I met you in the toilets ~ Larry Stylinson (part 2)

Chapter 49

Liam pov
De dag is alweer voorbij. Harry en ik hadden gegeten bij de snackbar met de andere jongens. Daarna hadden we geen zin meer in de lessen, dus gingen we naar het winkelcentrum om een bos bloemen te kopen voor Louis. "Liam! Kom je mee naar Louis? Ik kan wel een vriend gebruiken."
Ik knik naar hem. "wij zouden ook wel mee willen, maar ik ga morgen wel met Zayn."
Harry knikt naar ze waarna we lopen richting onze fietsen. "Dus.. gaat het weer een beetje?"
"Jawel.. het is gewoon..  niet leuk."
"Dat begrijp ik erg goed." Zeg ik.
Ik haal mijn fietsslot eraf en spring op me fiets. Als Harry ook op zijn fiets zit, fietsen we naar het ziekenhuis.
"Hoe zal het met Louis gaan?"
"Als het beter zou gaan of slechter dan hadden ze wel gebeld denk ik. Dus ik denk hetzelfde."
Ik hoop toch dat het beetje bij beetje beter gaat met hem. We missen hem allemaal zo erg. Ik moet toegeven dat Louis deels veroorzaakte dat ik minder mijn best deed op school. Nu sta ik namelijk iets beter en slaag ik waarschijnlijk als ik mijn examens haal in mei. Ach ja, hij is en blijft mijn beste vriend.
"En.. hoe zit het tussen jou en Diana?"
"Ze heeft een nieuwe vriend. Het klikte toch nooit tussen ons... Ik vergaf haar altijd te snel voor wat ze verkeerd had gedaan."
"O.." is het enige wat ik te zeggen heb.
"Ik vind haar toch niet zo leuk meer. Het doet wel pijn, maar ja haar tweelingzus is ook lekker hoor."
"Wat..?" Zegt Harry schokkend, waardoor hij bijna van zijn fiets afvalt.
Ik lach zachtjes.
"Haar tweelingzus, Femke, is lekkerder en heeft een beter innerlijk."
"O.. oké. Ja ik vind hun niet zo aantrekkelijk, maar dat komt omdat ik op jongens val."
"Hmmm.. bedoel je niet dat je maar op één jongen valt?"
"Ja, eigenlijk wel."
Zijn kuiltjes zijn te zien wanneer hij zachtjes glimlacht. Ik glimlach terug naar hem. 
- - -
*In het ziekenhuis*
Harry loopt naast mij met de gekochte bos bloemen in zijn hand die voor Louis zijn.
"Goedemiddag, we komen voor de patiënt Tomlinson." Zeg ik zodra we bij de balie zijn aangekomen.
De vrouw knikt en zegt dat we door mogen lopen. Ik kijk Harry aan die zenuwachtig overkomt. "Gaat het?" Vraag ik zachtjes. "Jawel." Zegt Harry waarna een glimlach op zijn gezicht te zien is. Harry zet de bos bloemen in een vaas. "Vergeet niet de puntjes eraf te snijden." Zeg ik ter herinnering. "Dat was al gedaan."
"O oké."
Samen lopen we naar zijn bed toe. Harry legt de vaas met de bos bloemen erin naast Louis' bed. Ik zie een foto van hen samen boven Louis' bed hangen. De foto is zo schattig. Ze zijn te zien zonder hun shirt op de foto. Het is een selfie waarbij Harry op Louis' wang kust. "Leuke foto." Zeg ik tegen Harry. "Bedankt. Het was de eerste keer dat we-.. ik bedoel.. uhm.." zegt Harry zenuwachtig. "De eerste keer wat?" Vraag ik. Al heb ik een idee met wat hij bedoelde. Ik grinnik zachtjes. "De eerste keer dat ik hem deed..." Zegt hij waarna hij bloost.
"Hmm.. Ook de enige keer?" Het is raar om erover te praten met Harry, maar op de foto staat de datum en het was rond kerst neem ik aan plus we zijn mannen. "Jep helaas wel. Je wilt niet weten wat ik allemaal kan." Zegt Harry waarna hij knipoogt. "Haha." Harry pakt Louis' hand vast en knijpt er zachtjes in. "Hoi babe, hoe gaat het met je? Liam is hier ook. We missen je ontzettend erg." Zegt Harry waarna een traan over zijn wang rolt. Ik loop naar de andere kant van het bed. "Lou, waarom heb je niet verteld dat Harry je deed?" Zeg ik lachend. Harry lacht er ook zachtjes van. Gelukkig is hij blijer dan eerst. Harry wrijft met zijn ene hand over Louis' haren en met zijn andere hand over zijn arm. Hij buigt voorover en fluistert iets in zijn oor. Ik kijk naar Louis. Zie ik dat nou goed? "Harry wat zei je tegen hem? Zijn oogleden trilde." Harry kijkt me verbaasd aan waarna hij weer rechtop staat. "Dat moet gemeld worden tegen de verpleegster. Ik zei dat ik uhm.. ja.." hij krabt met zijn rechterhand op zijn achterhoofd. "Dat ik hem wil d-doen." Stottert Harry. Ik schiet in de lag. "O" is het enige wat ik kan uitbrengen. "Ik meld het wel tegen de verpleegster." Zeg ik giechelend waarna ik Louis' kamer uitloop.

