The Phantom Hero 2

Vendetta. 02

  
   
    
    
          "Mica. Mahal na mahal kita. Sa'yo lamang umiikot ang aking mundo. Ikaw lamang ang nagpapatibok ng aking puso. Isa kang Diyosa ng aking paraiso. Ang rosas na walang tinik. Ang natatanging favorite contact ko sa aking cellphone. Ang poster sa aking kisame. Ang natatagong larawan sa aking drawer. Ang inspirasyon ko bago ko maligo. I mean... Ang taga-buo ng aking araw. Ang liwanag ng aking gabi. Kahit sa panaginip ay hinahangad kitang makasama. Hindi pa man tayo. Handa akong maghintay forever, dahil sa'yo ko nakikita ang aking forever..."

           
     
              Walang kasing tamis na salita at pangako. Sa isang iglap, nawala na parang bula.
   
    
    
    
            "Uhg!"

            "Oohh.. Micaa.."

             "Uhg! Please tama na. Uhg! Parang awa mo na.. Uhg!! Hu hu hu.. Aahhg!"
   
             Kahit anong pakiusap, hindi siya nito naririnig. Patuloy ang pananakit sa kanya nito at nang anim pang kasama na pinag papasa-pasahan siya. Bigat na bigat na siya. Pagod na pagod na ang kanyang mahinang katawan. Tuyong-tuyo na rin siya sa dami ng tubig na kanyang inilabas.

          "Maawa kayo.. Please.. Uhg! Huhu huu.."

          Kahit anong sabihin niya ay patuloy siyang sinasaktan, hanggang sa makuntento ang isa. Pero agad na susunod ang isa. At marami pa. Paulit-ulit na sakit. Mura pa ang kanyang katawan, hindi pa handa sa ganitong uri ng sakit. Gayun din ang kanyang pag-iisip, masyado pang mura para tanggapin ang masakit na katotohanan.

           "Akala ko ba, mahal mo ko? Bakit mo nagawa sa'kin 'to?" Pikit-mata niyang tanong sa taong nangako sa kanya ng wagas na pagmamahal at ang taong salarin din sa kanyang paghihirap ngayon.

           "Oo Mica. Mahal na mahal na mahal kita. Mahal na mahal kita kaya gagawin ko ang lahat... Uhm! Ooh!!"

          "Uhg!! Huhu hu... Tama na.." Basag na basag na ang kanyang boses sa paulit-paulit na pag mamakaawa.

          Wasak na wasak na ang kanyang pagkatao. Suko na siya sa sakit na kanyang nararamdaman. Kung hindi siya makakatakas sa mga taong binabaon siya sa makirot na kalagayan, ang nais niya na lang ay matapos na ang kanyang buhay.

          
           Matapos ang lahat. Iniwan siyang puno ng poot. Walang ni-katiting na lakas ang naiwan sa kanya. Walang pag-asa. Naririnig niya pa rin ang pitong lalake na lumapastangan sa kanya, nasa malapit lang sila, nagkakasiyahan. Nagpapaka-lulong sa kaligayahan na kanilang nakamit. Pinag-uusapan kung saan siya itatapon.
            Punong-puno siya ng galit. Ayaw na niyang makinig sa usapan ng pitong dimonyo na bumaboy sa kanya, pero wala siyang lakas para takpan ang kanyang tenga.. Hanggang sa...