ฟิคเรื่องนี้ของเรามาจากโปรเจค kmsummer ของบ้าน kmfiction นะคะ ยังไม่ได้ทำการรีไรท์ใดๆทั้งสิ้น แต่อยากให้ทุกคนอ่านรอสเปเชี่ยวของม่ามี๊จีมิน ปะป๋าจอน และหนูฮยองมินไปก่อนค่ะ อิอิ ไปอ่านโล้ด ( ใครอ่านแล้วข้ามไปอ่านทอล์กก็ได้นะ มีไรจะบอก )
RED WINE #990012 #ดวงตา🍷
คุณเชื่อในรักแรกพบรึเปล่าครับ ?
ผมไม่เคยเชื่อมัน หรือ แม้กระทั่งจะมาพบเจอด้วยตัวเอง
รักแรกพบไม่มีอยู่จริงหรอกครับ แต่ สิ่งที่มีอยู่จริงคือ
ความลุ่มหลงในชั่วขณะเท่านั้น
ใครมันจะไปรักคนที่เจอกันเพียงแค่ครั้งเดียวได้ละเนอะ
คำพูดสุดท้ายที่ผมมักจะคิดถึงเมื่อเราต้องคลาดสายตาจากคนที่เราหลงใหล คือ
"หวังว่าเราจะได้พบกันอีกนะครับ"
ไม่มีหรอกครับรักแรกพบ มีแต่ความลุ่มหลงในชั่วขณะเท่านั้น
เสียงขบวนรถไฟสายหนึ่งที่เคลื่อนขบวนไประหว่างสองจังหวัด กรุงเทพ - เชียงใหม่ กำลังจอดเทียบกับชานชาลาอย่างเชื่องช้า
แสงแดดยามเช้าแห่งเมืองกรุงทำเอาร่างสูงต้องหรี่ตาลงอย่างเลี่ยงไม่ได้
หากเป็นทุกๆวันในเวลานี้อย่าหวังว่าจะได้เห็น จองกุก ลุกขึ้นมาทำงานทำการหรือออกจากห้องของตนเป็นอันขาด แต่ผิดกับวันนี้ที่เจ้าตัวจำเป็นต้องไปส่งบุพการีอย่าง คุณพ่อและคุณแม่ ที่สถานีรถไฟ
"แม่กับป๊าจะกลับแล้วนะไอลูกชาย ดูแลตัวเองดีๆด้วย เข้าใจมั้ย หืม"
บุคคลผู้เป็นมารดากล่าวพร้อมยกมือที่ผ่านการทำงานมาอย่างหนักหน่วงและเปลี่ยนไปตามกาลเวลาขยี้ผมลูกชายหัวแก้วหัวแหวนของตนเล็กน้อยก่อนจะส่งรอยยิ้มผู้เป็นแม่ให้