Η βοή πίσω από το μάτι (Ολοκληρωμένο)

Κεφάλαιο 1

«Το έβγαλες;»
     «Μη κουνιέσαι, προσπαθώ».
     «Άου, Νίκο, με πονάς!»
     «Συγγνώμη, Δάφνη. Κοντεύουμε... και... βγήκε!» Ο Νίκος έδειξε στη σύζυγό του το θραύσμα γυαλιού.
     «Ω, Θεέ μου!» είπε εκείνη.
     «Είσαι τυχερή που δεν τρύπησε τον κερατοειδή. Μπορεί να πάθαινες ζημιά. Θύμισέ μου, πώς ακριβώς συνέβη;»
     «Δε... δεν θυμάμαι».
     «Έλα τώρα, Δάφνη».
     «Σοβαρολογώ». Κοιτούσε στο καθρεφτάκι το μικρό κόψιμο στο πάνω βλέφαρο. «Βγάζει ακόμα αίμα, Χριστέ μου!»
     «Έλα δω». Περιποιήθηκε το τραύμα της με λίγο βαμβάκι και ιώδιο. «Καλύτερα τώρα;»
     «Ναι... Είσαι πολύ γλυκός».
     «Δεν μου το λες συχνά αυτό».
     «Το ξέρω. Φταίνε οι συνθήκες... καταλαβαίνεις».
     «Ακόμα με την μητέρα σου;»
     Η Δάφνη αναστέναξε. «Ναι. Δεν σε χωνεύει».
     «Χμμ... ούτε εγώ».
     «Μιλάω σοβαρά».
     «Κι εγώ το ίδιο, Δάφνη. Αλλά ξέρεις ποιο το καλό; Η ζωή είναι μικρή για να ασχολούμαστε με τη μάνα σου».
     «Έχεις δίκιο... τι σημασία έχει άλλωστε; Κανείς δεν μπορεί να αλλάξει πόσο σε αγαπώ».
     «Κι εγώ σ' αγαπάω, Δάφνη». Ο άντρας με το κοστούμι τής χαμογέλασε τρυφερά. Ύστερα σοβάρεψε και την κοίταξε μισό λεπτό. «Τελικά πώς το έπαθες;»
     «Δεν ξέρω, αλήθεια. Θυμάμαι μόνο ότι έφυγα από τη γιόγκα και πήγα σπίτι και... βιαζόμουν να σε βρω. Για να σου φέρω το αυτοκίνητο, μάλλον. Δεν θυμάμαι κάτι άλλο, είναι μυστήριο».
«Πράγματι είναι». Έτριβε σκεφτικός το πιγούνι του. «Τέλος πάντων. Το σημαντικό είναι πως είσαι καλά. Πρόσεχε όμως την πληγή γιατί μπορεί να μολυνθεί». Κοίταξε το ρολόι του. «Λοιπόν, πρέπει να επιστρέψω. Έχω μια ολόκληρη τάξη να αναλάβω». Τη φίλησε στο στόμα.
     «Υπομονή, δυο ώρες ακόμα», είπε η Δάφνη. «Εγώ λέω να γυρίσω κατευθείαν σπίτι».
     «Καλά θα κάνεις. Πέσε να ξεκουραστείς».
     «Μάλιστα, κύριε καθηγητά».