เขาว่ากันว่า คนเรา มักยึดติดกับรักแรกพบ มักจะฝังใจกับเรื่องราวที่เกิดขึ้นเป็นครั้งแรก
ก็คงจะเป็นเช่นนั้น.. เมื่อครั้งที่ผมยังเด็กในเรื่องราวของความรัก
แต่ผมก็ยังไม่ยอมโต.. และปรักใจกับความรักที่ไม่เที่ยงแท้ มาจนถึงในตอนนี้ ตอนที่มันสายเกินไป
ผ่านมานานกว่าห้าวันเต็มหลังจากเหตุการณ์บ้าๆนั่นเกิดขึ้น จีมินยังคงไม่ฟื้น... ลูกกระสุนนั่น โชคดีที่มันไม่ได้ทะลุผ่านขั้วหัวใจแต่อย่างใด แต่ก็จัดว่าอาการหนักอย่างน่าเป็นห่วง
และห้าวันเต็มที่ซอกจิน รุ่นพี่คนสนิทของจีมินเลี้ยงดู ฮยองมิน แทนคุณแม่ของเขา
ส่วนคุณพ่อนะหรอ... ก็ได้แต่นั่งรอคุณแม่ตื่น
ปั้ง!!!!!!!!!
"จีมิน!!!!!!!"
หลังจากเสียงลั่นไกนั่นดังขึ้น ทำให้แฟนสาวของผมตกใจตื่น และถึงกับช็อคเมื่อเห็นสภาพของจีมินเลือดท่วมตัว
"กะ.. เกิดอะไรขึ้นจองกุก!!!!"
"ไปเรียกรถพยาบาล เร็ว!!!!!"
ผมไม่มีสติพอที่จะมานั่งอธิบายเรื่องราวที่เกิดขึ้นได้
หลังจากไปถึงโรงพยาบาล ผมก็เอาแต่เดินไปเดินมาอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน ความจริง.. ผมกำลังพยายามเก็บกลั้นน้ำตาของผม เพื่อให้แฟนสาวของผมเห็นว่า ผมไม่ได้แคร์จีมิน
ต่อให้เขาตาย.. ผมก็คงไม่รู้สึกอะไร
"จองกุก... นาย ร้องไห้?"
"ปะ.. เปล่า ผมแค่.."
"จะร้องก็ร้องออกมาเถอะ ฉันเข้าใจ"
สิ้นเสียงหวานของแฟนสาวผมก็ร้องไห้ออกมาแบบหน้าไม่อายให้ผู้หญิงปลอบ...
จนกระทั่งถึงวินาทีที่ทำให้หัวใจของผมแทบหยุดเต้นไปกับอีกคน ... เมื่อได้ยินเสียงของผู้ช่วยหมอดังออกมาจากห้องฉุกเฉิน