เเวมไพร์ ที่รัก

-13-

เอาออเอาตรงๆนะตอนนี้ผมงงมากเลยละเพราะอะไรนะหรอ
ก็คืองี้ตอนนี้พวกเราอยู่ที่ชั้นด่านฟ้าของคอนโดที่นึงที่มึงสูงประมาณ30ชั้นเเละตอนนี้เราอยู่ชั้นที่สูงที่สุดด้วย
คำถามคือมาทำไมวะ

"เอ่อ มาทำไรกันที่นี่อะ"
พูดออกไป

"ก็กำลังเดินทางไง ค้าบน้องเต้"
พี่บอสตอบมา

"ยังไงอะ ฮอมารับหรอ"

"ไม่มีหรอกของเเบบนั้นอะ เราเเค่ต้องโดดลงไปเองง่ายๆ"

"จะบ้าหรอฆ่าตัวตายชัดๆเลย"
ผมโวยวายก็จริงนิใครมันจะไปโดดสามสิบกว่าชั้นโดดไปมีเเต่ตายกับตาย

เเละในตอนที่ผมกำลังบ่นในใจอยู่นั้นก็มีมือมาคว้าเอวผมเเล้วจู่ๆผมก็อยู่พ้นขอบตึกเเล้ว

"กรี๊ดดดดดด!!!!!!!"
ตอนนี้ใครว่าผมตุ๊ดก็ว่าเถอะใครมันจะไปทน
ความรู้สึกตอนนี้คือผมกำลังเล่นบัดจี้จั้มเเต่ไม่มีเชื่อกเเค่นั้นเอง

ตุบ

เละ !!!
ที่ไหนละตอนนี้ผมกำลังนึ้งทับเบาะที่ทั้งเเข่งเเละนุ่ม-.,-
หน้าท้องพี่ทามนั้นเเละ

"ตัวเล็กลุกได้เเล้ว"
พี่ทามว่า

ตุบ
พอผมลุกเเล้วก็มีเสียงบางอย่างตกลงมาเสียงไอ้ต้นกัลพี่บอสเเละพี่ไม้กะพี่เมฆนั้นเเละ

"เอ่อที่นี่ที่ไหนหรอพี่"
ผมหันไปถามพี่ทาม
เพราะบรรยากาศรอบข้างคือห้าเเห่งหนึ่งเเต่มีผู้คนที่เเต่ตัวประหลาดๆ เเถมตัวยังซีดๆอีกด้วย

"โลกเเวมไพร์ไง"
ว่าจบ
จู่ๆก็มีกลุ่มคนจำนวนหนึ่งเดินเข้ามาร้อมพวกเราเอาไว้
ผมที่ตกใจจึงเข้าไปหลบที่ข้างหลังพี่ทามเเล้วจู่ๆคนพวกนั้นก็คุกเข่าต่อหน้าพวกเรา

"กระหม่อขอต้อนรับการกลับมาขององค์ทายาท"
ชายคนที่อยู่หน้าสุดกล่าวออกมาทำให้ผมสงใสจึงสะกิดเเขนพี่ทาม

"เขาพูดกับเราหรอ?"
ผมถามหน้าใสซื่อ
พี่เเกก็เเค่ยิ้มตอบกลับมาเเล้วหันไปพูดตอบกลับชายคนนั้น

"อย่าทำให้เรื่องเล็กเป็นเรื่องใหญ่ไปเลย ข้ากลับมาเที่ยวเล่นเฉยๆ"

"หามิได้พะยาคะ"
ชายคนเดิมตอบ

โฮกกก!!
จู่ๆก็มีเสียงๆหนึ่งดังขึ้นมาจากทางด้านหลังพวกผมมั้นไม่ใช่อะไรหนอกมันก็เเค่สัตว์ที่มีเเผงคอยาวสลวยสวยเก๋น่าจับน่าฟัดน่าถูไถสะที่ไหนละมันคือสิงโตตัวยักษ์เท่าควายเลยต่างหากมันกำลังวิ่งมาทางนิ่งด้วย
ไอ้เราก็กลัวทำไรไมาได้นอกจากกระโดเกาะพี่ทามตัวเเข็งทื่อ ตัวสั่นเหงื่อไหลไครถลอก

เมื่อมันวิ่งมาใกล้มันก็กระโดดใส่ผมทันที

"ว๊ากกกกกก อย่านะออกไปๆอย่ามากินตูเลยเนื้อตูไม่น่ากินหลอกอย่าาาาา!!!"
เมื่อผมพูดจบไอ้สิงโตมันก็ทำการอ้าปากกว้างเตรียมจะกินหัวผม
ไอ้พี่ทามบ้ามันไม่คิดจะช่วยผมเลยใช่ม้ายยยย

"หึหึ พอได้เเล้วน่าเจ้าเหมียว"
พอพี่ทามพูดจบไอ้สิงโตบ้าจากจะงาบหัวผมกลับเลียสะหน้าผมมันเเผลบ

"โนววววววววว ม้ายยยยยยยยหยู้ดดดดดดดดๆๆๆๆๆ"
ไอ้เรามันจะทำไรได้นอกจากจะร้อมเเล้วก็ป้องกันตัวเองจากลิ้นสากๆของสิงโตยักษ์

"กูว่าปล่อยน้องมันไปก่อนเหอะเรารีบเข้าวังดีกว่ากูเหนื่อยอยากนอนเเล้วว่ะ"
พี่บอสพูดออกมา

"อืมเอางั้นก็ได้ พวกเจ้าจงพาพวกเราไปที่วังได้เเล้ว"
หลังจากที่พี่ทามพูดกับพี่บอสในประโยคเเรกเเล้วประโยคหลังหันไปพูดกับกลุ่มคนที่ยังนั่งคุกเข่าอยู่ต่อหน้าจากนั้นพวกนั้นจึงลุกขึ้นคำนับเเละเดินนำทางไปสู้วังที่ตั้งอยู่กลางเมื่องเเห่งนี้

ส่วนผมนะหรอไม่ต้องเดินให้ยากเพราะไอ้สิงโตบ้านนั้นมันไม่ยอมปล่อยให้ผมห่างตัวเลยหลังจากเลียหน้าผมจนพอใจก็เหวี่ยงผมขึ้นหลังมันเเล้วเดินไปกับขบวนนั้นเลยเป็นไงVIPสุดๆคนอื่นเดินผมนี่นั่งสบาย

~~~~~~~~~~~~~~~~~~
จ้าๆขี่หลังสิงโตสบายน้ออออ

ไงๆๆๆเจอกันอีกเเล้วที่เก่าเวลาใหม่หุหุ
เรามีเรื่องจะสารภาพ คือ ทุกครั้งที่เราเขียนตอนใหม่เราจะลืมชื่อตัวละคร

เรารักคนอ่านน่า ขอบคุณที่เข้ามาอ่านกัน
เเถมยังติดดาวให้บ้างถึงจะตอนละ สองสามดวงก็เถอะ ขอบคุนที่เม้นมาคุยให้กำลังใจเรานะ

*^*¥

I Love You <3