Yaklaşık 1 saattir uyuyorum.Çok yorulmuştum.Yastığı hafif kaldırdım ve arkama yaslandım.Odamı sağdan sola doğru süzüyordum.Duraksadı gözlerim.Masamın üstündeki bir kız bir erkek olan fotoğraf gözlerimi aldı.Bunlar eskiden çok mutlu olan Irmak ve Kağan'dı.Eskiden dediysemde yaklaşık 1 hafta önce.Yatağımdan aniden fırladım ve o resmi yere fırlattım.Hemen ordan spor ayakkabımı giydim ve resmi ayağımla ezdim.Gözümden tane tane yaşlar akarken kapıdan içeri annem,babam ve arkasından bir genç çocuk girdi.Bu Kağan'dı.Annem ve babam yanıma geldi.O ise kapının önünde duruyordu.
"Sakin ol,konuşun ve halledin..."
Annemin bu lafı üzerine kaşlarımı çattım.Kapıdan çıktılar.
Kağan geldi ve iki omuzumdnan tuttu."Benden vazgeçme!"diye fısıldadı kulağıma.Bir adım geriye çekildim;
"1 haftadır mutsuzum.Üstüme gelme.Orda beni Rüzgar değil sen kurtarmalıydın.Senden vazgeçiyorum.Ben senden vaz geçtim Kağan!"
ŞİMDİ OKUDUĞUN
SONSUZUMSUN
RomanceBİR AŞK HİKAYESİ.AMA SIRADAN DEĞİL BU HİKAYE.BİRAZ HÜZÜN,BİRAZ UMUT,BİRAZ ENDİŞE,BİRAZ ÖFKE.VE ÇOK FAZLA AŞK.BU BİR SÜRE SONRA AKMAYAN IRMAK'IN HİKAYESİ.
