Geslacht

Nee!

Waw ik ben echt heel blij met de reads die ik bij dit verhaal heb! T maakt me echt blij om te zien dat jullie dit verhaal lezen. THANK YOUxxx     ~137~

Ik werd wakker. Op een behoorlijk harde ondergrond. Ik probeerde me om te draaien en merkte dat al mijn spieren stijf waren. Ik wreef door mn ogen. Natuurlijk... Ik lag op de grond. Ik keek naar mijn bed, daar lag Linda vredig en breed te slapen. Daar pas ik niet meer bij. Ik stond op en liep naar haar kamer. Aah dat ligt toch beter dan die harde koude vloer. Na een half uurtje geslapen te hebben wordt ik weer wakker. Niet van een koude vloer maar van geschreeuw. Ik ga geschrokken recht op zitten. Ik luisterde goed. Opeens kwam Linda binnenstormen. Snel deed ik alsof ik sliep. Linda sprong op haar bed en begon me te kietelen. 'Ik weet dat je wakker bent, ik weet t gewoon.' Ik hield het niet meer en proestte het uit. 'Stop! Stop! Genade! Genade!' Schreeuwde ik. Eindelijk stopte Linda met kietelen. 'Hoorde je net dat geschreeuw?' Vroeg ik aan Linda. 'Ja, het kwam van beneden.' Ik keek geschrokken. 'Het zullen toch niet mn ouders zijn geweest? Die ruzieën de laatste tijd erg vaak.' Ik liet me weer terug in bed zakken. De tranen sprongen in mn ogen. Snel duwde ik mijn tong tegen mijn gehemelte, zoals ik eens had gehoord. Dat zou de tranen moeten tegen houden. Linda liep naar haar kledingkast. Ik slikte mijn tranen weg. 'Ik wil niet dat je ouders gaan scheiden.' Zei Linda. Ze draaide zich naar me om. Ze had ook haar tranen op springen staan. 'Ik... het spijt me Jessie.' Ze ging op het bed zitten. Ze zette haar handen voor haar ogen en begon zachtjes te snikken. Ik stapte uit bed en zei 'Ik ben zo terug.' Ik liep naar beneden. Daar trof ik mam met haar handen in haar haren. Ze zat voor zich uit te staren. Ik liep vanuit de keuken (waar mam zat) door naar de woonkamer. Daar lag pap op de bank. Doelloos wat te zappen. 'Papa, ik wil met je praten.' Hij keek me een beetje ondoordringbaar aan. 'Waarover dan?' Ik zette de tv uit. 'Over jou. En mama.' Ik ging naast hem zitten. 'Er is niks mis met mij of mama.' 'Luister pap. Hou me niet voor de gek asjeblieft. Ik hoor en weet dat het niet goed tussen jullie gaat. Iedereen in dit huis weet het.' Hij wreef over zijn stoppeltjes. 'Ik weet niet waar je het over hebt. Mama en ik zijn hartstikke gelukkig samen.' 'En daarom zit mama alleen in de keuken te huilen, omdat alles zo geweldig gaat.' Beet ik hem toe. 'Ze heeft gewoon weer haar periode.' 'Pap hou op. Zelfs al heeft ze haar periode. Doe niet zo egoïstisch en geef toe dat het niet goed gaat. Wees dan een vent. Wees die vader die me vertelde dat ik nergens voor moet weglopen. Want dat doe je hier overduidelijk.' 'Denk je dat alles zo makkelijk gaat Jessie! Praat dan zelf over je gevoelens! Dat kun je niet, want je bent een jongen. En die eigenschap heb je van mij.' 'Ik ben geen jongen! IK BEN EEN MEISJE.' Schreeuwde ik. 'Jij bent een jongen en dat kan ik zo aan iedereen laten zien, door je broek omlaag te trekken. Wil je dat ik dat doe! Wil je dat!' Er liepen tranen over mijn wangen. Hoe kon hij dit nu zeggen. 'Ik ken jou niet meer. Als je dan zo graag ruzie wil maken met mama kun je vertrekken. Denk dan ook eens aan hoe ik het vind als mijn twee voorbeelden zo staan te schreeuwen naar elkaar.' Toen ik dat gezegt had rende ik met een betraand gezicht door de keuken naar boven. 'Lieverd wat is er aan de hand?' Mijn moeder keek me verbaasd aan toen ik voorbij stormde. 'Vraag maar aan papa, hij maakt alles kapot!' Schreeuwde ik terug.

Na een uurtje ongeveer liep ik weer terug naar beneden. Ik hoorde mijn ouders praten. Voor de deur stond ik stil. Je kon het makkelijk verstaan wat ze zeiden. 'Dit kan echt niet langer Vince. Je hebt onze dochter' 'Zoon.' Hoorde ik mijn vader zeggen. 'Dochter aan het huilen gemaakt. Terwijl ik zeker weet dat ze alleen met je wilde praten.' 'Hou op om dat je dochter te noemen.' Zei mijn vader. Dat kwetste me zo erg. Ik liep naar binnen zonder na te denken zei ik 'Bedankt pap voor je support. Voor al die liefde die je uit naar mij toe. Zal ik je eens iets vertellen. Jij bent mijn vader niet meer. Zo erg heb je me gekwetst. Zo erg heb je het verkloot. Ik vraag je nooit wat. Maar als ik je vraag om me te accepteren zoals ik ben is dat te veel gevraagt!?' De tranen stroomde over mijn wangen, ze konden niet meer stoppen. 'Kijk nu eens wat je allemaal aanricht. Je maakt iedereen ongelukkig, je zegt alleen maar kwetsende dingen.' Begon mijn moeder. Mijn vader keer haar beledigend aan. 'IK! IK VERTEL DE WAARHEID. Dat wordt in dit huis blijkbaar niet gewaardeerd. Wat willen jullie dan! Dat ik lieg en doe alsof! Of willen jullie me weghebben?' 'Ik wilde dat je gewoon normaal doet verdomme! De afgelopen weken ben je steeds meer op iedereen gaan aanmerken. Merk je dan niet dat wij steeds meer ruzie hebben! De stemming in dit huis hangt ergens onderaan.' Mijn moeder ratelde maar door. 'Wij hebben steeds ruzie omdat jij je persee zo moet aanstellen Aleyna. Wat moeten de gasten daarvan denken!' Mijn moeder werd kwaad. Zo had ik haar nog nooit gezien. 'Als je vindt dat ik me aanstel, moet je misschien maar opzoek naar een andere vrouw, die zicht niet aanstelt en die met alles instemt en je overal gelijk in geeft. Wie weet word je dan heel gelukkig.' Brieste mijn moeder. 'Dus jij wilt gaan scheiden?!' Begon mijn vader.  

'NEE! Jullie leren maar normaal met elkaar om te gaan. Dit gezin blijft bij elkaar. Dan doe jij maar meer moeite voor mama! En dan stem jij maar wat meer in met papa's ideeën! Want ik wil NIET kiezen!' Riep ik uit.

 --- 3 Votes voor meer--- Comments zijn ook welkom---