Μια φορά και ένα καιρό...

'Μια φορά και ένα καιρό... θυμάσαι όταν σου ψιθύριζα μια ιστορία κάθε βράδυ... ένας τόσο τυποποιημένος τρόπος να αρχίσεις ένα παραμύθι. Μάλιστα τόσο τυποποιημένος που προδιαθέτει αυτομάτως τον αναγνώστη για ένα ευτυχισμένο τέλος. 'Και ζήσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα... δεν λένε; Όμως η ζωή δεν είναι έτσι .

Η ζωή του καθενός διαφορετικά γραμμένη. Άλλος γραφικός χαρακτήρας, άλλο χρώμα μελάνι και διαφορετικό είδος χαρτιού. Άλλες ιστορίες μοιάζουν να είναι γραμμένες σε καθαρές ολόλευκες σελίδες χαρτί, γραμμένες με μια πένα φιλοτεχνημένη από τους θεούς, γράμματα όμορφα σταθερά, με καμπύλες που θυμίζουν γυναίκας. Άλλες όμως, γραμμένες σε σκισμένα βρώμικα ριζόχαρτα , πεταμένα σε μια άκρη του δρόμου, με γράμματα τρεμάμενα, γράμματα που θυμίζουν πόνο, γραμμένα από βρώμικα χέρια, κουρασμένα. Αυτές είναι οι ιστορίες που χάθηκαν στο πέρασμα του χρόνου, καλύφθηκαν με το πέπλο της ομορφιάς και του γαλάζιου ουρανού.

Μα δεν ήταν πάντα για όλους μας γαλάζιος ο ουρανός. Διωγμένοι, κυνηγημένοι, κρυμμένοι σε κελιά φτιαγμένα για κλειστοφοβικούς. Διωγμένη, κυνηγημένη, κρυμμένη και εγώ από το επικριτικό βλέμμα του κόσμου. Υγροί οι τοίχοι και μουχλιασμένοι του κελιού μου. Μα η ψυχή μου είναι ελεύθερη , αν απλώσεις το χέρι σου θα την πιάσεις. Το πνεύμα μου είναι εκεί για να σε φυλάει από το κακό και το άδικο. Ένα χάδι στο λευκό μάγουλο σου να παίρνει τον πόνο και τις έγνοιες, νοερά. Μια αύρα γεμάτη αγάπη να σε αγκαλιάζει το βράδυ, να κρατάει μακριά τους εφιάλτες από το παιδικό μυαλουδάκι σου. Ελπίζω όταν μεγαλώσεις να καταλάβεις... Ο κόσμος είναι κακός, οι άνθρωποι άπληστοι και η δικαιοσύνη τυφλή. Μάθε να στέκεσαι στα πόδια σου και να προχωράς μόνο μπροστά. Να προσέχεις κορούλα μου...'

Η τελευταία μου επιθυμία...

Υπέγραψα το γράμμα και το παρέδωσα στο φρουρό. Το πιθανότερο είναι να μην φτάσει ποτέ στο προορισμό του. Ίσως να χαθεί κάπου στη διαδρομή, ίσως να μην βρεθεί παραλήπτης, ίσως και να πεταχτεί μόλις ανέβω τα σκαλιά. Κανένα ίσως δεν οδήγησε κανέναν πουθενά.

Δυο φρουροί άρχισαν να με σπρώχνουν πάνω στις σκάλες. Το ξαφνικό φως, ξένο στα μάτια μου, τόσο ξένο που άρχισαν να πονάνε. Δάκρυα κυλούσαν, άλλες οι αιτίες για αυτά όμως. Είδα την κρεμάλα και πάγωσε το αίμα στις φλέβες μου.

Με κλειστά μάτια τώρα βάδισα προς το θάνατο μου.

Σ' αγαπώ κορούλα μου.