I met you in the toilets ~ Larry Stylinson (part 2)

Chapter 46

Harry pov

Ik kon het gewoon echt niet aan. Mijn moeder is van haar werk naar huis gekomen omdat de rector haar belde. Ze hadden waarschijnlijk doorgegeven dat ik flauw was gevallen. "Harry?" Fluistert mijn moeder-Anne zacht. Ik ga van mijn bed af en loop naar de gang.
"Wat is er mam?" Vraag ik liefjes. "Hoe gaat het met je schat? Moet ik de huisarts bellen?"
"O nee mam, dat hoeft niet. Het gaat wel." Zeg ik, waarbij mijn handen in de lucht bewegen met de woorden die ik zeg. Ze zucht zachtjes en loopt de trap af naar beneden.
Mijn zus en broertje zijn nog op school. Ik loop mijn kamer binnen en trek mijn kledingkast open. Ik pak een joggingbroek dat op de bovenste lade ligt en ook een nieuw wit shirt. Vervolgens trek ik het beide aan. Met een zucht laat ik mezelf vallen op mijn bed. Wat moet ik nou... mompel ik in mezelf. Ik mis Louis zo erg. Ik weet gewoon niet meer wat ik moet doen. Ik voel mijn ogen prikken. Ik kan de tranen niet meer in laten.. De tranen stromen over mijn wangen. Ik sta op en ik loop mijn badkamer binnen. Ik veeg mijn tranen weg met een zakdoekje. "Harry?" Zegt mijn moeder. "Ja mam?"
"Ik ga eventjes boodschappen doen, oké?"
"Is goed." Zeg ik waarna ik de gang in loop. Ik loop naar beneden, pak mijn schoenen en mijn jas dat op de kapstok hangt. Aangezien ik gewoon echt niet weet hoe ik dit moet doen, ga ik maar gewoon naar het ziekenhuis waar Louis in ligt. Zodra ik al mijn spullen aan heb getrokken en mijn overige spullen in heb gepakt, loop ik mijn voordeur uit.

"Harry?!"
"Wat? Wie is dat?" Mompel ik tegen mezelf. 
In de verte zie ik Liam en Zayn rennen richting mijn huis. Ik zit echt niet in de mood om een gesprek met hun aan te gaan. Ik loop richting mijn- Marcel's motor. "Harry?!"
"Wat?!" Roep ik terug.
Ik start de motor en wacht totdat Liam en Zayn voor mijn neus staan, aangezien zij toch mijn naam riepen moet het wel iets dringends zijn.

Liam buigt voorover en hijgt zachtjes. "Hoi." Zegt Liam bijna ademloos.
"Waar ga je naar toe?" Vraagt hij vervolgens.
"Naar Louis." zeg ik vlug.
Ik wil wegrijden, maar ze blijven mij aankijken alsof ik gek ben geworden of iets.
"Wat is er?!" Vraag ik vlug.
"Niks, gewoon... Gaat het wel met je?"
"Ja." Zeg ik geïrriteerd waarna mijn voeten de pendalen aanraken om vervolgens weg te rijden.
"Uhm, ik moet gaan."
"Oké, nou succes." Zegt Zayn waarna ik weg rijd.
Met een zucht rijd ik richting het ziekenhuis, hopend alles om mij heen te vergeten behalve Louis.

Liam pov
Ik weet gewoon niet meer hoe ik hiermee om moet gaan. Mompel ik in mezelf. "Zayn..." zeg ik met een zucht. "Het is zo vermoeiend en niet eerlijk." Zegt Zayn snikkend. Ik loop naar hem toe en open mijn armen. Zayn knuffelt mij terug en snikt zachtjes in mijn nek. Ik voel zijn tranen vallen op mijn bruine hoodie. "We komen er wel doorheen. Laten we naar huis gaan." Zeg ik tegen Zayn.
Zayn trekt zich uit de knuffel en zegt: "Dit is nooit gebeurd." Ik giechel zachtjes waarna ik mijn arm om zijn nek sla. "En dit ook niet." Voegt Zayn giechelend eraan toe. Lopend richting mijn en Zayn's huis giechelen we nog een tijdje door.

Harry pov
Ik loop het ziekenhuis binnen. Ik kan maar niet stoppen met denken aan alles wat er in de afgelopen tijd is gebeurt. Waarom is het zo gegaan? Waarom moest het op deze manier zo gaan? Ik voel mijn ogen prikken. Ik snik zachtjes. Ik sta voor de balie bij de afdeling waar Louis ligt. "Hallo mevrouw, ik ben hier voor de patiënt Louis Tomlinson."
De mevrouw knikt naar mij en geeft het teken dat ik door mag lopen. Aan het einde van de gang is de kamer waar Louis in ligt. Mijn ogen prikken steeds meer zodra ik het gevoel krijg dat er iets ergs gaat gebeuren. Met een diepe zucht loop ik Louis' kamer binnen. Het ruikt naar rozen. Dat komt waarschijnlijk door alle bloemen die in zijn kamer staan. Ik leg mijn tasje op het nachtkastje van Louis en mijn jas hang ik op aan de kapstok. Met een zucht ga ik zitten op een krukje dat naast Louis' bed staat.
Ik kijk hem starend aan. Zijn huid ziet er bleekjes uit en de draden van de infusen lopen over zijn lichaam heen. Één in zijn neus, één in zijn mond en twee in zijn hand. Zijn haar ziet er hetzelfde uit als altijd, mooi bruin glanzend. Ik pak zijn hand vast en knijp er stevig in. "Ik hou van je babe." Zeg ik snikkend.

