"Search for a woman marked with the light found in darkness. For darkness will only cease if a light strong enough will exist."
A Beauty and the Beast retelling
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I hear music.
I hear piano music.
A familiar haunting tune.
Teka, alam ko nga yung tunog na iyon. Iyon yung narinig ko sa bayan - yung tinugtog ng lalaki.
Lumabas ako mula sa bahay, at sa halip na makita ko ang kapaligiran na balot sa niyebe, nakita ko ang mga damo.
Green grass and trees with leaves of different colors - colors that I never knew existed. Tumingin ako sa langit at napatigil ako sa paghinga. Above me is the bluest sky I've ever seen.
Muli kong narinig ang piano at sinundan ang tunog nito hanggang sa makarating ako sa harapan ng misteryosong lalaki. Suot-suot pa din niya ang kanyang cloak pero hindi naka-taklob sa kanyang ulo ang hood.
At para bang unang beses ko pa lang siyang nakita dahil hindi pa din ako sanay sa pagka-perpekto ng itsura niya.
Humakbang ako ng isa papalapit sa kanya at agad na nag-iba ang kapaligiran.
The grass became dirt. The flowers and trees wilted. The sky became the darkest shade of black. The haunting music continued to play then abruptly stopped.
Huminto ang pagtugtog at muli kong ibinalik ang atensyon sa kanya at nahuli kong nakatingin na siya sa akin. I froze. His eyes are black - literally covered in black.
Then, he smiled.
It felt evil – it was evil. He stretched his arm as if inviting me to come to him, and just like the sound of the wind, I heard him whisper.
"Come with me, my bride."
"Ate!" napabangon ako mula sa kama at tumingin sa aking paligid. Nasa loob ako ng kwarto at nags-snow pa din sa labas ng bintana.
It was all a dream. A dream that felt too real, but nonetheless, a dream.
Tumingin ako kay Beth na nakatayo sa harap ng aking pintuan habang yakap ang kanyang manika.