Harry pov
Ik zucht zachtjes. Ik streel met mijn vingertoppen over zijn linkerarm. Hij ziet er hetzelfde uit als drie weken geleden. "Wees sterk Lou. Ik mis je ontzettend." Zeg ik snikkend. Ik veeg mijn lopende tranen weg met mijn hand. Ik moet denken aan Jay en Jackson.. op dat moment trilt mijn telefoon. Het is een berichtje van.. Zayn?

// Van Zayn \\
"Hey Harry, ik weet dat wij niet veel met elkaar spreken en ik waardeer het dat je nog op mijn 'feestje' kwam. Ik wilde nog mijn excuses aanbieden over het slaan van Jay. Hij is tevens vandaag op school weer. Denk er maar niet teveel aan. Succes bij Louis, groetjes."

Ik slik diep. Ik ga naast het krukje staan met tranen in mijn ogen. "Liam?" Roep ik. Waarom is hij zo lang bezig om het te melden aan de verpleegster? Ik draai me naar Louis om en ik geef hem een kusje op zijn voorhoofd. *u-uhm..* hoor ik zuchtend.
"Harry?"
"O hoi.. dokter Harvey."
"Hee, hoe gaat het met je?"
Ik veeg mijn tranen weg met de onderkant van mijn t-shirt. "Kan altijd beter." Zeg ik snikkend. Harvey loopt naar Louis toe en schijnt met een lampje in zijn ogen. Daarna voert hij nog twee andere testjes uit. "Harry, wat is er?" Vraagt Liam verbaasd. Ik laat het berichtje aan Liam zien.
"O jeetje. Maak je geen druk daarom." Zegt hij om mij op te vrolijken. "Harry, Liam vertelde mij over Louis. Dat zijn oogleden trilden. Heb je nog iets anders gemerkt?"
"Nee." Zeg ik snikkend.
"Oké, dan heb ik beter nieuws dan verwacht."
Hoezo beter als er geen andere reflexen waren? Vraag ik mezelf af.
"Hij reageert beter op het lampje. Dat betekent dat hij zeker bij komt. Wanneer dat is, kan ik niet voorspellen. Ik ga hem ook een medicijn voor schrijven voor de infectie van zijn hersenen."
Eindelijk.. wat voelt het goed om te horen dat het beter gaat met mijn schatje.
"Hoezo nu pas een medicijn?" Vraag ik verbaasd.
"Omdat de zenuwen van zijn hersenen reageerde op de testjes die ik had uitgevoerd. Hij reageert beter, dat is een goed teken. Nu zijn zenuwen reageren, heeft het medicijn er invloed op."
Liam en ik knikken allebei. "Ik snap alleen niet dat het invloed kan hebben als het niet zeker is wat voor infectie hij opgelopen heeft." Zegt Liam waarna hij op zijn hoofd krabt.
"Het heeft veroorzaakt voor een ontsteking in zijn hersenen wat jullie al wisten en daarvoor hebben wij een prik dat gespoten moet worden in zijn nek door mij."
"En dan?"
"Dan hoop ik dat de ontsteking zich niet verspreidt naar zijn geheugen, wat zeker niet zal gebeuren als we vanaf morgen beginnen met de prik. We proberen de bacterie te remmen, waardoor er hopelijk geen stoornis kan ontwikkelen." Harvey zoekt naar adem om verder te praten.
"Het is misschien ook beter om een MRI-scan voor te schrijven voor Louis, dan kunnen we kijken of de infectie niet verder is verspreidt."
"Oké, dat klinkt goed." Zeg ik opluchtend.
Harvey loopt naar de computer tegenover Louis' bed om hem waarschijnlijk in te plannen voor de scan.
"Liam, komt het goed met hem?"
"Jawel, tuurlijk!"
"Zo dat is gedaan. Hij staat voor morgen middag ingeplant. Ik wil dat zijn moeder er bij is dus ik bel haar even over de nieuwe informatie. Ik bel jullie morgen avond op voor de uitslag."
We knikken beide.
Dokter Harvey wilt net weglopen maar draait zich al snel om. "O en.. ik heb het gevoel dat hij snel uit zijn coma komt. Het mag niet te snel gaan, want dan kan hij een blijvende stoornis krijgen."
"Hoezo?! De prik kan toch nog invloed hebben?!" Vraag ik met tranen in mijn ogen.
"Harry rustig het komt echt goed." Zegt Liam om mij te kalmeren.
"Ja dat kan, maar als hij bij het hele is dan iets minder. Maak je geen zorgen Harry."
"I-ik.." stotter ik. Ik veeg mijn tranen weg met een zakdoekje dat naast Louis' bed ligt. Intussen is de dokter weg.
"Het is al half elf. Kom dan gaan we naar huis."
Ik knik snikkend naar Liam.

Eenmaal het ziekenhuis uitgelopen kan ik mijn ogen niet geloven... Ik voel de woede naar mijn hoofd stromen en ik voel de tranen in mijn ogen prikken. Ik kan het niet laten om ze in te houden. Ik kijk naar Liam die met gebalde vuisten naast mij staat. Net zoals mij is zijn hoofd nog roder waardoor zijn blauwe aderen te zien zijn. Ik barst in tranen en val uiteen. Mijn benen kunnen geen stap meer verzetten. Ik kan mijn evenwicht niet behouden. Met mijn knieën val ik op de grond, terwijl Liam dit keer niet naar Jackson, nee Jay rent die een mes in zijn hand heeft...