"อ๊ะ ....อือออ"
ผมขยับตัวเล็กน้อย เมื่อเริ่มรู้สึกตัว
"อ้าวตื่นเเล้วหรอ"
อะ เสียงใคร เเล้วทำไมหนาวจังเลย
"ขอ..น้ำ~" ผมพูดด้วยเสียงอันเเหบเเห้ง
"นี้ ครับน้ำ"
เสียงเย็นๆตอบกลับมา
ผมค่อยๆลืมตาขึ้นมา ก็เห็นชายเเก่คนหนึ่งเเต่งตัวเหมือนพ่อบ้าน
จ่อหลอดที่ต่อกับเเก้วน้ำมาใกล้ปากผม ผมก็ดูดน้ำไปจนเกือบหมดเเก้ว
"ขอบคุณครับ ว่าเเต่ทำไมผมถึงมาอยู่ที่นี้ได้ครับ"
ผมถามออกไปด้วยความสงใส
"นายน้อยเป็นคน พาคุณหนูมาที่นี่ครับ"
ชายเเก่ตอบด้วยรอยยิ้มเย็นๆ
เเก๊ก !
เสียงเปิดประตูดังขึ้น พร้อมๆกับเสียงปิด
ผมหันไปมองก็พบกับ พี่ทาม
"ลุง ฟรานซ์ ออกไปก่อนเถอะครับ"
เสียงพี่ทามบอกลุงพ่อบ้านที่เเท้ก็ชื่อ ฟรานซ์ นี่เอง
พอลุงพ่อบ้านออกไปเเล้วพี่ทามก็ลงมานั่งตรงขอบเตียงที่ผมนอนอยู่
"เอ่อ คือ ขอบคุณครับที่ช่วยผมไว้"
ผมบอกขอบคุนออกไปด้วยใจจริง
พร้อมกับส่งยิ้มออกไปให้พี่เค้า
"ไม่เป็นไรมันเป็นเรื่องเล็กน้อย กับสิ่งตอบเเทนที่ฉันจะได้จากนาย"
พี่ทามพูดออกมาทั้งๆที่หน้ายังนิ่งๆ
"คือว่าสิ่งตอบเเทน ถ้าพี่จะเอาเงินละก็ ผมไม่มีเงินให้หรอกนะพี่"
พอผมพูดจบ พี่เเกก็ขำออกมาสะงั้นอ้าว ไหงเป็นงั้น
"คิดว่าฉันจะเอาเงินไปทำอะไรกัน ฉันไม่ได้อับจนขนาดไถเงินนายหรอก"
เออมันก็จริงดูจากห้องนี้กะพอรู้ว่าพี่เเกไม่ได้ขาดเงิน
โง่ไม่มีที่ติจริงๆเลยเราเนี้ย
"เเล้วพี่ต้องการอะไรหรอครับ ถ้าให้ผมเป็นคนใช้ก็พอได้อยู่หรอกนะครับ"
"หึหึหึ"
อ้าวพี่เเกขำสะงั้น ขำทำไมไม่ใช่ตลกคาเฟ่
"บ้านฉันไม่ได้ขาดคนใช้"
เออมันกะน่าจะจริง โชว์โง่อีกเเล้วววว
YOU ARE READING
เเวมไพร์ ที่รัก
Actionรู้อะไรมั้ยอะไรที่น่าตลกที่สุด เเวมไพร์ไง มันมีจริงสะที่ไหนละจริงมั้ย ใครๆก็คิดว่ามันไม่มีจริง เเต่!!! สิ่งที่ผมเจออยู่ตอนนี้มันคิอเรื่องตลกเเละน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ใช่มันคือเเวมไพร์ที่ใครๆก็บอกว่ามันไม่มีจริง เเต่ตอนนี้ สิ่งๆนั้นได้อยู่ตรงหน้าผมเ...
