Başlama tarihinizi nuraya bırakabilirmisiniz?! ^_^
14 temmuz 2017
15.30
"İnsanların bir anda yapayalnız,kimsesiz kaldığı zamanlar var.
İnsanların koynunda uyuttuğu insanı;uyandığında bulamadığı, yaşama tutunduğu şeylerin yok olduğu, yatak örtüsünün hiç bozulmadığı, bir kitabın sayfasını tekrar tekrar okuduğu zamanlar var..
İnsanlara okulda böyle anlarda ne yapmaları gerektiğini ögretsinler.
İnsan böyle anlarda ne yapması gerektiğini bilmiyor.
Hemde hiç..."
-alıntı-
◇◇◇
GİRİŞ
Yine gelmiştim mezarlığa, yine aynı yerde yatıyordu ailem..
Mezar taşındaki isimlerini tekrar tekrar okudum;
Elif şekerci.
Kaya şekerci.
Sol tarafıma bir ağırlık çöktüğünü hissettim.
O keskin acı tekrar boy göstermişti.
Zihnimdeki o kaza sahnesi dönüp duruyordu.
Annemin çığlığını tekrar duyuyordum sanki.
Kendimi bir hiç gibi hissediyordum.
Onlar olmadan sadece bir hiç.
Peki ya ben ne yapacaktım?
Bu koca yerde tek başıma?
Amca ve yengemden başka kimsem yokken..
-
3 hafta önce;
Arabadaydık. Antalyaya gidiyorduk.
Annemle babam her zaman ki gibi bir ihale üzerinde tartışıyorlardı.
Bense kendi halimde cama çarpan yağmur damlalarını izliyordum.
Yağmur sesi bana hep huzur verirdi.
Hele o yağmurdan sonra ki toprak kokusu bana göre tarifsiz...
Annem arkada ki dosyaları almak üzere kemerini çıkardığı an iş işten geçmişti.
Araba ıslak yolda kontrolünü kaybettiği an bir çıglık bütün arabayı doldurdu.
Ah buda benim annemin o güzel sesini son duyuşum olmuştu..
Arabanın ön camı bir ağ gibi kırıklarla dolduğu an annem dışarı savruldu.
En azından bilincim kapanmadan önceki son hatırladığım buydu..
Hiç bir tepki veremiyordum.
Gözlerimi açmaya çalışsamda bir yerlerde kopuklup vardı.
Olmuyordu.
Yapabildiğim tek şey anne ve babam için endişelenmekti.
Etrafta değişik uğultular yükselmeye başladığında çoktan büyük bir karanlık beni içine çekmişti.
-
Uyandığımda kıpırdayamıyordum.
Sırtıma bir şeyler batıyordu sanki.
Etrafıma zorla açtığım göz kapaklarımdan azda olsa göz gezdirmeyi başardım.
Burası hastaneydi, ama bana ne olmuştu?
Zihnimi zorladım ama başımda acayip bir ağrı vardı.
Hatırlıyorum!
Annemin çığlığı.
Kaza.
Hayatımın dönüm noktası...
Düşüncelerimden kapının tıklanma sesiyle ayrıldım.
Odaya kıyafetinden anladığım kadarıyla bayağı zengin biri girmişti.
