Miłość wyssana z krwi

Rozdział 4

- Liczyłem na trochę większe zaskoczenie - anioł wydawał się być zdezorientowany

Co prawda nie spodziewała się go tu ale...

- Jesteś jego najlepszym kumplem - o ile było to możliwe Monika wzruszyła ramionami - Skoro on nie mógł przyjść najbardziej prawdopodobne, że wysłał właśnie ciebie.

Mężczyzna uśmiechnął się.

- Będziesz się szczerzyć czy mnie rozwiążesz? - zirytowała się łowczyni

- Spokojnie madame - anioł uniósł ręce w geście kapitulacji po czym zaczął rozwiązywać Monikę.

- Jakiś ty szarmancki się zrobił Baltazarze - zaśmiała się dziewczyna, gdy sznur opadł na podłogę.

Łowczyni zaczęła rozmasowywać nadgarstki. Anioł przyglądał się z zainteresowaniem szatynce. Wiedział, że jest jakaś inna. Czuł to, jednakże nie miał pojęcia co się wydarzyło.

- Powiesz mi dlaczego pan nigdy mnie nie ma kiedy jestem potrzebny nie mógł się zjawić?

- Uznajmy, iż Rafał znów postawił na wojnę domową z zabawą jak być dupkiem i zawracać tyłki tym dobrym.

Roześmiała się, uwielbiała, kiedy żartował. Zwłaszcza, gdy nazywał wszystko w tak charakterystyczny dla niego sposób.

- Wiesz muszę ci coś powiedzieć - jej ton stał się poważny, zbyt poważny.

Anioł wiedział, iż nie oznacza to nic dobrego.

- O co chodzi? - w jego głosie wyczuła nutkę niepokoju

- Zostałam... - zawahała się - Zmienili mnie... to znaczy... jestem... wampirem

Z twarzy Baltazara zniknął firmowy uśmieszek, który został zastąpiony przez niedowierzanie.

- Jak on się dowie, że na to pozwoliłem to mnie zabije. Jesteś dla niego ważna, bardzo ważna.

- Jak co się dowie? - oboje podskoczyli, gdy do ich uszu dobiegł znajomy głos

Monika od razu rzuciła się w ramiona przybysza. Niczego nie spodziewający się anioł zakołysał się lekko. Baltazar przyglądał się temu wszystkiemu z rozbawieniem:

- Wszystko pięknie ale mamy gniazdo wampirów, plus potrzebujemy krwi wampirzycy, która ją zmieniła - oznajmił Baltazar.

- Co? - nowo przybyły wyglądał jakby właśnie został spoliczkowany.

~Asia