Το Παιδί του Πειρατικού Έρωτα (Pirate's Love Child)[✔]

Κεφάλαιο 7ο - Γνωριμία

Η Τζακλίν καθόταν πάνω σε ένα βαρέλι και κοιτούσε την θάλασσα. Ήταν πολύ νωρίς το πρωί οπότε ήταν η μόνη που είχε ξυπνήσει ή τουλάχιστον έτσι νόμιζε.

"Γεια." άκουσε κάποιον να λέει και τραντάχτηκε.

Γύρισε να δει ποιος ήταν και αντίκρισε τον Χένρι.

"Εμμ γεια." του απάντησε.

"Σε πειράζει να κάτσω μαζί σου." την ρώτησε ευγενικά.

"Όχι κάτσε." του απάντησε και εκείνος έκατσε στο διπλανό βαρέλι.

Όλο αυτό έκανε την Τζακλίν να νιώθει κάπως άβολα και δεν της άρεσε ιδιαίτερα το στυλάκι του Χένρι αλλά η Αντζέλικα της εξήγησε να μην κρίνει κάποιον απλώς από την εμφάνιση.

"Πόσο καιρό πλέεις στην θάλασσα;" τον ρώτησε.

"Γύρω στα δύο χρόνια. Ο μπαμπάς μου μπορεί να πατήσει στην στεριά μόνο μία φορά στα δέκα χρόνια και την τελευταία φορά που πάτησε μας πήρε μαζί του. Εσύ;"

"Και εγώ δύο χρόνια. Δεν είχα γνωρίσει τον μπαμπά μου ποιο πριν αλλά όταν ήμουν οχτώ ανακάλυψε την ύπαρξή μου και την αγάπη του προς την μαμά και μας πήρε μαζί του."

Κάπως έτσι ξεκίνησε η συζήτηση τους και μετά από αρκετή ώρα η Τζακλίν ήταν πολύ πιο χαλαρή. Η μητέρα της είχε δίκιο, βιάστηκε να τον κρίνει. Τελικά δεν ήταν τόσο χάλια όσο νόμιζε. Βρήκαν αρκετά κοινά μεταξύ τους και το πόσο έμοιαζαν. Και οι δύο λάτρευαν την θάλασσα και την περιπέτεια και άρχισαν να σχεδιάζουν διάφορα ταξίδια που θα ήθελαν να πάμε για να βρουν κάποιο θησαυρό.

[...]

Ο Τζακ καθόταν στο πηδάλιο και παρακολουθούσε τα δύο παιδιά να παίζουν με δύο ξύλινα σπαθιά. Δεν του άρεσε αυτή η εικόνα που έβλεπε μπροστά του.

"Τζακ;" είπε η Αντζέλικα καθώς τον πλησίασε αλλά δεν πήρε κάποια απάντηση.

"¿Mi amor, que pasa? (Αγάπη μου, τι συμβαίνει;)" τον ρώτησε καθώς τύλιξε τα χέρια της γύρω από τον σβέρκο του.

"Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν ξέρω ισπανικά Άντζι." της απάντησε και αγκάλιασε την μέση της.

"Μην μου κάνεις τον χαζό Τζακ. Ξέρουμε πολύ καλά και οι δύο ότι κατάλαβες τι σε ρώτησα." του είπε ειρωνικά.

"Καλά-καλά." παραδέχτηκε ηττημένος.

"Απλώς δεν μ'αρέσει που η Τζακλίν κάνει παρέα με ένα αγόρι." πρόσθεσε.

"Απλώς παίζουν Τζακ. Είναι παιδιά. Μην το παίρνεις τόσο σοβαρά."

"Η Τζακλίν είναι πολύ μικρή για να κάνει παρέα με αγόρια. Άμα την βλάψει; Άμα πάει να της κάνει κάτι... ξέρεις τι!" είπε ο Τζακ παραδέχοντας τις ανησυχίες του.

"Τζακ παραλογίζεσαι! Ο Χένρι είναι μόνο δύο χρόνια μεγαλύτερος της και επίσης προέρχεται από καλή οικογένεια που εσύ είχες σώσει αν θυμάσαι καλά. Είναι παιδιά και απλώς παίζουν. Αμφιβάλλω αν ξέρουν τι είναι αυτό το κάτι που τόσο ανησυχείς. Χαλάρωσε λιγάκι." του είπε στοργικά και ήρεμα.

"Μπορεί και να έχεις δίκιο." είπε ξεφυσώντας και ακούμπησε το κούτελο του στο δικό της.

Ξαφνικά ένας δυνατός αέρας χτύπησε τα δύο καράβια και ο ουρανός σκοτείνιασε σε δευτερόλεπτα. Η θάλασσα φουρτούνιασε δημιουργώντας πανικό και τρόμο για το τι συμβαίνει.

Όλοι παρατήρησαν μια σκιά να τρέχει από δω και από κει στο Μαργαριτάρι και η Αντζέλικα έτρεξε κατευθείαν προς την Τζακλίν μόνο που μέχρι να προλάβει να την πλησιάσει η σκιά άρπαξε την Τζακλίν μακριά της.

Η σκιά άρχισε να παίρνει την μορφή ανθρώπου έχοντας την Τζακλίν μπροστά του, κρατώντας την γερά να μην φύγει. Η Αντζέλικα προσπάθησε να τρέξει προς το μέρος της αλλά δύο άνθρωποι-ζόμπι ήρθαν από το πουθενά και την κράτησαν όπως και όλους τους άλλους. Πάλευε να τους ξεφύγει αλλά ήταν αρκετά πιο δυνατοί από εκείνην.

"Ποτέ δεν κάθεσαι ήσυχη, εε Αντζέλικα;" είπε η πλέον σε άνθρωπο τώρα σκιά γελώντας.

Αυτή η φωνή. Αυτήν την φωνή κάπου την ήξερε.

Σήκωσε το κεφάλι της για να δει το πρόσωπό του και γούρλωσε τα ματιά.

"Πατέρα;" είπε μη πιστεύοντας αυτό που βλέπει μπροστά της.

~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ξέρω ότι είναι μικρό το κεφάλαιο αλλά θέλω να κάνω λίγο σασπένς.😛