
.
.
.
"Tara na."
Naglakad na ko papasok ng bahay namin..
Papasok sa bakuran..
.
"Bahay nyo pala to? Matagal na namin tong nakikita, pero parang walang nakatira, akala ng namin abandonado na ito eh..."
.
Di ko pinansin yung sinasabi ni Chim..
Pagpasok naman nila, malalaman din nila eh..
.
.
"Mas malapit pala itong bahay niyo kesa sa baha nila Velvet... Edi tuwing magkakasama tayong umuwi, nilalagpasan mo tong bahay nyo?"
.
.
Oo, lagi ko tong nilalagpasan.. Ayoko kasing may makaalam na ito ang bahay ko..
At tsaka, hinahatid ko muna si Velvet bago ako umuwi..
.
.
.
Nasa tapat na kami ng pinto..
.
.
Nakasunod lang sila Kiara.
.
"Pabukas Chim nung pinto.."
Di ko kasi maabot, hawak ko kasi si Velvet..
.
.
Pagkabukas ni Chim pumasok na kami..
.
.
.
"WOW.. Sabi na eh, maganda yung loob nitong bahay na toh.."
Ang daldal ni Chim.. Kahit kailan..
.
.
Umakyat ako ng hagdan papunta sa kwarto ko.
.
BINABASA MO ANG
Doll house
Teen FictionVelvet's life has been tragic ever since her parents died. She thinks nobody cares, and nothing matters anymore. But what if there's someone who really does, but she's just too numb to feel it? And what if that someone is also too foolish to admit i...
