You'll be mine

Κεφάλαιο 4ο

Μια λέξη στρυφογυριζει μόνο στο μυαλό μου, Γιατί; Πολλά τα ερωτήματα και καμία απάντηση. Γιατί ο αδερφός έχει τόσο περίεργη συμπεριφορά τελευταία; Γιατί η Mia έχει να έρθει στο σχολείο εδώ και μια εβδομάδα και γιατί δεν απαντάει στα μηνύματα μου. Γιατί o Dylan με αποφεύγει τις τελευταίες μέρες. Όλοι ξαφνικά έχουν γίνει απόμακροι και δεν μου μιλάει σχεδόν κανείς. Η Sophie τα έφτιαξε με τον Lucas και ακόμα δεν έχω μάθει πως και πότε. Δεν έχει καθόλου χρόνο για εμένα γιατί βγαίνει συνέχεια μαζί του. Ο Jake έχει φύγει στην  Florida μαζί με την ομάδα του Ράγκμπι για το πρωτάθλημα και εγώ είμαι πιο μόνη από πότε. Ξαφνικά όλοι έχουν χαθεί και κανείς δεν μπορεί να με βοηθήσει να απαντήσω τα ερωτήματα που με βασανίζουν τις τελευταίες μέρες.

Μια ακόμα μέρα έχει ξεκινήσει και εγώ μπαίνω στο σχολείο μόνη μου, με έναν καφέ στο χέρι. Είμαι χαμένη στις σκέψεις μου και ξαφνικά νιώθω κάποιον να με σκουντάει στον ώμο, με αποτέλεσμα όλος ο καφές να χυθεί πάνω στο μπορντό φόρεμα μου. Γυρνάω και βλέπω ένα αγόρι λίγο πιο ψιλό από εμένα να στέκεται μπροστά μου σαστισμένος.

"Χίλια συγγνώμη πραγματικά. "

Λέει και φαίνεται να ντρέπεται για αυτό που μόλις έγινε. Τα μάτια του έχουν ένα γλυκό καστανό χρώμα και φαίνονται θλιμμένα, τα μαλλιά του είναι μαύρα κοντά και κάπως σγουρά. Είναι λεπτός χωρίς να είναι ιδιαίτερα γυμνασμένος. Μου θυμίζει κάποιον αλλά δεν μπορώ να καταλάβω που τον έχω ξαναδεί.

"Δεν πειράζει. "

Λέω βιαστηκα και παίρνω το βλέμμα μου από εκείνον, ενώ φευγω γρηγοτα όταν καταλαβαίνω πως τον κοιτάω αρκετά λεπτά χωρίς να πω κάτι. Πάω στο μπάνιο για να προσπαθήσω να καθαρίσω όσο μπορώ το φόρεμα μου από το καφέ. Όταν μπαίνω μέσα ακούω έναν περίεργο ήχο και συνειδητοποιώ γρήγορα ότι είναι λυγμοί από κλάμα. Κοιτάω γύρω μου και βλέπω μια μικρόσωμη καστανόξανθη κοπελα να καθεται κάτω, δίπλα από τον τελευταιο νιπτήρα και να κλαίει. Την πλησιάζω και σκύβω κοντά της. Αγγίζω το χέρι της, για να μην την τρομάξω και εκείνη σηκώνει απότομα το κεφάλι της και τραβάει μηχανικά το χέρι της.

"Είσαι καλά; "

Την ρώτησα θέλοντας να την βοηθήσω αλλά εκείνη με κοίταξε για ένα δευτερόλεπτο και έστρεψε το βλέμμα της άλλου. Τα λαδή μάτια της ήταν κόκκινα και είχαν πριστεί από το κλάμα.

"Μπορώ να σε βοηθήσω; "

Την ξαναρώτησα.

"Όχι ... "