Ik voel me zo alleen. Louis zit hier maar terwijl ik geen idee heb wat ik met mijn leven aan moet. Ik mis hem zo erg. Mijn hart voelt leeg aan en zo voelt mijn maag. "Schatje, ik ga wat te eten halen. Ik kom zo." Zeg ik tegen Louis in de hoop dat hij het hoort. Ik heb geen idee of dat mogelijk is. Ik laat zijn hand los en sta op van het krukje. Net wanneer ik de deur wil uitlopen van Louis' kamer zie ik Louis' moeder met haar twee dochtertjes staan. "Hey Harry." Haar stem klinkt erg bezorgt maar ook liefelijk. Ze opent haar armen en trekt mij naar zich toe. "H-hoi." Stotter ik zachtjes. "Ik wilde net wat te eten halen." Zeg ik vlug. "Kan dat niet straks? Ik moet je wat vertellen over Louis." Ik kijk haar wanhopig aan. Mijn hart gaat steeds sneller kloppen. Ik loop met haar mee naar de gang, terwijl Louis' zusjes bij Louis zitten op zijn kamer.
"Wat is er?" Vraag ik bezorgt. "De doctoren vertelden gister wat informatie over Louis' toestand. Zij vroegen of ze het jou mochten vertellen, maar ik zei dat ik het liever zelf vertel." Zegt ze verdrietig. Haar ogen worden rood en haar gezicht trekt langzaam weg.
Moet ik me heel erg zorgen maken? Mompel ik in mezelf. Ik wrijf over haar rug. Ik weet niet waarom ik dat doe, maar zo te zien kan ze wel steun gebruiken.
"Je weet dat het inmiddels drie weken verder is en je weet dat hij veel last van zuurstofgebrek heeft doordat hij een hartstilstand heeft gehad."
"Ja?" Vraag ik zachtjes. Ik weet dat Louis deze dingen heeft, maar om het nog een keer aan te horen, geeft mij een misselijk gevoel.
"De doctoren gaven gister nieuwe informatie. Hij... heeft e-een infectie... in de hersenen opgelopen." Zegt ze stotterend. "W-wat houdt dat in?" Vraag ik snikkend. Ik wil het antwoord niet weten als het heel erg is. Waarom moet hij dit meemaken, ugh.
"Een ontsteking in het hersenweefsel, dat is bij hem veroorzaakt door een bacterie en niet door een virus. Zij weten niet door welke bacterie aangezien hij niet gestoken is door een mug/teek of geen geslachtsziektes heeft."
Ik haal mijn hand weg van haar rug en slik diep zodra ze het woordje geslachtsziekte zegt. "Hebben jullie...?"
"-ja. Ik dacht dat je dat wist? Louis had verteld dat je wat zag op het bed." Onderbreek ik haar. "O ja.. ik was het vergeten." Zegt ze waarna ze bloost. Heb jij dan...?"
"-nee, ik heb geen ziekte of iets daarvan." Zeg ik vlug. Ik voel mijn wangen rood worden. Louis heeft mij nog niet gedaan, dus zou hij sowieso iets niet van mij kunnen hebben gekregen.. Dit is zo awkward. Ik hoop dat het gesprek zo snel mogelijk voorbij is. "Maar wat is het gevolg dan met wat Louis heeft?"
"Hij kan problemen met denken krijgen, maar ook loopstoornissen." Zegt ze snikkend. "K-komt het voor dat hij niks kan k-krijgen? E-en beter kan w-worden?"
"Weet ik niet Harry.. ik weet het echt allemaal niet meer."
Mijn ogen prikken weer. Met het bovenste deel van mijn mouw veeg ik mijn tranen weg. "Mam! Mama!" Louis' moeder kijkt om naar Lottie. "Wat is er?"
"L-louis! Louis! Zijn hand."
Louis' moeder en ik rennen naar hem toe. "Zijn hand bewoog mam.. zijn hand.."
Ik pak Louis' hand vast en knijp er zachtjes in. Ik voel mijn hand tintelen. Ik staar naar onze handen die met elkaar zijn verbonden. Mijn ogen worden groot zodra ik, net zoals wat Lottie zag, een reflectie van zijn hand.
—————————————————-

Hey, sorry dat ik heel lang niet had ge-update. Ik was op vakantie naar Portugal namelijk.

Dus vandaar dat het een groter hoofdstuk is! Xx