You Are The Only Exception // N.H. PL

EPILOG

Destiny's POV:

Zerknęłam przez szybę metra, zastanawiając się za ile przystanków powinnam wysiąść. Między nogami trzymałam gitarę, uważając żeby podczas transportu nie stało jej się nic złego.

I wtedy go zobaczyłam.

Z mediów wiedziałam, że często podróżuje metrem, zresztą nie ma się co dziwić, gdyż jest ono wygodne i dosyć szybkie.

Wcisnęłam głowę głębiej w duży szalik, zastanawiając się, czy mnie zauważy.

I wtedy napotkałam jego niebieskie tęczówki. Oblała mnie fala wspomnień z przed 4 lat, z czasów programu, kiedy to jego osoba zrobiła niezłe zamieszanie w moim życiu.

Uśmiechnął się półgębkiem i spuściwszy wzrok, skierował swoje kroki do mnie. Zwinnie lawirował między ludźmi, unikając przy tym upadku. Wyciągnęłam z uszu słuchawki i czując lekki stres oczekiwałam aż podejdzie.

- Destiny - przywitał się, opierając się o ścianę i patrząc na mnie z góry. - Jak widzę wciąż za pan brat muzyką.

Prychnęłam.

- A czego się spodziewałeś? W moich żyłach płyną środki do czyszczenia gitar, a zamiast ścięgien mam struny, gitara to moje życie.

Chłopak zaśmiał się i spojrzał w bok. Nie zmienił się zbyt dużo, jedynie wrócił do ciemnobrązowego koloru włosów.

- Widzę, że zrezygnowałeś z farbowania - rzuciłam. - Co na to fanki? - zapytałam, unosząc brew i uśmiechając się półgębkiem.

Zaśmiał się.

- Taa, jakby moje włosy były dosyć zniszczone. W sumie dużej różnicy nie ma... no okej, jest spora różnica, ale mi się podoba - dokończył, widząc moje spojrzenie. Jego kolor zmienił się radykalnie.

Zapanowała lekko niezręczna cisza. Nie czułam się w obowiązku jej przerywać, ale mimo wszystko postanowiłam to zrobić.

- A jak tam wasz zespół? Szkoda, że już nie wróciliście po tej słynnej "przerwie", naprawdę wyglądaliście na zżytych - poprawiłam instrument i przechyliłam głowę.

Niebieskooki zacisnął szczękę i wymusił uśmiech.

- Różnica poglądów - uciął. - A jak wy? Mam na myśli twój zespół - zapytał, zgrabnie zmieniając temat.

Postanowiłam nie drążyć tematu.

- A w porządku, z Saomi kontakt lekko się urwał, jednak wiem, że wróciła do rodziny do Japonii.

- To chyba fajnie, że może być wśród bliskich - powiedział, patrząc mi w oczy.

- Zawsze wysyłamy sobie kartki na święta, z tego co pisała rok temu wiem, że jest szczęśliwa. Mam nadzieję, że wciąż tak jest.

- O matko, myślałem, że już nikt oprócz mnie nie korzysta z poczty! - brunet zaśmiał się z niedowierzaniem.

- Jak widzisz, nie tylko ty jesteś tradycjonalistą - oznajmiłam i rzuciłam mu krótki uśmiech.

Chłopak wyglądał jakby chciał coś dopowiedzieć, ale w ostatniej chwili się rozmyślił.

- Gdzie wysiadasz? - zapytał.

- Uhm, Whitechapel. A ty?

- Miałem wysiąść na Stepney Green, ale mogę tam gdzie ty. Przejdę się. I tak musiałbym iść.