Το Παιδί του Πειρατικού Έρωτα (Pirate's Love Child)[✔]

Κεφάλαιο 14ο - Η Ατλαντίδα

Πέρασαν αρκετές ώρες που η Τζακλίν ήταν κλειδωμένη στην καμπίνα της οπότε ο Τζακ αποφάσισε να πάει να την τσεκάρει. Ξεκλείδωσε την πόρτα και μπήκε μέσα. Αντίκρισε την Τζακλίν όπου ήταν ξαπλωμένη στο κρεβάτι της γυρισμένη προς τον τοίχο. Ο Τζακ έκατσε στην άκρη του κρεβατιού και ακούμπησε την παλάμη του στον ώμο της.

"Τζακλίν;"

Με μια γρήγορη και απότομη κίνηση η Τζακλίν σηκώθηκε και χώθηκε μες την αγκαλιά του. Ο Τζακ ξαφνιάστηκε αλλά τύλιξε τα χέρια του γύρω της φέρνοντας την ποιο κοντά στο σώμα του.

"Papá lo siento... (Μπαμπά συγγνώμη.) Δεν έπρεπε να σου μιλήσω έτσι, ούτε να πω ότι είπα για σένα και την μαμά, ούτε σε μισώ, ούτε τίποτα. Συγγνώμη..." είπε η Τζακλίν κλαίγοντας μες την αγκαλιά του.

"Σςςςς... Και εγώ συγγνώμη που σε χτύπησα. Δεν έπρεπε να το κάνω." της είπε χαϊδεύοντας το κεφάλι της.

"Όχι, όχι μην ζητάς συγγνώμη. Ήταν χοντρό αυτό που σου είπα. Το άξιζα." του είπε κοιτάζοντάς τον και εκείνος της σκούπισε τα δάκρυα με τους αντίχειρες του.

"Το εννοούσες αυτό που είπες στον Χένρι; Να μην μου ξαναμιλήσει;"

"Τζακλίν ξέρω πώς σκέφτονται τα αγόρια και δεν θέλω να σε δω να πληγώνεσαι. Εγώ πλήγωσα αρκετές φορές την μητέρα σου. Προσπάθησε βέβαια να με σκοτώσει αλλά αυτό είναι άλλο θέμα." είπε και η Τζακλίν άρχισε να γελάει.

"Γιατί γελάς;" την ρώτησε μπερδεμένος.

"Για την μαμά. Δεν θυμάμαι τον χαρακτήρα της αλλά από τις ιστορίες που μού λέτε όλοι, πρέπει να ήταν πολύ badass." είπε γελώντας.

"Ήταν. Ήταν μία από τις ποιο δυναμικές και γενναίες γυναίκες που έχω γνωρίσει. Μπορούσε να δει το καλό σε όλους τους ανθρώπους και πάντα ήταν διατεθειμένη να θυσιάσει την ζωή της για να σώσει αυτούς που αγαπούσε, όπως έκανε για εσένα. Ήταν η μόνη γυναίκα που ερωτεύτηκα και αγάπησα πραγματικά, Τζακλίν, και ας της έκανα ότι της έκανα." της εξήγησε νιώθοντας την καρδιά του να χτυπάει σαν τρελή με την ανάμνηση της Αντζέλικα.

"Μην στενοχωριέσαι μπαμπά. Θα την φέρουμε πίσω και θα είμαστε πάλι μαζί σαν οικογένεια." του είπε και ο Τζακ την αγκάλιασε σφιχτά.

[...]

Ο Τζακ καθόταν στο πηδάλιο μιλώντας με τον Γκιμπς. Ήταν αργά το βράδυ, ο ουρανός ήταν πεντακάθαρος και κατάμαυρος ενώ η Πανσέληνος ήταν το μόνο φως που υπήρχε και φώτιζε ολόκληρο τον ουρανό μαζί με την θάλασσα.