SONSUZUMSUN

CANIMI ACITMA! !

Gözüm yavaş yavaş açılıyordu.Bulanık görüyordum.Çok aldırmadım.Kimse uyandığımı görmedi.Kağan ve Rüzgar konuşuyorlardı aralarında.Kulak kabarttım.
"Irmak'ı ben kurtardım.Tamam mı?Eğer böyle demezsek  ayrılır benimle anlıyomusun?"
"Bak Kağan,eğer gelirde beni kim kurtardı diye sorarsa ozaman durmam söylerim."

Ne!?Ya bu gerçekten Kağan'mı.Yeter bu kadarıda fazla.Hemen yerimden sıçradım.Kağana diktim gözlerimi.Ağladım.Durmadım.Bağırdım,çağırdım.Susmadım,susmamda...Serumumu o sinirle kolumdan çıkardım.Üstüm damla damla kan olmuştu.
Sadece "Açıklayabilirim" kelimsenden başka bir şey duyamıyordum.Birde kendi sesim...

Kağan'ın Anlatımıyla:

Bu sefer kesin bitti.Beni affetmez.Bunu yapmaz.
"Şırap! "
Sol yanağımda bir acı sezdim.Evet tokatı yedim.Odadan çıkıyordu.Ardındanda Rüzgar....

Irmak'ın Anlatımıyla:

Odadan çıktım.Arkamda Rüzgar vardı.Bir iki kere arkama baktım.Kağan şükürler olsun peşime takılmıştı.Bir an ayaklarıma baktım.Çıplaktı....Umursamadım.Birden kolumda bir el buldum.Kağan'ın eli.Özür diliyordu.Ve son çığlık "Ayrılalım"....Kağan kaldı yerinde.Bir an annemle babamı gördüm.Ama gitmedim yanlarına hemen taksiye bindim.Rüzgar da vardı.Ona bir kelime fısıldadım "Acaba senmisin?"....

    Tahmin ettiğim gibi anlamadı."Acaba senmisin gerçek sevgi?"
Bana baktı.Yüzünde bir tebessüm vardı.Bir şey demedi.E tabi yani"Benim"diyemezdi."Ben değilim" hiç demezdi.Bana çok tatlı geliyordu Rüzgar.Ne de olsa beni o kurtardı o.Hayatımda ilk defa benim için biri böyle bir şey yaptı.Sessizliği bozdu.

"Nereye gidiyoruz?"
Adresi söyledim.Yaklaşık 15 dakika sonra evdeydik.Çok uykuluydum.Rüzgar beni odama çıkardı ve yatağıma yatırdı."Kendine iyi bak.Ben gidiyorum.Bir şey olursa beni burdan ararsın."dedi ve masamın üstündeki kağıda numarasını bıraktı.Uykum vardı.Ve kendimi uykuya bıraktım.