ณ คฤหาสน์ คาร์เทียร์
รถสปอร์ตสีดำเงาขับเข้ามาที่คฤหาสน์ด้วยความเร็ว
พร้อมทั้งเบรคเสียงดังลั่น
ปัง!
เสียงเปิดปิดประตูรถฝั่งคนขับดังสนั่นบ่งบอกอารมณ์ของคนขับในตอนนี้ได้อย่างดี
"ลงมา!!"
ทามพูดตะคอกเสียงดัง
"ไม่"
"บอกให้ลงมาไง!!"
ทามพูดขึ้นพร้อมทั้ง กระชากข้อมือเล็กให้ลงจากรถ
ด้วยความรุนเเรง
"เฮ้ พี่ทำไมรุนเเรงกับน้องเค้าอย่างนั้นละ"
ไทน์ถามขึ้นคฌะที่พี่ทามกำลังลากผมขั้นบันได
"ยุ่ง!!!"
พี่ทามตอบกลับไปเสียงดัง
"ผมเเค่ถามเฉยๆ งั้นผมไม่กวนละ บายสาวน้อย"
ไทน์พูดขึ้นพร้อมยกมือขึ้นมาสองข้างเหมือนยอมเเพ้
เเล้วหันมาพูดกับผมพร้อมยิ้มมาให้
"อ๊ะ นี่ผมเจ็บน่ะ"
พี่ทามกระชากผมให้ขึ้นบันไดตามไปเเล้วมาหยุดที่หน้าห้องพี่ทาม
ปัง!!!
พอผลักผมเข้ามาในห้องพี่ทามก็ปิดประตูเสียงดัง
พร้อมล็อคประตูอย่างเเน่นหนา
"จะทำอะไรนะ ถอยออกไปน่ะ"
ถึงจะบอกให้พี่ทามถอยออกไปเเต่ดันเป็นผมซะเองที่เดินถอยหนีเเทน
"หึ"
ทามขำออกมาเบาๆ เเลัวก็ค่อยๆเเกะกระดุมเสื้อออกทีละเม็ดจากล้างขึ้นบน
พร้อส่งยิ้มร้ายกาจมาให้
กึก!
"อ๊ะ"
ตุ้บ!
ผมเดินถอยหลังมาชนกับอะไรบางอย่างเเล้วหงายหลังล้มลงไปนอนบน
โซฟาสีเเดงเลือดหมูที่อยู่กลางห้อง
(คงคิดว่าเป็นเตียงสินะคุณคิดผิด/เต้)
(ยังจะมีหน้ามาเล่นมุขอีกนะเเกร -..-" /คนเขียน)
คณะที่ผมกำลังพลิกตัวที่จะลงจากเตียงนั้น
พี่ทามก็คล่อมตัวผมจากด้านหลังในท่าที่
ครึ่งบนของผมอยู่บนโซฟาส่วนอีกครึ่งล่างของผมพาด
อยู่บนพนักวางเเขนเเละเท้าของผมยังอยู่บนพื้น
YOU ARE READING
เเวมไพร์ ที่รัก
Actionรู้อะไรมั้ยอะไรที่น่าตลกที่สุด เเวมไพร์ไง มันมีจริงสะที่ไหนละจริงมั้ย ใครๆก็คิดว่ามันไม่มีจริง เเต่!!! สิ่งที่ผมเจออยู่ตอนนี้มันคิอเรื่องตลกเเละน่ากลัวในเวลาเดียวกัน ใช่มันคือเเวมไพร์ที่ใครๆก็บอกว่ามันไม่มีจริง เเต่ตอนนี้ สิ่งๆนั้นได้อยู่ตรงหน้าผมเ...
